Η μουσική κληρονομιά του Στέλιου Καζαντζίδη ζωντανεύει ξανά με το βινύλιο
«Στα Μονοπάτια Της Αλήθειας» από την δισκογραφική εταιρεία MLK.
Ένας ανεκτίμητος θησαυρός για τους συλλέκτες και μια μοναδική ευκαιρία για τους
θαυμαστές του να αναβιώσουν τα αγαπημένα τους τραγούδια και να απολαύσουν
την απίστευτη δύναμη της φωνής του, που συντρόφευσε γενιές και γενιές και
συνεχίζει να συγκινεί με την ίδια ένταση.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει μια προσεκτικά επιλεγμένη σειρά από αγαπημένα
κομμάτια του κορυφαίου ερμηνευτή, ηχογραφημένα κατά τη διάρκεια της
αποκλειστικής συνεργασίας του με την «Music Box International» από το 1989 έως
το τέλος της ζωής του το 2001.
Μια σπάνια έκδοση με σημειώματα του Στέλιου Καζαντζίδη και το ιστορικό κείμενο
του Πάνου Γεραμάνη, τον Νοέμβριο του 2000 για την πενηντάχρονη πορεία του στο
ελληνικό λαϊκό τραγούδι.
Κυκλοφορεί σε ΒΑΡΥ ΒΙΝΥΛΙΟ 180 γρ. με δίπτυχο εξώφυλλο, σε
περιορισμένο αριθμό αντιτύπων από την MLK.
Ο Πάνος Γεραμάνης γράφει για τον Καζαντζίδη τον Νοέμβριου του 2000
«Ο Στέλιος Καζαντζίδης μπαίνει δυναμικά στο
2001 κουβαλώντας μαζί του ένα κολοσσιαίο έργο και μια ανεκτίμητη προσφορά
πενήντα χρόνων στο λαϊκό μας τραγούδι, στη λαϊκή παράδοση και, σε προέκταση,
στο λαϊκό μας πολιτισμό.
Η καλλιτεχνική του πολυτάραχη πορεία, που περνά μέσα από συμπληγάδες,
σφραγίζει εποχές και γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η
γεμάτη έκφραση και πάθος φωνή του με εντάσεις και χρώματα «ζωγράφισε» την
καθημερινότητα των απλών ανθρώπων στον αγώνα της σκληρής βιοπάλης.
Τα
τραγούδια που ερμηνεύει επί μισό αιώνα ο Καζαντζίδης εκφράζουν μια
αλληλουχία αισθημάτων και συναισθημάτων: αγάπη, λύπη, χαρά, πόνο, δάκρυα,
ελπίδα, πόθο, απογοήτευση, οργή, διαμαρτυρία, καρτερία. Δημιουργούν
γόνιμους προβληματισμούς, ανησυχίες αλλά και ατμόσφαιρα για εκτόνωση σε
τόνους και ρυθμούς απλούς λαϊκούς. Στο στίχο τους αυτά τα τραγούδια είναι
ανθρώπινα, γνήσια, αληθινά, γι’ αυτό μίλησαν και μιλούν πάντα κατ’ ευθείαν
στις αγνές ψυχές των απλών Ελλήνων.
Η μελωδική τους πλευρά ξετυλίγει
αυθεντικές μουσικές και φυσικό ήχο που στηρίζονται σε μοναδικούς στο είδος
τους παίκτες-δεξιοτέχνες.
Συνισταμένη σε όλα αυτά είναι η ερμηνεία από τη γεμάτη ψυχικές εντάσεις και
τρομερές εκτάσεις ουράνια φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη. Είναι η πιο μεγάλη, η
πιο αγαπημένη φωνή των Ελλήνων από το 1951 μέχρι σήμερα.
Το βαθύ
παράπονο αυτής της φωνής εκφράζει την αγάπη προς το διπλανό μας, το
σεβασμό προς τη μάνα και γενικά τα σεβάσμια πρόσωπα, τα πραγματικά
αισθήματα των ερωτευμένων.
Είναι η φωνή, που χωρίς φόβο, με τρόπο απλό,
άμεσο κι αληθινό καταγγέλλει την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση των
φτωχών και των αδυνάτων.
Είναι η μεγάλη φωνή που συντροφεύει και αγκαλιάζει τους Έλληνες που ζουν
μακριά από την πατρίδα, που σε αναζήτηση καλύτερης τύχης δουλεύουν νύχτα-
μέρα σε ξένα σκλαβοπάζαρα, στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις
στοές.
Είναι η πονεμένη φωνή που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας, μιλάει παντού και
πάντα στον εσωτερικό μας κόσμο και μας θυμίζει τα παλιά φτωχά, δύσκολα μα
τόσο ευτυχισμένα χρόνια, που τα νοσταλγούμε για την ανθρωπιά και την
καλοσύνη που υπήρχε τότε.
Η ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη – ο οποίος σήμερα
πατάει γερά στα εβδομήντα χρόνια του – είναι δεμένη με τα τραγούδια του, με το
έργο του, ή καλύτερα με το κοινωνικό λαϊκό τραγούδι, που θα μπορούσε να
άφοβα να πούμε ότι αυτό το είδος γεννήθηκε και πορεύεται μαζί του επί πενήντα
ολόκληρα χρόνια.
Είναι το τραγούδι του ελληνικού λαού που μιλά στην ψυχή του με τη δύναμη και
το πάθος της φωνής του Στέλιου κι ακούγεται από τις φτωχογειτονιές της Ελλάδας
ως τα πέρατα του κόσμου και ως την άκρια της γης.
Τα δύσκολα παιδικά του (κατοχικά) και εφηβικά του χρόνια και γενικά τα
βιώματα του, που αποτελούν μια μεγάλη αλήθεια ζωής, ο Στέλιος Καζαντζίδης τα
έκανε τραγούδια και τα τραγούδησε για έναν κόσμο, για ένα λαό σε μια περίοδο
που η χώρα αγωνιζόταν να βγει από μια ανώμαλη περίοδο, να συνέλθει από τα
τραύματα της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Τότε ακριβώς, σ’ εκείνη τη
δύσκολη και επικίνδυνη στροφή, η φωνή του Καζαντζίδη ήταν το μεγάλο
βάλσαμο για τη φτωχολογιά.
Ήταν μια συντροφιά και παρηγοριά για
εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους που έφευγαν με καράβια και με τρένα
για την ξενιτιά αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους που έμεναν εδώ, στη
χώρα, για να συνεχίσουν αποδιοργανωμένοι και αποδεκατισμένοι οικογενειακά
τον αγώνα της καθημερινής επιβίωσης.
Από τότε έχουν περάσει πενήντα ολόκληρα χρόνια και η φωνή του Καζαντζίδη
έχει κάνει έναν κύκλο περνώντας μέσα από ένα πλέγμα γεγονότων και
προβλημάτων. Αυτή η μακρόχρονη πορεία του δημοφιλέστερου Έλληνα
καλλιτέχνη δεν ήταν καθόλου εύκολη, ούτε στρωμένη με λουλούδια. Συνδέθηκε
με πίκρες, βάσανα και ένα διαρκή πόλεμο, φανερό ή υποχθόνιο, από
ανταγωνιστές ή και από «φίλους».
Παρ’ όλα αυτά και παρά την καραντίνα και τους αποκλεισμούς του από
συγκεκριμένες δισκογραφικές εταιρίες, ο Καζαντζίδης με την παθολογική αγάπη
ενός κόσμου που τον πίστευε, τον πιστεύει και τον ακολουθεί έδωσε τη μάχη και
την κέρδισε.
Μια μάχη που εξακολουθεί να δίνει μέχρι σήμερα, για να περνά στις
μάζες το αυθεντικό, το γνήσιο λαϊκό τραγούδι. Ένας μαχητής δυνατός και σήμερα
ο Καζαντζίδης, με όπλο αυτή την αιώνια φωνή τραγουδά με ζωντάνια εφήβου.
Στο κατώφλι του 2001 με τα αρώματα του ρομαντισμού και τον αέρα της
ελευθερίας να εκφράζεται και να τραγουδά όπως εκείνος θέλει, όπως επιθυμεί,
συνεχίζει την υπέρλαμπρη πορεία του και προχωρεί στη διερεύνηση του έργου
του.
Το 1989 αρχίζει η συνεργασία του με τη «Music Box International» και τον
αλησμόνητο ιδιοκτήτη της Αντρέα Καϊάφα, που του έδωσε – μετά από πολλά
χρόνια ταλαιπωρίας και ψυχολογικού πολέμου από άλλες εταιρείες, στεγανά και
κυκλώματα – τη δυνατότητα να τραγουδήσει ελεύθερα, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς
πιέσεις καινούργια όμορφα λαϊκά τραγούδια, ποντιακά κομμάτια αλλά και
παλιές δικές του επιτυχίες που παραμένουν πάντα διαχρονικές.
Στην ΜΒΙ ο Στέλιος Καζαντζίδης – όπως μου είχε εκμυστηρευτεί – έκανε αυτό που
τον εκφράζει. Με την παρουσία του Αντρέα Καϊάφα, και σήμερα του Δημήτρη
Κάππου, η εταιρεία αυτή για τον Καζαντζίδη είναι το σπίτι του.
Λέει
χαρακτηριστικά: «Επί δεκαετίες βασανιζόμουν στη μία και στην άλλη εταιρεία.
Μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο. Μου τσάκισαν τα νεύρα. Εδώ λέω ελεύθερα τα
τραγούδια που επιθυμώ».
Για πενήντα χρόνια ο κόσμος δε λάτρεψε το Στέλιο Καζαντζίδη μόνο ως μεγάλο
ερμηνευτή αλλά και ως κοινωνό. Τα λαϊκά στρώματα βρήκαν μαζί του μία άλλη
επικοινωνία και τον ανέβασαν στην κορυφή της ιεραρχίας του αγνού, του
αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού. Ο Καζαντζίδης είναι ο Άτλας που κουβαλάει
στους ώμους και στην ψυχή του το βάρος εκείνου του τραγουδιού. Είναι ο θρύλος
και ο μύθος που δε σβήνει από τη συνείδηση του λαού, όσο κι αν τον χτύπησαν ή
τον πολεμούν ακόμη και τώρα τα κάθε λογής κατεστημένα μέσα κι έξω από το
χώρο της λαϊκής μουσικής. Ο Καζαντζίδης συνεχίζει και στο νέο αιώνα. Η ζωή του
όλη είναι ένα τραγούδι!»
