ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΝΑΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ;
Αρχικά είναι ένα «σοκ». Μετά νιώθεις συμπόνια. Ο άνθρωπος κλαίει. Κλαίει δημόσια. Εκτίθεται. Μετά, αρχίζεις να τα «χώνεις» στον υπουργό Υγείας. Ποιος είναι τώρα; Ο Άδωνις Γεωργιάδης. Οκ. Αρχίζεις να τα χώνεις σ' αυτόν...
Φυσιολογική η αντίδραση...
Αφού περνούν όλα τα παραπάνω, όμως, αρχίζεις να θυμάσαι πολλά πληρώματα ΕΚΑΒ και νοσοκομεία: Αττικόν (3 φορές) Ευαγγελισμός (2 φορές) Αλεξάνδρα (1 φορά) Ιπποκράτειο (1 φορά) Σισμανόγλειο (1 φορά) Γενικό Κρατικό Νίκαιας (1 φορά) Ερρίκος Ντυνάν (1 φορά) και IASYS CLINIC στον Βύρωνα (1 και τελευταία).
Είναι οι φορές που έτρεξες για μάνα και πατέρα σε νοσοκομείο. Με σοβαρά προβλήματα.
Παρακολουθείς τον βουλευτή να κλαίει και να καταγγέλλει διάφορα για το Νοσοκομείο «Αττικόν» και μετράς... μία ΜΑΦ, δύο ΜΕΘ και έναν θάνατο. Του πατέρα σου...
Μετά το «θυμικό» σου σε πάει σε περίεργα «μονοπάτια». Καλά, «ολόκληρος βουλευτής» δεν έβαλε «μέσον»; Δεν γίνεται να είναι τα πράγματα όπως τα λέει. Μάλλον ο πόνος του τον έχει κυριαρχήσει... Ή μήπως όχι και περιγράφει τα πράγματα ακριβώς όπως είναι;
Ως κοινός θνητός αρχίζεις να μετράς... πολλά τηλέφωνα σε γνωστούς για να έρθει νωρίτερα το ΕΚΑΒ, πολλά τηλέφωνα για να τύχουν οι ασθενείς σου της κατάλληλης φροντίδας στο Νοσοκομείο και άλλα τόσα τηλέφωνα σε μία «κλασσική διαδρομή μαραθωνίου νοσηλείας» σε δημόσια αλλά και ιδιωτικά νοσοκομεία...
Δεκάδες καρτούλες στο πορτοφόλι με ιδιωτικές νοσηλεύτριες -από αυτές που «κάνουν παράνομα» την δουλειά στα δημόσια νοσοκομεία, αλλά τις ανέχεται το «σύστημα» γιατί προσφέρουν σημαντική φροντίδα και είναι απαραίτητες-αυτή είναι η αλήθεια- καθώς οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές του ΕΣΥ, δεν επαρκούν...
Τα θυμάσαι όλα αυτά ενώ παρακολουθείς τον βουλευτή να κλαίει και να διαμηνύει ότι «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο».
... «κόκκαλο»... αν τύχει και σπάσεις ισχίο και σε πάρει το ΕΚΑΒ και σε πάει στο νοσοκομείο, μπορεί να περιμένεις και ένα μήνα για να σε χειρουργήσουν. Μπορεί να κουβαλήσεις σεντόνια, μαξιλάρια, πάνες και ό,τι άλλο χρειαστεί διότι η καθημερινότητα στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχει χώρο για «πολυτέλειες». Όπως δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» το να έχεις νοσηλεύτριες και νοσηλευτές 24 ώρες το 24ωρο πάνω από τον άνθρωπό σου για να τον φροντίσουν και να τον συντρέξουν. Όπως επίσης δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» του να βρεις άμεση ανταπόκριση στο αίτημα: «Μα είναι ένα μήνα με σπασμένο το ισχίο γιατί δεν την βάζετε στο χειρουργείο;» Και άλλα πολλά...
Οι γιατροί στο δημόσιο νοσοκομείο μπορεί να κάνουν «αριθμητικές πράξεις» με το ποιος θα μπει χειρουργείο και ποιος στη ΜΕΘ και πότε ή ποιος θα μεταφερθεί σε ιδιωτική ΜΕΘ και για ποιο λόγο, αλλά το χέρι προτεταμένο για «φακελάκι» δεν το έχουν.
Τουλάχιστον δεν το είχαν στον... μαραθώνιο που εσύ θυμάσαι.
Τώρα, αν ζήτησαν «φακελάκι» από βουλευτή ή συγγενή βουλευτή... παραπέμπει και σε «επιχείρηση αυτοκτονίας»...
Για την... ιστορία, θυμάσαι:
Πατέρας διαβητικός με επιπλέον σοβαρά υποκείμενα νοσήματα. Λιποθύμησε στην βεράντα, ήρθε ΕΚΑΒίτης τον έλεγξε, του έβαλε οξυγόνο, τον παρέλαβε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, τον μετέφερε στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας, τον διασωλήνωσαν, εκεί δεν είχαν ΜΕΘ, οι γιατροί είπαν ότι ο άνθρωπος είναι σε πολύ σοβαρή κατάσταση -ίσως δίχως επιστροφή-τον μετέφεραν σε ιδιωτική κλινική που είχε ΜΕΘ (IASYS στον Βύρωνα), μπήκε σε ΜΕΘ και λίγες ημέρες μετά έφυγε από την ζωή...
Έμειναν πίσω να χάσκουν σε ένα κουτί τα φάρμακα και οι ινσουλίνες που έπαιρνε κάθε μήνα και τα πλήρωνε «χρυσά» και κάθε που πήγαινε στο φαρμακείο για να εκτελέσει τις συνταγές του, έβριζε...
Αν ζούσε δεν είναι σίγουρο πως θα είχε την αντοχή να νιώσει συμπόνοια για τον βουλευτή που έκλαιγε για τον πατέρα του...
Γ.Λιν
0 comments
Το μήνυμα σας