Την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου έπεσε θύμα ξυλοδαρμού λίγη ώρα μετά την συνέλευση για την συνέχιση ή μη των καταλήψεων. Είναι τριτοετής φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και παράλληλα εργάζεται. 

         Έχει καταγγείλει στην αστυνομία την επίθεση που δέχθηκε, αλλά φοβάται. Φοβάται και ανησυχεί διότι δεν είναι το πρώτο θύμα επίθεσης από αγνώστους που μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο φορώντας κουκούλα και προπηλακίζουν «όποιον ή όποιους» δεν είναι της... αρεσκείας τους. 

         «Την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου είχαμε συνέλευση σχετικά με το αν θα συνεχιστεί η κατάληψη η οποία γίνεται για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πήγα γιατί με αφορά. Στη συνέλευση διαπίστωσα πως δεν γινόταν πραγματικός διάλογος για το θέμα αυτό αλλά υπήρχε μία έντονη διαμάχη ανάμεσα στις παρατάξεις.» 

        -Πόσοι φοιτητές συμμετείχατε; 

        «Κάναμε καταμέτρηση, στην αρχή ήταν 149 φοιτητές και στο τέλος πριν ψηφίσουμε 159.» 

         Η Συνέλευση αυτή κράτησε αρκετές ώρες. Από τις τρεις το μεσημέρι μέχρι περίπου και της επτά το απόγευμα. 

         «Εγώ καθόμουν ακριβώς στη μέση και παρακολουθούσα. Λίγο πριν τελειώσει πήγα μπροστά και είπα ότι αυτό που γίνεται εδώ είναι γελοίο, ότι εργαλειοποιούν την Συνέλευση για την προπαγάνδα τους και ότι δεν συζητάμε ουσιαστικά για το θέμα.» 

            Ο νεαρός φοιτητής περιγράφει: «Γενικά είναι τραγικό αυτό που γίνεται στις σχολές με τις παρατάξεις. Εμάς τους απλούς φοιτητές δεν μας ενδιαφέρουν αυτά, δεν μας ενδιαφέρουν οι παρατάξεις και οι διαμάχες τους. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι θα γίνει με την εξεταστική μας. Πάνω κάτω αυτά είπα.»

             Και φτάνει η στιγμή της ψηφοφορίας. Μια ακόμη ένσταση... 

            «Πετάχτηκα άλλη μια φορά κάνοντας μία παρατήρηση για τα Πλαίσια διότι για κάποιο λόγο στα Πανεπιστήμια και τις Συνελεύσεις αντί να ψηφίζουμε άμεσα «ναι» ή «όχι» σχετικά με το κεντρικό ζήτημα, πρέπει να διαλέξουμε Πλαίσιο.» 

            -Τι σημαίνει αυτό; 

             «Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος θέλει να ψηφίσει “όχι” στις καταλήψεις, είναι αναγκασμένος να ψηφίσει για παράδειγμα το Πλαίσιο της ΔΑΠ. Και αν φοβάται να δηλώσει, να δείξει ότι στηρίζει ΔΑΠ, απλά δεν θα ψηφίσει “όχι”.» 

             -Δεν το καταλαβαίνω... 

             «Είχαν στηθεί τρία Πλαίσια. Εμείς έπρεπε να ψηφίσουμε Πλαίσιο και όχι «ναι» ή «όχι» στη συνέχιση των καταλήψεων. Είναι κάτι που ο κόσμος δεν ξέρει...» 

             -Άρα εσείς για να ψηφίσετε «ναι» ή «όχι» στις καταλήψεις έπρεπε να επιλέξετε κομματικό Πλαίσιο; 

             «Το κάθε Πλαίσιο εμπεριέχει και λεπτομέρειες πχ μέχρι πότε θα πάει η κατάληψη, τι θα γλιτώσουμε κτλ., είναι “πακετάκια”, δεν είναι μία ξεκάθαρη ψηφοφορία με “ναι” ή “όχι”. Εκείνη την ημέρα ήταν τρία Πλαίσια. Το ένα ήταν ξεκάθαρα της ΔΑΠ -το έγραφε και από πάνω- ήταν το μόνο που έλεγε “όχι” στις καταλήψεις. Οπότε όποιος ήθελε να πει “όχι” αναγκαστικά ψήφιζε το Πλαίσιο της ΔΑΠ. Το άλλο Πλαίσιο επισήμως δεν ανήκε κάπου, αλλά φαινόταν ότι ήταν μία συσπείρωση διαφόρων παρατάξεων και το άλλο πλαίσιο ανεπίσημα μεν αλλά φανερά ανήκε στην ΚΝΕ. Αν εγώ για παράδειγμα ήθελα να ψηφίσω “όχι” στις καταλήψεις και φοβόμουν να σηκώσω το χέρι θα έπρεπε να περάσω από το Πλαίσιο της ΔΑΠ.» 

        «Πολλοί φοιτητές δεν έρχονται στις συνελεύσεις όχι μόνον διότι δεν έχει νόημα όλο αυτό, αλλά φοβούνται κιόλας. Ξέρουν ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι ασφαλές. Τα άτομα που είναι στις Συνελεύσεις αποτελούν πρακτικά μειοψηφία.». 

                            Η επίθεση... 

        «Έληξε όλο αυτό αλλά εγώ έμεινα λίγο παραπάνω γιατί είχα πιάσει την κουβέντα με διάφορα παιδιά. Φεύγοντας ακριβώς στην είσοδο βγήκαν δύο κουκουλοφόροι οι οποίοι ήρθαν κοντά με περικύκλωσαν – είχα το τζάμι στην πλάτη μου – στην αρχή με τραμπούκιζαν με έλεγαν “φασίστα” και μετά άρχισαν να με χτυπάνε. Ο πρώτος μου έδωσε κουτουλιά. Αντέδρασα και τότε έπεσε ξύλο.» 

         Απομακρύνθηκε και κάλεσε την αστυνομία. Μόλις έφτασαν οι αστυνομικοί έξω από το Πανεπιστήμιο τους είπε τι συνέβη. Τι έκαναν; Τίποτα, όπως περιγράφει ο τριτοετής φοιτητής. 

         «Μου είπαν να το δηλώσω στο Τμήμα και αυτό έκανα. Εκεί μου είπαν ότι υπάρχουν συνέχεια τέτοια γεγονότα τα οποία είναι γνωστά στον Πρύτανη, αλλά ο Πρύτανης δεν κάνει τίποτα!» 

         Υποστηρίζει πως τέτοιου είδους περιστατικά είναι αρκετά. Πολλά εξ αυτών δεν γίνονται γνωστά. 

         «Μια φορά ένα παιδί στο Ιστορικό έκανε “μαύρο χιούμορ” μέσα στο μάθημα. Μόλις βγήκε έξω του επιτέθηκαν δέκα κουκουλοφόροι και τον χτύπησαν. Αυτό το είδα με τα μάτια μου. Ποτέ δεν έγινε γνωστό...» 

         -Είναι καθημερινά αυτά τα περιστατικά στο Πανεπιστήμιο ή είναι καθημερινός ο φόβος που προκαλούν αυτές οι επιθέσεις που μπορεί να μη συμβαίνουν και καθημερινά; 

        «Εγώ δεν θα πω ότι είναι καθημερινά, αλλά ο φόβος αυτός υπάρχει πάντα. Κανείς δεν εκφράζεται τελείως ανοιχτά στο Πανεπιστήμιο. Κι εμείς αυτό το έχουμε συνηθίσει, το θεωρούμε αυτονόητο. Γιατί να είναι αυτονόητο; Στο εξωτερικό κάποιος φοιτητής μπορεί να μιλήσει ελεύθερα για κάποιο θέμα ανεξαρτήτως πολιτικής άποψης. Σε εμάς αυτό δεν υπάρχει.» 

         Περιγράφει, όμως, έναν ακόμη παράγοντα για τον οποίον φοιτητές στο ΑΠΘ δεν νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα «ασφαλές Πανεπιστήμιο» 

        «Εμπόριο ναρκωτικών σε μεγάλο βαθμό. Εμένα κάθε φορά που περνάω από ένα συγκεκριμένο σημείο με ρωτούν αν θέλω κάτι. Είναι ένα θέμα γνωστό στις Αρχές, στον Πρύτανη αλλά και στο προσωπικό του Πανεπιστημίου. Τους γνωρίζουν, τους βλέπουν καθημερινά...» 

         -Οι καθηγητές είναι δίπλα σας; Νοιάζονται, παίρνουν θέση ή επιλέγουν μία πιο «απολιτίκ» στάση; 

        «Υπάρχουν οι μεν, υπάρχουν και οι δε. Οι περισσότεροι, ωστόσο ή δεν θα πάρουν θέση ή θα εκφράσουν συμπάθεια προς τις παρατάξεις και πρακτικά αυτός είναι ο λόγος που είτε σιωπούν είτε μιλούν υπέρ ή κατά κάποιων θέσεων. Πολύ σπάνια να βρεθώ ή να ακούσω καθηγητή να μιλά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Σπάνια, πολύ σπάνια.»