Στην Ιταλία, εκεί κάτω στα νότια που φέρνει σε Ελλάδα, οι γιαγιάδες σου λένε buongiorno...

Στην Ιταλία, εκεί κάτω στα νότια που φέρνει σε Ελλάδα, οι γιαγιάδες σου λένε buongiorno όταν περνάς μπροστά από την αυλή τους. Βγαίνουν φορώντας πέρλες ψεύτικες κ σκουπίζουν το σοκάκι μπροστά από το σπίτι τους, ποτίζουν τα λουλουδάκια που στριμώχνουν σε μικρά γλαστράκια στα παράθυρά τους, σου θυμίζουν τη γιαγιά σου που όταν ήρθε από το νησί στην Αθήνα έκλαιγε 3 μέρες γιατί κανείς δεν της έλεγε καλημέρα στο δρόμο. 

Αν φύγεις από τον κεντρικό δρόμο του Ότραντο ή της Καλλίπολης εκεί που κυκλοφορούν οι τουρίστες κατά εκατοντάδες, ψωνίζοντας taralli και πήλινα ενθύμια, θα δεις τις γιαγιάδες να κάθονται στις κουζίνες τους με την τηλεόραση ανοιχτή και το πορτοπαράθυρο τέντα μπας και μπει λίγος αέρας. Είναι πια 3, οι Ιταλοί έχουν φάει ήδη το μεσημεριανό τους, ό,τι και να κάνουν όπου και να είναι, 1.30 σταματάνε όλα. Είναι η ώρα που τρώνε. Τέλος. Αν δε φας εκείνη την ώρα η κουζίνα κλείνει και μετά ή θα καταφύγεις στα πανίνι ή θα περιμένεις να πάει 7 για να ανοίξει η κουζίνα για το βραδινό. Μπορείς βεβαίως να περάσεις άπειρες ώρες στα σοκάκια κοιτάζοντας τις μπουγάδες. 

Τα χωριά στη Νότια Ιταλία έχουν δύο πρόσωπα. Τον κεντρικό δρόμο για τους ξένους και όλους τους υπόλοιπους για να δεις την τάψα με τα πομοντόρι να αερίζεται και να λιάζεται, τις ρίγανες να κρέμονται και φυσικά τις μπουγάδες. Αν πετύχεις κάποια από τις γιαγιάδες θα σε περιεργαστεί γιατί ίσως δε μοιάζεις και πολύ ξένη θα της χαμογελάσεις θα της πεις buongiorno και θα νιώσει μια ανακούφιση (ανάθεμα κι αν ξέρω γιατί αλλά έτσι φαίνεται) που θα στη γυρίσει κοιτώντας σε κάπως πιο τρυφερά και ανταπαντώντας Buongiorno. 

Οι Βόρειοι σνομπάρουν τους Νότιους κοροϊδεύουν την προφορά τους τις μακρόσυρτες καταλήξεις τους, φαντάζομαι φταίει η ζέστη για το μακρόσυρτο του αξάν τους. Αν δεν έχει περπατήσει με τζιν και μπότες στα σοκάκια των παλιών πόλεων το καταμεσήμερο, τότε που οι πέτρες αντανακλούν τον ήλιο και ο αέρας κόβει βόλτες μόνο στα εξωτερικά τείχη δεν ξέρεις από ζέστη. Οι δρόμοι στη Νότια Ιταλία δεν είναι ότι καλύτερο οι λακκούβες και τα μπαλώματα θα δοκιμάσουν τη μέση σου, αλλά από την άλλη αν ταξιδεύεις με μηχανάκι οι μυρωδιές θα σε αποζημιώσουν. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος άλλος να μυρίσεις το Lecce αν δε μπεις σε αυτό με το μηχανάκι. Μπαίνεις στην πόλη και οι μυρωδιές από τα αναρριχώμενα λουλούδια σε υποδέχονται μαζί με την πρωινή δροσιά. Οι Ιταλοί προσέχουν τις πόλεις τους, προσέχουν τα μνημεία τους. Προσέχουν το φαγητό τους, προσέχουν το ντύσιμό τους. Εντάξει είναι φωνακλάδες, ήταν και στεναχωρημένοι εκείνες τις μέρες ένεκα του ποδοσφαίρου, αλλά αν χαθείς θα σε βοηθήσουν να βρεις το δρόμο σου. Θα σταματήσουν να σου δείξουν, ενίοτε θα σε πάνε και μέχρι ενός σημείου ακόμη κι αν δεν είναι στη δική τους διαδρομή. 

Kάνοντας γύρες στη Ν. Ιταλία με το μηχανάκι (αν μπορείς να το κάνεις και με Ιταλούς ακόμα καλύτερα) θα ανακαλύψεις ότι οι παπαρούνες είναι άλλο χρώμα, δεν είναι το ίδιο κόκκινες με τις δικές μας, οι πόλεις είναι καθαρές, στα καφέ ο κόσμος δεν πολυασχολείται με το κινητό του και φυσικά όλοι είναι ήδη επικά μαυρισμένοι διότι εκτός από το γεύμα στις 13.30 απαρεγκλίτως, το έτερο must είναι το ηλιοκαμένο δέρμα. Οι επαρχιακοί δρόμοι είπαμε δεν είναι κάτι παραπάνω από την παλιά εθνική Αθηνών Κορίνθου σε πλάτος, αλλά όταν είσαι σε autostrada κανείς δε χρησιμοποιεί τη ΛΕΑ, κανείς δεν τρέχει πάνω από το όριο και γενικώς τα πράγματα φαίνονται αρκετά ασφαλή. Μπείτε σε ναούς και προσπαθήστε να μείνετε ψύχραιμοι με το σπλάτερ της καθολικής αγιογραφίας. Φυσικά δεν το περιμένατε να δείτε τη Σάντα Άγκαθα καθηλωμένη και τον όξω από δω να της κόβει με ένα τεράστιο ψαλίδι το βυζί αλλά αυτό θα δείτε και πολλά άλλα που δε θα σας πω για να μην κάνω σπόιλερ στην κατάνυξη. 

Κόψτε βόλτες βόλτες βόλτες. Όλη μέρα από χωριό σε χωριό, σταματώντας όπου σας κάνει κέφι πίνοντας αμέτρητα καφέ, εδώ δε λένε εσπρέσο λένε «ουν καφέ» κι έρχεται το εσπρεσάκι και καλό θα ήταν να πάρετε κι ένα πανίνι γιατί ακόμα και στα βενζινάδικα τα φτιάχνουν εκείνη την ώρα, δε θα φάτε ποτέ κάτι τυλιγμένο σε πλαστικό και πεταμένο στο microwave. Μην το παίξετε εκ του ασφαλούς στις παραγγελίες σας σε τρατορίες και εστιατόρια. Ο,τι και να σας έρθει στο τραπέζι όσο περίεργο κι αν φαίνεται αρχικά (στον κατάλογο) θα είναι πάρα πολύ νόστιμο. Ξεκολλήστε από τις πίτσες, ναι οκ εδώ κάνουν τις ορίτζιναλ αλλά φάτε και κάτι άλλο... έχει στρατσέτι με μέντα και γαρίδες και ρικότα και κολοκυθάκια, έχει οριεκέτε έχει προσούτο και καταπληκτικά τυριά. Δοκιμάστε τα πάντα. 

Ψωνίστε ταράλι, κουλουράκια με δενδρολίβανο ή πιπερίτσα ή λάδι κουλουράκια που τα τρώνε πριν έρθει το φαγητό, είναι κάτι αντίστοιχο με τα παξιμαδάκια που βγάζουν στα νησιά πριν ξεκινήσει η παρέλαση πιάτων. Αν σκοπεύετε να φάτε σαν Ιταλοί υπολογίστε ένα ορεκτικό, μια ολίγη από μακαρόνια για πρώτο πιάτο και ένα κυρίως που θα είναι κρέας ή ψάρι με σαλάτα. Στην Ιταλία δεν έχει βάζουμε τα πάντα στο τραπέζι και τρώμε όπως μας έρθει. Φυσικά στο τέλος παίζει καφές και γλυκό. 

Φάτε Κανόλι, φάτε Παστιτσότι και γενικώς δοκιμάστε γεύσεις. 

Οι Ιταλοί κάνουν τα γλυκά τους αέρινα και διακριτικά. Αυτό είναι καλό διότι δε μπορείς να φας μόνο ένα. Θα φας και δεύτερο και τρίτο. 

Πάρτε όσο λιγότερα πράγματα μπορείτε μαζί σας για να έχετε χώρο να φορτώσετε για το γυρισμό. 

Οι πιθανότητες να δείχνετε σικ βγάζοντας το κράνος μετά από πόσες ώρες στον ήλιο είναι μηδαμινές ,οπότε τζάμπα θα παν τα συνολάκια, αφήστε χώρο στις βαλίτσες για τοπικά προϊόντα. 

Η ζέστη στη Νότια Ιταλία είναι αντίστοιχη με αυτή που παίζει στη Μάνη. Ή τουλάχιστον εγώ ως τέτοια την ένιωσα και πέρυσι και φέτος. Κυρίως ακριβώς αυτής της ζέστης θα μπείτε στον πειρασμό να κόψετε απόσταση πηγαίνοντας από Εθνική. 

Μην το κάνετε. Θα χάσετε ας πούμε αυτό: 

Θα χάσετε κάδρα και εικόνες. Θα χάσετε περιστατικά. Ακόμη και στα χωριά που δε θα σταματήσετε υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί. Όπου και να σταματήσετε σε όποια πόλη, είτε είναι βιομηχανική όπως ο Τάραντας, είτε αριστοκρατική όπως το Lecce, το κόλπο είναι να μη μείνετε στον κεντρικό δρόμο.

Μπείτε στα στενά, μην είστε αδιάκριτοι και όλα θα αποκαλυφθούν μπροστά σας. 

Οι μικροί εσωτερικοί κήποι, οι μυρωδιές από τις κουζίνες, οι Ιταλοί που θα σας κοιτάζουν γιατί δεν είστε τόσο ξένοι, όσο οι υπόλοιποι κι αν δεν είναι αυτό το συναίσθημα με το οποίο φεύγετε από κει κάτι δεν κάνατε καλά, κάτι σας διέφυγε κι ήταν το πιο σημαντικό από όλα νομίζω.