Πόσα χρόνια Μνημονίων χρειάζονται ορισμένοι Έλληνες για να μάθουν να απαντούν σε αυτό το ερώτημα, όταν μάλιστα σχετίζεται και με θέμα που αφορά σε ένα σημαντικό κομμάτι του πλανήτη;

Γράφει η Γεωργία Λινάρδου 

Το ρεπορτάζ το έχω από καιρό. Επιλογή μου να το κρατήσω ακόμη καθώς ήθελα να συλλέξω περισσότερα στοιχεία. 

Πρόσφατα, όμως, ήρθε στην κατοχή μου έγγραφο της Ελληνικής Πρεσβείας στο Πεκίνο το οποίο αποκαλύπτει μέρος της «αναλγησίας» που παίζεται σε βάρος ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν διέξοδο στο τούνελ της κρίσης μέσω της εξωστρέφειας και δη, στην πολυδιαφημισμένη κινεζική αγορά. 

Μεταξύ άλλων, αυτό το Έγγραφο μαρτυρά και τη σοβαρότητα (;) με την οποία κάποιοι Έλληνες- υποτίθεται εκπρόσωποι Θεσμών της χώρας μας, αντιμετωπίζουν τη σχέση της Ελλάδας με την Κίνα. 

Η ημερομηνία του Εγγράφου δεν είναι το 2017, αλλά το 2015. Πάλι μέσα στα Μνημόνια ήταν η χώρα μας έτσι δεν είναι; 

Και τι δείχνει; 

Πώς αντιμετωπίζουμε ορισμένοι, ως «βάση» εμπορικών συναλλαγών το Επίσημο Κράτος μας (που αριθμεί πληθυσμό: 10,82 εκατομμύρια πολίτες το 2015), αλλά και ένα άλλο Κράτος που τυγχάνει να αριθμεί στον πλανήτη 1.371 δισεκατομμύρια πληθυσμό με στοιχεία 2015! 

Πώς ορισμένοι Έλληνες αντιμετωπίζουν τις εμπορικές συναλλαγές με την Κίνα; Αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά το έγγραφο που αποκαλύπτει το Press Workers, θα καταλάβει πολλά. 

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες αν και φίλοι μου Κινέζοι, μου έχουν καταμαρτυρήσει διάφορα. 

Θα ρωτήσω απλά. 

Πόσα Ελληνοκινεζικά Επιμελητήρια/ Συνδέσμους, Ενώσεις, Κέντρα κ.λ.π. διαθέτει η χώρα μας, με πόσα χρήματα αυτά επιχορηγούνται, εάν επιχορηγούνται ή ελέγχονται (δεν επιχορηγούνται, υπάρχει μονοπωλιακά μόνο ένα διμερές Επιμελητήριο με την Κίνα και είναι ιδιωτικού δικαίου) και τι έργο παράγουν; 

Διαβάζω από τo επίσημο έγγραφο της Πρεσβείας μας στο Πεκίνο το οποίο αναφέρεται στο ηθικό πλήγμα του «losing face», την παρακάτω επισήμανση: «Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται σήμερα και με το Ελληνοκινεζικό Επιμελητήριο το οποίο μπορεί να εμφανίζεται ότι διαθέτει τυπικά μεγάλο αριθμό εγγεγραμμένων μελών (πλέον των 1500!), αλλά μετά βίας τα μέλη του πληρώνουν τις συνδρομές (εκτιμάται περίπου 200;)...»!!! 

Όπως καταγγέλλεται και προκύπτει και από επίσημα έγγραφα, αυτός ο φορέας διαθέτει μέλη, υπαλλήλου της επιχείρησης που διαθέτει ο Πρόεδρος του. Αν έχουμε λάθος πληροφόρηση, περιμένουμε την απάντηση μέσω επίσημων εγγράφων, διότι αυτά που εμείς διαθέτουμε μαρτυρούν άλλα. 

Πάμε στο επόμενο... οι ουσιαστικές υπηρεσίες που παρέχονται, προέρχονται από το Υπουργείο Εξωτερικών. 

Μάρτυρες εδώ και στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών. Διότι μιλάμε για έναν φορέα που όπως προκύπτει από καταγγελίες, δεν διαθέτει εργαζόμενους. Το ζήτημα δεν είναι πόσα μέλη έχει, αλλά ότι δηλώνει πως παρέχει Υπηρεσίες την ίδια ώρα που τις παρέχεις δωρεάν ο δημόσιος τομέας και τα εμπορικά Τμήματα των Προξενείων και της Πρεσβείας μας παρέχουν και λαμβάνει συνδρομές κι εγγραφές για αυτά! 

Τελικά, τι ρόλο παίζουν όλα τα αστικά μη κερδοσκοπικά Σωματεία, Ενώσεις, Κέντρα, Σύνδεσμοι, κλπ. με την Κίνα; 

Και με τόσους φορείς, πώς και το διμερές εμπόριο Ελλάδας και Κίνας είναι τόσο χαμηλό και πώς το Ελληνοκινεζικό Επιμελητήριο διατηρεί ακόμη τον τίτλο του; Είναι ερωτήματα που προκύπτουν από το ρεπορτάζ και από μαρτυρίες ανθρώπων που γνωρίζουν πολλά. Είναι ένα ρεπορτάζ που έχει και συνέχεια. Δυστυχώς...