Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Πόσα χρόνια ζεις στη Χίο Ειρήνη; 

«Τα τελευταία 8 χρόνια ζω στο νησί της Χίου με την οικογένειά μου! Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και με ανάμεικτα συναισθήματα την αποχωρίστηκα και παρέα με τον σύζυγο, αφήνοντας πίσω τρεις πρόσφατες μεγάλες απώλειες, ήρθαμε στην άλλη άκρη της Ελλάδας, για να τις ξεπεράσουμε και να ζήσουμε μια πιο "ανθρώπινη" ζωή. Υπάρχουν βέβαια κάποιες ρίζες, καθώς οι θείοι μου είναι γεννημένοι στο νησί και η μητέρα μου μεγάλωσε εδώ από 19 ημερών (γεννήθηκε στη Μυτιλήνη) και στις Οινούσσες, παιδιά Μικρασιατών!» 

Πως είναι η ζωή εκεί; 

«Σε σχέση με την Αθήνα, ας πούμε ότι ζεις με λιγότερο άγχος, φτάνεις εγκαίρως στη δουλειά σου, έχεις την ευκαιρία να βρεθείς από την πόλη στον Κάμπο, με τα πόδια, να πεις καλημέρες και να μη φοβάσαι πως θα σε παρεξηγήσουν, αντιθέτως αν δεν πεις θα υπάρχει θέμα ☺ , ζεις σε μια κλειστή κοινωνία με τα υπέρ και τα κατά της...» 

Η Ζωγραφική τι ρόλο παίζει στην καθημερινότητά σου; Οι δημιουργικές σου ανησυχίες σε ποιους δρόμους σε έχουν οδηγήσει; 

«Από την παιδική μου ηλικία, από τότε που ο μακαριστός μου πατέρας, έπιανε το χέρι μου και μαζί ζωγραφίζαμε στο τετράδιο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, μέχρι και τώρα, παίζει έναν από τους σημαντικότερους ρόλους στη ζωή μου, είναι ο τρόπος που ζω και «αναπνέω» καλύτερα! Οι σπουδές μου στην Αγιογραφία με τον εξαίρετο δάσκαλο, ακαδημαϊκό καθηγητή θεολογίας, ζωγράφο-Αγιογράφο και συγγραφέα Γεώργιο Κόρδη, έδωσαν πραγματικά το νόημα και το «σπρώξιμο» που έψαχνα και είχα ανάγκη! Εκτός από τους σημαντικούς δασκάλους της τέχνης των τεχνών, βρέθηκα δίπλα και σε άλλους ξεχωριστούς ανθρώπους όπου με δίδαξαν διάφορες τεχνικές, το ένα έφερε τ’ άλλο και άρχισα να ασχολούμαι, να παντρεύω τις τεχνικές και να δημιουργώ πολλά πράγματα μαζί και μάλιστα τελειώνοντας την σχολή της προσχολικής αγωγής, θεωρώ ότι μπήκα πραγματικά σ’ ένα κόσμο και ρυθμό δημιουργίας που δεν έχω προς το παρόν την επιθυμία να ξεφύγω! Έτσι ασχολούμαι με την τεχνική του “needle felting” (επεξεργασία με ειδική βελόνα πάνω σε μαλλί προβάτου), μεικτές τεχνικές, παλαίωση και ζωγραφική αντικειμένων, τοιχογραφία και εικονογράφηση φορητών εικόνων κ.α.» 

Ασχολείσαι με το Γηροκομείο Χίου «Ζωρζής Μιχαληνός». Ποια ήταν η αφορμή για να το κάνεις; 

«Αγαπημένο μου πρόσωπο είναι η αιτία, ίσως αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της άνοιας στην οικογένειά μου, να μη γνώριζα το συγκεκριμένο γηροκομείο και η αφορμή του ν’ ασχοληθώ λίγο παραπάνω με αυτό, δόθηκε από ένα τρόφιμο, που σε απορία μου γιατί αποσύρεται τόσο νωρίς το απόγευμα στο δωμάτιό του, η απάντησή του με στεναχώρησε και με προβλημάτισε πολύ! Έκτοτε άρχισα να ψάχνω τρόπους που με εθελοντική προσφορά, θα μπορούσε να γίνει η ζωή των τροφίμων, λιγάκι πιο ενδιαφέρουσα και οι ώρες που ζουν εκεί να περνούν πιο ευχάριστα. Μίλησα με ένα πρότυπο κέντρο στην Αθήνα, ζήτησα συμβουλές και ιδέες και αποφάσισα να φτιάξω έναν σύλλογο "Φίλων Γηροκομείου Χίου". Αυτή τη στιγμή περιμένω το τελικό σήμα, για να βρω την ευκαιρία και να τον παρουσιάσω στο Χιακό κοινό, ώστε να γίνουν γνωστά τα προβλήματα που υπάρχουν και οι στόχοι και ίσως καλυτερεύσουν κάποια πράγματα!» 

Ποια θεωρείς τα σημαντικά προβλήματα που υπάρχουν εκεί; 

«Υπάρχουν προβλήματα στο υλικό κομμάτι, διότι πρόκειται για ένα παλιό οίκημα, με πολλές φθορές, που χρήζουν άμεσης επιδιόρθωσης, σοβαρά οικονομικά προβλήματα, διότι μειώνονται οι πόροι και αυξάνονται οι τρόφιμοι και οι ανάγκες τους, εδώ πρέπει να πούμε, ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα απλό γηροκομείο, αλλά για ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, που φιλοξενεί, όχι μόνο ηλικιωμένους, αλλά και ανθρώπους που δεν έχουν εισόδημα και στέγη, φυσικά και ανθρώπους μικρότερης ηλικίας με κινητικά προβλήματα, αλλά και πάσχοντες από διάφορες μορφές άνοιας. Τέλος υπάρχουν τα ηθικά προβλήματα, που με αυτά θα ασχοληθεί πρωτίστως ο σύλλογος, δημιουργώντας εθελοντικά εργαστήρια-συνεργεία, είτε παιδαγωγικά, είτε ψυχαγωγικά, είτε στήριξης, γιατί αυτά νομίζω είναι τα σημαντικότερα!» 

Οι αξίες ζωής που μπορεί κάποιος να διακρίνει αφιερώνοντας χρόνο κοντά στους ηλικιωμένους ποιες είναι; 

«Δεν έχουμε καταλάβει ότι βοηθώντας έναν άνθρωπο και δη ηλικιωμένο, βοηθάμε τον ίδιο μας τον εαυτό! Αφιερώνοντας λίγο χρόνο σ’ έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη, βλέπουμε καθαρότερα και τις δικές μας ανάγκες, αδυναμίες, αξίες που είχαμε ίσως ξεχασμένες, ή και θαμμένες. Αρχίζουμε να αισθανόμαστε καλύτερα με τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε νέες δεξιότητες, βάζουμε πρόγραμμα και προτεραιότητες στη ζωή μας. Καλλιεργούμε τις προσωπικές μας σχέσεις, βάζουμε σε σειρά τα συναισθήματά μας, μαθαίνουμε ξανά τι σημαίνει Υπομονή, Κατανόηση, Αλτρουισμός, Φιλότιμο, Εγκράτεια, ΑΓΑΠΗ!!!» 

Τι επιθυμεί περισσότερο ένας ηλικιωμένος που ζει σε γηροκομείο; 

«Ότι επιθυμούμε όλοι…Μια αγαπητική παρουσία! Ένα στήριγμα, ένα γλυκό λόγο, ένα χάδι! Όλα εκείνα που μπορούν να "γεμίσουν" μια κουρασμένη από τις μέριμνες και ταλαιπωρίες, ψυχή!» 

Οι άνθρωποι αποφεύγουμε ότι μας θυμίζει το τέλος; 

«Ναι, άλλοι υποσυνείδητα και άλλοι σκοπίμως…Οι άνθρωποι αρέσκονται στο ωραίο και καλοφτιαγμένο, αποφεύγουν να κοιτάξουν το ταλαιπωρημένο και εφήμερο. Κάθε τι που υπενθυμίζει την φθορά και τον θάνατο το αποφεύγουμε. Δεν είναι τυχαίο που, πιο εύκολα κάποιος θα δωρίσει σε σύλλογο παιδιών, παρά σε κάποιο γηροκομείο. Τα παιδιά είναι χαρά Θεού, είναι το μέλλον, η ελπίδα…ένας ηλικιωμένος τι είναι; Μάλιστα κάποιους τους ενοχλεί ακόμα και η παρουσία του, γιατί ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται στη δύση της ζωής του και πλησιάζει στο Τέλος, όπως θα φτάσουμε όλοι….όσο και να το αποφεύγουμε!» 

Οι άνθρωποι ξεχνούμε; 

«Οι άνθρωποι ξεχνούμε στο δευτερόλεπτο! Ξεχνούμε να θυμόμαστε! Ξεχνούμε να ζούμε, να χαιρόμαστε! Ξεχνούμε να χαμογελάμε, να κρατιόμαστε από το χέρι, να ζητάμε συγγνώμη, ξεχνούμε να χαϊδεύουμε, να κοιτάμε στα μάτια… Κλεινόμαστε στα προβλήματά μας και ξεχνούμε πως υπάρχουν σημαντικότερα, πως υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αγωνίζονται, όπως κι εμείς… Οι άνθρωποι ξεχνούμε τις αξίες μας, πως μεγαλώσαμε, ποιοι μας μεγάλωσαν, ξεχνούμε τους ανθρώπους μας, ξεχνούμε τον Θεό! Οι άνθρωποι ξυπνάμε το πρωί και ξεχνούμε να κοιτάξουμε τον Ουρανό και να πούμε δόξα τω Θεό, δόξα τω Θεό!!!»