Η έρευνα για τη Νιγηριανή Μαφία συνεχίζεται.

Διαβάστε ΕΔΩ το πρώτο μέρος.

Γράφει η Γεωργία Λινάρδου

Συνταξιδιώτης σε αυτήν την έρευνα είναι ο Ηρακλής Βλάχος, ο ιδιοκτήτης της New Productions. 

Παρακάτω θα διαβάσετε τη μαρτυρία μιας κοπέλας η οποία από το Edo State κατέληξε στα πεζοδρόμια της Αθήνας πουλώντας το κορμί της για να ξοφλήσει το χρέος της στους διακινητές που την έμπασαν παράνομα στην Ευρώπη. Εν αναμονή της ταινίας της New Productions στους κινηματογράφους που αφορά στη Νιγηριανή Μαφία η οποία δρα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, θα παρουσιάσουμε σε συνέχειες μία έρευνα βασισμένη σε μαρτυρίες πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών. 

                                                        Η Φαίη περιγράφει:

Όλα ξεκίνησαν όταν τελείωσα το Λύκειο. Έπρεπε να προχωρήσω για δύο λόγους: ο πρώτος διότι ήθελα να μορφωθώ και ο δεύτερος για να μπορώ να βοηθήσω την οικογένειά μου. Αλλά τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα σχεδιάζεις. Η οικογένειά μου δε μπορούσε να βγάλει το μήνα, πώς θα μπορούσε να σκεφτεί και να στηρίξει ένα παιδί που έχει τη φιλοδοξία να συνεχίσει την εκπαίδευσή του και να πάει στο Πανεπιστήμιο; 

Για να μπορέσω εγώ και τα υπόλοιπα αδέλφια μου να καταφέρουμε να τελειώσουμε το σχολείο, οι γονείς μας πέρασαν τα πάνδεινα προκειμένου να βρίσκουν χρήματα για δίδακτρα και βιβλία. 

Υπήρχαν περίοδοι που στο σπίτι μας δεν είχαμε να φάμε. Όταν φτάσαμε στα όρια της πείνας αναρωτιόμουν: τι ζωή είναι αυτή; 

Ο μπαμπάς μου ήταν δημόσιος υπάλληλος ο οποίος μετά βίας έπαιρνε τον ελάχιστο μισθό στο Edo State, τη φτωχότερη περιοχή της Νιγηρίας. Μία περιοχή δίχως παροχές, χωρίς καλούς δρόμους, δίχως σταθερή παροχή ρεύματος, με το νερό να μην είναι ασφαλές να το πιεις, δίχως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κυρίως χωρίς ασφάλεια. 

Η μόνη επιλογή ήταν να φύγεις εκτός, με δεδομένο ότι μέλλον στο Edo State δεν υπήρχε. 

Η δυστυχία ήταν ανυπόφορη τόσο για μένα όσο και για την οικογένειά μου. Έτσι, σκέφτηκα ότι πρέπει να φύγω από τη χώρα με οποιονδήποτε τρόπο. 

Περνούσαν διάφορα από το μυαλό μου. 

Αποφάσισα ότι ο καλύτερος δρόμος για να ξεφύγουμε από τη φτώχεια ήταν να βρω κάποιον πλούσιο για να με πάρει μαζί του στην Ευρώπη. 

Αυτό, φυσικά, ήταν κάτι πολύ δύσκολο, αλλά έπρεπε να δοκιμάσω και όχι να παραμείνω σε μια ζωή δίχως μέλλον και με την οικογένειά μου να υποφέρει. 

Ξεκίνησα να ψάχνω με σκοπό να βρω κάποιον που θα μπορούσε να με βοηθήσει. 

Θυμήθηκα μία καλή φίλη την «Betty» με την οποία ήμασταν συμμαθήτριες και τελειώσαμε μαζί το σχολείο. 

Η «Betty» είχε πολλούς συγγενείς στο εξωτερικό. Δεν είχα να χάσω κάτι αν την ρωτούσα μήπως μπορούσε να με βοηθήσει. 

Έτσι, μια μέρα αποφάσισα να την επισκεφθώ και να της πω τι ακριβώς θέλω. 

Πήγα στο σπίτι της. Ζούσε με την Θεία της. 

Όταν με είδε, με πλησίασε και άρχισε να με κολακεύει λέγοντας: «Είσαι ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Θέλεις να ταξιδέψεις στην Ευρώπη;» 

Πριν της δώσω απάντηση, άρχισε να μου δείχνει φωτογραφίες από όμορφες και σέξι γυναίκες που είχαν ταξιδέψει στην Ευρώπη κι έγιναν πλούσιες. Για να με εντυπωσιάσει, μου έδειχνε τα σπίτια που ζούσαν και μου έλεγε ότι τα έφτιαξαν μόνες τους με τα λεφτά που έβγαζαν. 

Από τη μία σκεφτόμουν τη ζωή μου και την οικογένεια μου και από την άλλη αναρωτιόμουν: μήπως αυτή είναι η μεγάλη μου ευκαιρία; 

Έτσι, μία μέρα αποφάσισα να κάνω το ταξίδι για την Ευρώπη. 

Όταν τις ενημέρωσα για την απόφασή μου, με σύστησαν σε μία άλλη γυναίκα η οποία, όπως μου είπαν, μόλις είχε επιστρέψει από την Ευρώπη. Εκείνη άρχισε να μου κάνει διάφορες ερωτήσεις, ένα είδος ανάκρισης. Μετά με πήγε σε ένα μέρος όπου γίνονταν διάφορες πνευματικές τελετές - τελετές βουντού - κι εγώ ορκίστηκα πίστη. Στην αρχή σάστισα, φοβήθηκα. Όταν ο πνευματιστής κατάλαβε ότι φοβόμουν, άρχιζε να φωνάζει διάφορα. 

Μετά από αυτό με οδήγησαν σε ένα άλλο μέρος όπου ενημερώθηκα για τα χρήματα που θα έπρεπε να πληρώσω όταν πήγαινα στην Ευρώπη, αλλά και τον τρόπο πληρωμής αυτών. Επίσης με ενημέρωσαν ότι τα έξοδα του ταξιδιού ήταν έξτρα και δεν αποτελούσαν μέρος της κύριας πληρωμής. 

Όταν συμφώνησα, αμέσως μετά μου ζητήθηκε να φέρω τους γονείς μου ώστε να "ορκιστούν" και αυτοί (σ.σ., τελετές βουντού). Με ενημέρωσαν ότι σε περίπτωση που φτάσω στην Ευρώπη και εξαφανιστώ δίχως να τους πληρώσω, ότι θα τους σκότωναν.

Καταλαβαίνεις το φόβο μου. Αλλά είχα ήδη πάρει την απόφαση. Δεν θα έκανα ούτε βήμα πίσω. 

Οπότε δέχθηκα όλους τους όρους. 

Στο μεταξύ τους ενημέρωσα πως ήθελα να ταξιδεύω αεροπορικώς και όχι οδικώς ή δια θαλάσσης. Έτσι, έφυγα μαζί με δύο άλλα κορίτσια από το Benin στο Lagos. 

Από εκεί θα ξεκινούσε το ταξίδι μας για την Ευρώπη. Έφτασα στο Lagos με άδεια χέρια. Οι γονείς μου δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν. 

Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο στο Lagos περίπου τρεις εβδομάδες. Μας φρόντιζαν καλά κι έτσι δεν είχαμε καμία αρνητική σκέψη σχετικά με το τι μας περίμενε στην Ευρώπη. Κάποια από τα κορίτσια που ήμασταν μαζί στο Lagos χρησιμοποιούνταν από τα "αφεντικά" για την ευχαρίστησή τους με την υπόσχεση ότι: «Αν συμφωνήσεις να κάνεις σεξ μαζί μου, δεν θα ζητήσω τα χρήματα που θα ξοδέψω για να σε πάω στην Ευρώπη». 

Κορίτσια τους πίστεψαν κι έκαναν σεξ μαζί τους δίχως να μπορούν να φανταστούν ότι το "αφεντικό", ο "papa", θα μεταμορφωνόταν σε λιοντάρι μόλις θα έφταναν στην Ευρώπη. 

Έπαιζε σημαντικό ρόλο και το γεγονός ότι στο Lagos η φροντίδα ήταν καλή. Δε μπορούσε να πάει το μυαλό σου κάπου αλλού. 

Με αυτά που σας περιγράφω, θέλω να καταλάβετε γιατί ενώ ήμουν στην ηλικία των 17 ετών αποφάσισα να εγκαταλείψω την πατρίδα μου. 'Όταν είσαι 17 με μια οικογένεια που δε μπορεί να σε βοηθήσει, το να παραμένεις εκεί είναι σα να περιμένεις το τέλος σου. 

Παίρνοντας κουράγιο από τον εαυτό μου και δίχως χρόνο να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο - γι' αυτό που θα μου συνέβαινε τελικά - άφησα την πατρίδα μου, αμφισβητώντας ακόμη και τις δυσκολίες που θα έβρισκα στο δρόμο μου καθώς ήθελα να δώσω στον εαυτό μου μια ευκαιρία να δοκιμάσει τις αντοχές του...