Η ιστορία της Πιπίτσας, μιας Μικρασιάτισσας κι ενός Κεφαλλονίτη

Γράφει ο Λευτέρης Κουν 

Μεγάλωσε ακούγοντας στο υποκοριστικό Πιπίτσα. 

Ένα πανέμορφο και ζωηρό πλάσμα, το ένα και μοναδικό παιδί ενός εκρηκτικού ζευγαριού που γεννήθηκε το 1948. 

Ένας αεικίνητος πατέρας σπουδαγμένος με καταγωγή από την Κεφαλλονιά, δημόσιος υπάλληλος, και μια μάνα απ' το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Μια κούκλα Μικρασιάτισσα που τη νοικοκυροσύνη της δεν την έπιανε καμμία. Καλή νύφη με μεγάλη περιουσία η Μαρία. Η Μαρία δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή της γιατί δεν είχε ανάγκη να το κάνει. 

Η Πιπίτσα δεν τους έζησε για πολύ μαζί. 

Η Μικρασιάτισσα τον παράτησε αφού προηγουμένως είχε «μυηθεί» στα «γονίδια» του Κεφαλλονίτη που δεν άφηνε θηλυκή κατσαρίδα... όρθια. 

Μαζί παράτησε και την Πιπίτσα. 

Ο πατέρας φωνακλάς, επεισοδιακός Ληξουριώτης, σκληρός, σχεδόν ατσάλινος και πολύ γυναικάς. Ήταν κι όμορφος ο άτιμος. Θηλυκό για θηλυκό δεν άφηνε τη δεκαετία του '40 και συνέχισε αν και «κατάκοπος» από τη σκληρή δουλειά και μέρος της δεκαετίας του '50. 

Ο πατέρας της Πιπίτσας τα τιμούσε τα ντουζένια του. 

Η Πιπίτσα ψάχνει μία μία τις φωτογραφίες του. Βρίσκει μερικές. 

Μου τις δείχνει. 

-Τη μάνα σου δεν την έχεις φωτογραφία; 

«Τώρα θέλεις να σε διαολοστείλω έτσι!» 

Ο πατέρας παντρεύτηκε άλλη γυναίκα και η Πιπίτσα μεγάλωσε με μητριά. 

Ο πατέρας της έκανε τρία ακόμη παιδιά. 

Η Μικρασιάτισσα έκανε το ίδιο. 

Παντρεύτηκε κι έκανε κι αυτή άλλα τρία παιδιά. 

Την Πιπίτσα ουδέποτε τη δέχθηκε πίσω στο σπιτικό της και η μικρή μεγάλωνε με μητριά και παράλληλα μ' έναν αόρατο καρκίνο που της έτρωγε τα σωθικά και της τα τρώει ακόμη και σήμερα που έχει γίνει γιαγιά. 

«Η μάνα μου παντρεύτηκε και τρίτη φορά. Ήταν κοντά στα 80. Είχε έρθει να με επισκεφθεί για να μου δείξει το νέο της σύζυγο, τον περίφημο Δημητράκη. Ακόμη και στα 80 της ήταν πανέμορφη, περιποιημένη. Φορούσε ένα κόκκινο κραγιόν πολύ ωραία τοποθετημένο στα χείλη της. Ο Δημητράκης ήταν ένα χούφταλο. Μόνον αυτό θυμάμαι απ' το θυμό μου. Ναι, τώρα είμαι θυμωμένη. Αν με πιάσεις άλλη ώρα, μπορεί και να σου πω περισσότερα», μου λέει. 

Δημητράκη τον αποκαλούσε η Μικρασιάτισσα. 

Κι όταν κάποια στιγμή η Πιπίτσα τον ρώτησε: «Κύριε Δημήτρη τι καφέ θέλετε;» η Μικρασιάτισσα της έκανε παρατήρηση που δεν τον είπε: «Πατέρα»! 

Η Πιπίτσα απλώς ήθελε να σκοτώσει τη Μάνα της. 

Όσο για τον πραγματικό της πατέρα, όταν πέθανε τον έκλαψε. Όχι όσο τον αγαπούσε. 

Κι εκείνος της είχε φερθεί σκληρά και είχε βάλει, όπως μου λέει, και η μητριά το «χεράκι» της σ' αυτό. Αρκετές φορές της έκλεισε την πόρτα όταν εκείνη είχε ανάγκη τη στήριξή του: από μία απλή αγκαλιά μέχρι και υλική. 

Εκείνος έφυγε από τη ζωή ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο ένα απόγευμα της δεκαετίας του '80. Ήταν 14 Φεβρουαρίου, του Αγίου Βαλεντίνου.

σ.σ., Sorry Δέσποινα (αυτό είναι το όνομά της) αλλά μ' αυτήν τη συγκυρία με πιάνουν γέλια. 

Όσο για τη Μάνα της που σε αντίθεση με τον πατέρα της ήταν πολύ θεούσα - δεν έχανε λειτουργιά για λειτουργιά - και είχε στο σπίτι της ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο που ήταν σα να μπαίνεις σε εκκλησία, με μανουάλια και εικόνες, όταν πέθανε ζήτησε να την θάψουν σε μοναστήρι κάπου στο Λουτράκι. 

Η Μικρασιάτισσα έφυγε στη ψάθα. 

Οι έρωτες της έφαγαν σημαντικό μέρος της περιουσίας με το τελικό κέρασμα να το κάνει ο Δημητράκης που της έφαγε και τα τελευταία. 

Κι απ' ότι μου περιγράφει η Πιπίτσα, ήταν πολλά! Sorry Δέσποινα που γελάω, αλλά αυτό δεν είναι ζωή, θεατρικό είναι. 

Φυσικά και η Πιπίτσα δεν πήγε στην κηδεία της. 

Και μέχρι τώρα στα 70 της δεν έχει επισκεφθεί ούτε μια φορά τον τάφο της. 

Δεν τη μνημονεύει καν. 

Αν την ρωτήσεις για το παρελθόν της, τη μόνη που θ' αρχίσει να σου περιγράφει με πάθος είναι η γιαγιά Παγώνα, από το Αϊβαλί. Η μάνα της μάνας που δεν είχε ποτέ... 

Αυτά για την Ημέρα της Μητέρας.

Αφιερωμένο στην Δέσποινα ή Πιπίτσα που απέκτησε παιδιά κι εγγόνια και τα λατρεύει. 

Είναι τραγωδία να σε παρατά η ίδια σου η Μάνα. 

Ναι, ok.

Αλλά η ζωή προχωρά, εξελίσσεται, αναπτύσσεται.

Αλλά όταν υπάρχουν άνθρωποι που σ' αγαπούν κι άλλοι τόσοι να σου ανοίξουν την πόρτα, σημαίνει αγάπη,

σ.σ., έμεινα μαζί της κάποιες ώρες - για ένα βιβλίο που φτιάχνω - ως μάνα θα την λάτρευα, αλλά δεν θα την άντεχα με την άρνησή της να ξεδιαλύνει την ιστορία που κουβαλά. 

Αλλά είναι τραγωδία να σε παρατά η μάνα σου.