Δεξιά, αριστερά ή σούπερ μάρκετ;

Γράφει ο Λευτέρης Κουν

Ζει σ' ένα σπίτι στον πέμπτον όροφο μιας πολυκατοικίας στην Οδό Αχιλλέως στο κέντρο της Αθήνας. Το down class εννοείται. Πάνω από την Αχιλλέως ξεκινά η γκλαμουριά και η δήθεν μαλακία.Το upper class υποτίθεται. 

Από κάτω μπουρδέλα, καφενεία, δυστυχία κι ανορεξιά πέρα από τα ζωώδη. 

Τον συνάντησα στο σούπερ μάρκετ τυχαία. 

Ένας φίλος παλιός που από τη μία παλεύει με τη βρωμιά ενός υπέροχου ρετιρέ που του κοστίζει πολύ οικονομικά - ακριβώς επειδή από κάτω έχει μπουρδέλα και στο ενδιάμεσο κατσαρίδες, κανονικές και όχι ανθρώπινες - κι από την άλλη παλεύει με τη δουλειά. 

Περίμενα να πάρω τυρί όταν πέρασε από δίπλα μου σχολιάζοντας δυνατά: «Ωχ, ξέχασα να πάρω φάρμακο για τις κατσαρίδες». 

Την άλλη φορά είχα συναντήσει κι άλλον φίλο στην Πλατεία Βάθη. 

Κάπνιζε τη μπόχα του δυστυχισμένος και κοιτούσε με σχεδόν νεκρικό βλέμμα τα σιχαμερά περιστέρια που μαζεύονται στα σύρματα των τρόλεϊ ενώ παράλληλα έκανε ζικ ζακ μην τον συμπαρασύρει κάνας ζωντανός-νεκρός και τον ρίξει κάτω. 

Φίλους πολλούς δεν έχω. Παλιά είχα. Πολλούς περισσότερους. 

Τους είχα γιατί δεν είχα προσέξει τα βρωμερά τους νύχια που καλύπτονταν από την κολακεία και το ενδιαφέρον. Ε, αφού δεν αποφάσιζαν αυτοί να κόψουν νύχια, αποφάσισα εγώ να τους κόψω.  Με ενοχλεί η μαυρίλα που μαζεύουν τα νύχια.

Με πείραξε δε λέω, γιατί είχα βάλει κι εγώ την ουρίτσα μου σ' όλο αυτό το λάθος, αλλά κάποια στιγμή μεγαλώνεις και μαθαίνεις. Και πια δεν σε πειράζει. 

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Διότι έχω την αίσθηση ότι οι γειτονιές του κέντρου αρχίζουν πια και μαζεύουν τους ανθρώπους που τις κατοικούν. 

Και δε μιλάω για αλληλεγγύη και άλλες παπαριές που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να βγει κυβέρνηση και μετά απέθαναν κι αυτές μαζί, καθ' ότι πολλά αλληλέγγυα στελέχη έσπευσαν να καταλάβουν κυβερνητικές ή τέλος πάντων θέσεις. Θεσμικές. 

Μιλάω για την αλληλεγγύη που έχει απομείνει. Να συναντάς κάποιον και να δικαιολογεί τη σαγιονάρα του κοιτώντας την δική σου.