«Το νου σου», είπα σε κάποιον που έμεινε πίσω.

Γράφει η Λαμπρινή Κατσαβάρου 

Το αδιέξοδο απαιτεί ευλυγισία. 

Όταν δεν μπορείς να παρέμβεις στη μηχανή της λάσπης, μετακινείσαι. Το χώμα με το νερό, μέσο δημιουργίας και ζωής. Χτίζεις και φυτεύεις. Δηλαδή, ζωή. Ε, τα πήραμε κι αυτά και τους δώσαμε την πιο θλιβερή χρήση.

Λάσπη (μεταφορικά) η συκοφαντία, η ανηθικότητα, γράφει το βικιλεξικό.

Λάσπη αυτό τον καιρό; Λάσπη από ανύπαρκτους σε κατεστραμμένους. 

Ποιος ορίζει τους στόχους και δίνει το παράγγελμα; 

Ποιος είναι πραγματικά αυτός που απειλείται; 

Ο «στόχος» ή ο σκευωρός; «Φωνάζει» η ανασφάλεια, στοχεύοντας το θύμα… 

Στη χειρότερη περίοδο. 

Στο ίδιο καζάνι απλήρωτοι, κακοπληρωμένοι και άφραγκοι χωρίς προοπτική - πιστέψαμε πως είναι αρκετό να έχουμε δουλειά κι ας μας τιμολογούν με 300, 500, 700. 

Ξυπνάς κάθε πρωί και ψάχνεις δύναμη απ' αυτά που αγαπάς, εκείνα που θες να παλέψεις για να σώσεις, από τους ανθρώπους σου που περιμένουν από σένα, από τους φίλους σου που περνούν και εκείνοι δύσκολα, από μια αύρα που ερωτεύτηκες. 

Ο σκοπός είναι να τα καταφέρουμε, να επιβιώσουμε, σκέφτεσαι και προχωράς. 

Μέχρι να γίνεις στόχος. 

 Ο πόλεμος «έξω» δεν είναι τίποτα μπροστά στην εξόντωση που στήνεται. 

Άνθρωποι που σε ρωτούν «αν είσαι καλά» και δεν μένουν να ακούσουν την απάντηση ή έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους αλλού. 

Τοξικοί και τοποθετημένοι, που πάντα έχουν τον τρόπο τους. 

Χρήσιμοι και επικίνδυνοι. 

Με πτυχία στη διαβολή και μεταπτυχιακό στη διαστρέβλωση. 

Αυτοί που δεν γνωρίζουν από εργασιακή ηθική, δεν έχουν συνείδηση, διαβάλουν, συνωμοτούν, αποσιωπούν και εκδικούνται. 

Χειριστικοί, τεμπέληδες που πείθουν για την ανικανότητα του στόχου ακόμη και τον στόχο. 

Άσχετοι και αδιάφοροι. Πόσες φορές να ανεχθείς και πόσες άλλες να δώσεις άφεση;

Πόσο ν' απέχεις; 

Πώς να τους παλέψεις χωρίς να γίνεις όμοιος και χειρότερος; 

Πώς γίναμε έτσι; 

«Το νου σου», είπα σε κάποιον που έμεινε πίσω.