ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ: ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ
Η μάνα του ήταν εκείνη που τον έστρεψε στο μπάσκετ.
Ο πατέρας του τον ήθελε πυγμάχο. Αρχές Δεκεμβρίου του 1979 παίζει τον πρώτο του αγώνα με τον Άρη εναντίον του Ηρακλή, πετυχαίνοντας τριάντα πόντους.
«Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα είχα τρομερή αυτοπεποίθηση, θα κατακτήσω τη χώρα, έλεγα από μέσα μου».
«...Αν με ρωτήσετε αν μετάνιωσα που άφησα στην Αμερική την οικογένειά μου για να επιστρέψω στη χώρα που γεννήθηκαν οι γονείς μου, θα σας απαντήσω κατηγορηματικά όχι. Μετά το τέλος της αθλητικής καριέρας μου, είμαι ευτυχής που ο κόσμος συνεχίζει να δείχνει την αγάπη του στο πρόσωπό μου. Η αναγνώριση και η αγάπη των πολλών, τόσα χρόνια αφότου "κρέμασα" τα παπούτσια μου, αποτελούν για μένα το μεγαλύτερο δώρο. Είμαι ευγνώμων. Τώρα ζω στην αγαπημένη μου πόλη, τη Θεσσαλονίκη, μαζί με την οικογένειά μου. Εδώ βρίσκονται οι φίλοι μου. Εδώ μένω!»
Μετά και την ανακοίνωση του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame, βρίσκεται στο Hall of Fame.
Παρακολουθήστε τη συνέντευξη που έδωσε στον Φίλιππο Συρίγο. Ήταν η τελευταία συνέντευξη του Συρίγου πριν φύγει από τη ζωή.
Ο Νίκος Γκάλης, 55 ετών τότε, είχε συγκεντρώσει το 97% των ψήφων στη λίστα με τους 13 βετεράνους αθλητές που διεκδικούσαν τότε το «εισιτήριο» για το μουσείο του Σπρίνγκφιλντ.
Τη χρονιά εκείνη, οι New York Times τον συναντούν στη Θεσσαλονίκη και γράφουν: «Ο Μάικλ Τζόρνταν της Ελλάδας...»
Τη χρονιά εκείνη, οι New York Times τον συναντούν στη Θεσσαλονίκη και γράφουν: «Ο Μάικλ Τζόρνταν της Ελλάδας...»
«Ζούμε σε εποχή δύσκολη και ο αθλητής οφείλει να είναι πρότυπο συμπεριφοράς. Πρέπει να δίνουμε κουράγιο στον κόσμο. Να στρέψουμε τα παιδιά στον αθλητισμό. Στον καθαρό αθλητισμό και όχι στον πρωταθλητισμό. Να βγουν στον κοινωνία σωστοί άνθρωποι, με ομαδικό πνεύμα». (Συνέντευξη στον Ν. Παπαδογιάννη)
«Απλός. Αυτό μου λένε και οι γνωστοί μου. Ότι είμαι ο πιο απλός άνθρωπος. Δεν με συγκινούν τα μεγάλα λόγια, ούτε είμαι φαφλατάς. Θα μιλήσω με τον ίδιο τόνο στο παιδάκι και στον πρωθυπουργό. Τίποτε δεν μπορεί να με αλλάξει».(Συνέντευξη στον Ν. Παπαδογιάννη)
0 comments
Το μήνυμα σας