Δεν αγρίεψε η ζωή και οι άνθρωποι. Έτσι ήταν πάντα.

Γράφει ο Λευτέρης Κουν

Στο μετρό της Αγίας Πετρούπολης η έκρηξη έσπειρε πίσω της νεκρούς, τραυματίες και φόβο. Είναι απ' τις στιγμές που σκέφτομαι: ευτυχώς που πια δεν έχω χρήματα να ταξιδεύω. 

Ένα απ' τα όνειρά μου ήταν και είναι να πάω ένα μεγάλο ταξίδι στη Ρωσία. Στην Τουρκία έχω ταξιδέψει πολύ...

Έκανα ταξίδια μακρινά, αλλά τώρα φοβάμαι όπως ο φτωχοδιάβολος που πρωτομπαίνει στο κελί και αγχώνεται με το λερωμένο τοίχο, αλλά θέλει να τον ακουμπήσει για να νιώσει την καλή παρέα του. 

Ηλιθιότητα.

Αφού με το φόβο μεγαλώνουμε και η τρομοκρατία μας γαλουχεί, τι ψάχνουμε και τι ζητάμε;

Ταξίδι θεωρείται και η διαδρομή Σύνταγμα - Αμπελόκηποι. 

Για ρωτήστε τους ανθρώπους στο ΜΕΤΡΟ τι μέτρα έχουν πάρει για επικείμενη τρομοκρατική επίθεση...

Για ρωτήστε πρόσφυγες, μετανάστες, άστεγους, απλήρωτους και πουθενάδες που ζουν εδώ. Ένα ταξίδι είναι όλο. Και το κάθε ταξίδι είναι στόχος εμπρηστικής ενέργειας.

«Μέτρα ασφαλείας πήρανε για την αναπνοή μου» τραγουδούσε το 1982 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο περίφημο «Φοβάμαι» με στίχους Ανδρέα Πανταζή και μουσική Γιάννη Ζουγανέλη. 

Αυτός ο τύπος ο σοφός - εννοώ τον Πανταζή - έγραψε πριν από δεκαετίες αυτό που κάποιοι μεσήλικες τραγουδάμε ακόμη στις στεναχώριες μας ή στα πάθη τα μεγάλα. Και όχι μόνον μεσήλικες, αν κρίνω από την πέραση που έχει η φράση «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα» στους νέους. 

Έγραφε: 

«Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν, σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις... Γέρασα μ’ ένα παιδικό παντελονάκι,και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη... Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω, το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα κομπρεσέρ μ’ ανοίγουν και με κλείνουν... Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις, έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα... Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή».

Και τι έγινε που μας φοβίσανε - φοβίζουνε - που μας τρομοκρατήσανε - τρομοκρατούν - που μας βιάζουν την ώρα που μας απειλούν με βιασμό;

Περισσότεροι νεκροί, περισσότεροι τραυματίες, περισσότεροι ξενιτεμένοι, περισσότεροι ξεσπιτωμένοι, περισσότερη βία, περισσότερη αστυνομία, περισσότερα μέτρα ασφαλείας, περισσότερη ανασφάλεια, περισσότερη διαφθορά, μεγαλύτερες πωλήσεις σε στρατιωτικά υλικά, περισσότερες απώλειες σε ανθρώπους, μεγαλύτερη φτώχεια, μεγαλύτερη ανεργία και απογνωσιά.

Τελικά, όσο προχωράει αυτή η ζωή εμφανίζει όλο και περισσότερες απαιτήσεις σε αρνητικά βολτ.

Μάλλον ήρθε ο καιρός να βγάλουμε... γλώσσα!