Το bullying των πρέπει.

Γράφει ο Γιώργος Μπέζας

Πριν ακόμη ακουστεί το πρώτο σου κλάμα από την κοιλιά της μάνας σου αν θυμάσαι - η μόνη λέξη που συνόδευε κάθε πρόταση ήταν - «πρέπει». 

Η αγωνία της να φέρει στον κόσμο ένα παιδί που πρέπει να γίνει ξεχωριστό την έκανε αμέσως δολοφόνο του ίδιου της του παιδιού που άθελά της βίαζε μέσα στα «πρέπει» που κι εκείνη είχε κληρονομήσει από τη δική της μαμά και μέρα με την μέρα πολλαπλασίασε μαζί με τις ανάγκες της 

Η δυστυχία και ο πόλεμος των «πρέπει» συνεχίστηκε και μετά από το πώς «πρέπει» μικρέ μπόμπιρα να μεγαλώσεις μέχρι και το πώς «πρέπει» να κινηθείς ανάμεσα στις συμπληγάδες μιας κοινωνίας συντηρητικής, γεμάτης ενοχές. 

Γεμάτης ενοχές για τα «πρέπει» που χωρίς καν να έχουν ξεστομίσει, όλοι καθημερινά παραβιάζουν ενοχικά προς ιδίαν τέρψη... μια μάστιγα που στα παιδικά όνειρα φαντάζει με μια μεγάλη μπουλντόζα που είναι έτοιμη να σε πατήσει σε κάθε λάθος...

Η λέξη «πρέπει» σε κάθε παιδί που ξαπλωμένο στο κρεβάτι του ζωγραφίζει στον τοίχο με τις σκιές το δικό του παραμύθι, είναι διαφορετική, τα δικά του «θέλω» πολλές φορές είναι το καλύτερο γιατρικό, το καλύτερο βάλσαμο για τις πληγές που του έχουν κάνει τα «πρέπει» των άλλων που άθελά τους έχουν χαραχθεί στην ψυχή του αδιαφορώντας για το τι εκείνο πραγματικά θέλει να κάνει...

Πολλές φορές το «θέλω» με το «πρέπει» κονταροχτυπιούνται κι αν δεν έχει γίνει πολύ μεγάλη ζημιά, ο ασθενής ακολουθεί το δρόμο του «θέλω», ένα δρόμο δύσκολο, γεμάτο όμως εμπειρίες, αβεβαιότητα, φόβο, μοναξιά, ρίσκο αλλά κι εκείνη τη μαγεία της ικανοποίησης ότι τόλμησες να εξερευνήσεις έναν άλλο κόσμο, μακριά από το δρόμο εκείνο που οι άλλοι σου είχαν πει πως «πρέπει» να αποφύγεις. 

Αυτός ο δρόμος, πολλές φορές, μπορεί να είναι και μονόδρομος χωρίς επιστροφή, αφού πάει αντίθετα με το ρεύμα της εποχής που τρέχει σαν τυφώνας και παρασέρνει ό,τι όμορφο στο διάβα του 

Μα δεν είναι μαγεία; 

Τι πιο όμορφο να ξεφύγεις από τα «πρέπει» και να κάνεις αυτό που εσύ θέλεις, σκέφτεται ο μικρός που παγώνει με την εικόνα της μητέρας του που του χαλά το όνειρο με τα χέρια στην μέση και σα Σειρήνα της μυθολογίας του αριθμεί τα δεκάδες «πρέπει» που θα του φανούν χρήσιμα για να αντεπεξέλθει στην τενεκεδένια επιχρυσωμένη κοινωνία που σε λίγο θα «πρέπει» να ενταχθεί ως ένας πολίτης γεμάτος εφόδια και φορτωμένος μαζί με όλα εκείνα τα «πρέπει» που τον κρατούν αιχμάλωτο με ισόβια δεσμά...

Όλα αυτά τα «πρέπει» που φαντάζουν με χέρια που σε πνίγουν και στραγγίζουν και την τελευταία ανάσα καθαρού αέρα ελευθερίας...

Μήπως θέλεις να μ' αφήσεις να ζήσω μαμά όπως εγώ θέλω και όχι όπως οι άλλοι θέλουν να «πρέπει» να είμαι για να είμαι αρεστός;