Στην αρχή, η ζωή μου ξεκίνησε ως ένα κομμάτι σίδερο.

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Στο εργοστάσιο μου έδωσαν την τελική μου μορφή: κάδος απορριμάτων. 

Ύστερα με τοποθέτησαν σε πεζοδρόμιο. Μια εντολή μου έδωσαν: «Ό,τι κι αν βλέπω, ό,τι κι αν ακούω, ό,τι κι αν γεύομαι και μυρίζω, να μη μιλώ». 

Κι εγώ πειθάρχησα. 

Οι πολίτες χρειάζονται τους κάδους απορριμάτων για να πετούν μέσα όσα νομίζουν πως δεν τους είναι απαραίτητα πια. Φαγητά, ρούχα, πλαστικά μικροαντικείμενα, ξύλινα έπιπλα, κ.ά.. 

Έχω δεχθεί αρκετά από αυτά τόσο καιρό που βρίσκομαι εδώ. Πράγματα που κάποιοι αφήνουν, ενώ άλλοι τα χρειάζονται. 

Όταν ο κύριος Γιάννης, κάποτε νοικοκύρης όπως λένε, έμεινε άστεγος, ερχόταν και με έψαχνε. 

Να ξεγελαστεί κάπως το κρύο του περσινού χειμώνα, σκεφτόταν, κι εγώ, ένας κάδος απορριμμάτων δεν μίλησα. 

 Όταν η γιαγιά της απέναντι πολυκατοικίας με συντροφιά τη μοναξιά της μονολογούσε δίπλα μου τα βράδια, εγώ, ένας κάδος απορριμμάτων δεν μίλησα. 

Όταν παραβιάζοντας το κόκκινο φανάρι προκλήθηκε ατύχημα και ο οδηγός εγκατέλειψε το θύμα που σφάδαζε λίγα μέτρα πιο εκεί, εγώ, ένας κάδος απορριμμάτων πάλι δεν μίλησα. 

Όταν η κυρία Ζωζώ του ρετιρέ, πετούσε όσα θα ευγνωμονούσε να είχε για τα παιδιά της η Μαρία του τρίτου ορόφου, εγώ, ένας κάδος απορριμμάτων δεν μίλησα. 

Προχτές, ήρθε και εκείνος. 

Άφησε μέσα μου το κορμάκι της Στέλλας. 

Της Στέλλας, που άλλοτε είχε αφήσει τη συσκευασία του κρουασάν της καθ' οδόν για το σπίτι της. 

Το κορμάκι της Στέλλας, μωρέ;;; 

Σε έναν κάδο απορριμάτων;;; Φώναξα. Κραύγασα. 

Ακούστηκαν σειρήνες, έγινε σούσουρο, το 'παν και στις ειδήσεις. 

Την άλλη μέρα ήρθαν και με πήραν. Με στοίβαξαν σ' ένα φορτηγό μαζί με λίγους άλλους κάδους. 

«Είχα γεμίσει αίματα, και έπρεπε επειγόντως να με πλύνουν», άκουσα που έλεγαν. 

Τώρα που σας γράφω, ταξιδεύω ακόμη. 

Νύχτωσε ήδη. 

Το φορτηγό σταματά έξω από ένα «Εργοστάσιο Ανακύκλωσης». Έτσι γράφει η ταμπέλα. 

Λέτε, λέτε μωρέ, το κορμί μου, ένα κομμάτι σίδερο δηλαδή, να γίνει κάποτε ασπίδα;;; 

Μια ασπίδα για κάθε Στέλλα;