Αυτός ο Σύριος λοιπόν ήταν ο 25χρονος Άχμαντ.















Το κείμενο ανήκει στην Katerina Tzanini και δημοσιεύθηκε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook. Μας έδωσε την άδεια να το αναδημοσιεύσουμε.

Ο Άχμαντ είναι δεξιά στη φωτογραφία.

«Ο δικός μας Άχμαντ.  Ο Άχμαντ της Ε1. Μια παρέα από 5 αγόρια.Ο μικρότερος 17 ,ο μεγαλύτερος ο Άχμαντ 25. 

Παιδιά μόνα τους. 

Παιδιά πολέμου και προσφυγιάς. Ένα χρόνο έμειναν στην Ε1.

Δίπλα μας, κοντά μας.

Πάντα τα είχαμε στην έννοια μας.

Φροντίζαμε να έχουν καλύτερο και περισσότερο φαγητό.

Κάποιες φορές βγήκαμε από τα όρια του λιμανιού και πήγαμε για πίτσα,για μπύρα,για καφέ..Και τότε έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν..

Ποτέ θα στρώσει η ζωή για μας????

Και τους απαντούσα, θέλει υπομονή και κουράγιο......step by step.......Το καλοκαίρι, μετά από πολύ αγώνα, κατορθώσαμε και τους βάλαμε σε μία καλή δομή. Έδειχναν ότι μπήκαν σε μία σειρά. 

Φαίνεται όμως ότι ο Άχμαντ δεν άντεξε.......

Πίσω στην Συρία έχει γονείς και αδέλφια......

Δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό που νιώθω.

Θυμό, αγανάκτηση. τύψεις,πόνο.......

Ένας λυγμός με πνίγει και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΊ....... 

Δεν είναι δύσκολο να βρεις την απάντηση.......

Τρέμω όμως γι' αυτά που μπορεί να έρθουν......

Καλέ μου,γλυκέ μου Άχμαντ,η mama Katerina δεν θα σε ξεχάσει ΠΟΤΕ. 

Ίσως έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα........ 

Συγνώμη».