«Υπάρχουν αλήθειες που δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας».

Μελετούσε τη συνέντευξη σε μία ασιέντζα (αγροικία) στο Μεξικό. Μου έστειλε μήνυμα. Κατάλαβα ότι ήταν πολύ ενθουσιασμένος απ' το ταξίδι του, αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκέπτονταν τη χώρα. 

Συνέντευξη στη Γεωργία Λινάρδου 

Εδώ και χρόνια επιλέγω ενστικτωδώς τους ανθρώπους που θέλω να κάνω συνέντευξη. Κάποιοι με ρωτούν: Γιατί εμένα; Άλλοτε απαντώ «γιατί έτσι» κι άλλοτε το πάω παρακάτω λέγοντας «γιατί πιστεύω ότι έχετε να δώσετε πράγματα». 

Δε μ' ενδιαφέρει να συναντώ πρόσωπα για να βγάζω «είδηση», εκτός αν πρόκειται για κάποια έρευνα. Άλλωστε ποιος μπορεί να μιλά για πραγματικές ειδήσεις - και δεν αναφέρομαι στα γεγονότα, αλλά στις ειδήσεις που προκύπτουν από ρεπορτάζ και έρευνες - όταν υπάρχουν αλήθειες που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας; 

Με ενδιαφέρουν άνθρωποι που έχουν να δώσουν.

Λοιπόν, ο Πέτρος Κασιμάτης μετρά 37 χρόνια στη δημοσιογραφία. Είναι ρεπόρτερ, ταξιδευτής, συγγραφέας, ερευνητής, ποιητής και δεν ξέρω τι άλλο θα γράψει το μέλλον. 

-Υπάρχει περίπτωση ποτέ κάποιος να βαρεθεί να είναι ρεπόρτερ; 

«Tι σημαίνει να βαρεθεί...Έμαθε να κάνει αυτή τη δουλειά. Τον ακολουθεί η διαστροφή του επαγγέλματος. Στην καλύτερη περίπτωση κάνει κάτι μαγικό. Αλλιώς, είναι καταδικασμένος να ακολουθεί τα ίδια ίχνη και ξέρει πως 999 φορές θα χάσει . Κι όμως βάζει στοίχημα να παραβγεί με το Θεό . Και φυσικά χάνει. Δηλαδή, βαριέται». 

-Η δουλειά μας έχει υψηλό ποσοστό... θνησιμότητας. Από τα βάρη των... αμαρτιών λες; 

«Θέλουμε να σώσουμε την ψυχή μας ακολουθώντας τη ρήση του Μάγερ (Η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης), αλλά η...υπερβολική χρήση συγκίνησης, η ζωή του ρεπόρτερ στα όρια, "δυναμιτίζει" το ευ ζείν. Ανατρέπει το εν ανθρώποις ευδοκία. Η μεταφυσική θα πει πως είναι τα βάρη των αμαρτιών μας. Άλαλα τα στόματα των ασεβών»

-Αλλάζουν τα χούγια των πολιτικών; Οι νοοτροπίες των κομμάτων πώς βλέπεις να εξελίσσονται; 

«Τα χούγια των πολιτικών δεν αλλάζουν. Οι νοοτροπίες των κομμάτων συνεχίζουν να πλέκουν έναν αδιαφανή ιστό γύρω απ' τα δρώμενα κι οι πολίτες είναι εγκλωβισμένοι σε ένα ναρκοθετημένο πεδίο. Δεν είμαι αισιόδοξος. Συνήθως ο αισιόδοξος είναι και ο ανενημέρωτος!»

-Ακόμη και στα πιο αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, υπάρχουν αλήθειες που ποτέ δεν δημοσιεύονται και τις κρατά ο ρεπόρτερ στην ψυχή του (δεν συμπεριλαμβάνονται στην ερώτηση επαγγελματίες δήθεν "αποκαλυπτάκηδες" ή αλλιώς τα παπαγαλάκια). Εννοώ σκληρές αλήθειες που η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει. 

«Υπάρχουν αλήθειες που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Όχι μόνον γιατί οι κοινωνίες δεν τις αντέχουν αλλά γιατί ο ρεπόρτερ κρατά στην άκρη της πένας του... μια βόμβα νετρονίου. Μια αδιαπραγμάτευτη πληροφορία. Που θα τη ρίξει εάν χρειαστεί. Αλλιώς κινδυνεύει αυτή η "βόμβα " να σκάσει στα χέρια του...»  

-Μήπως είναι λάθος να μην λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Για παράδειγμα, θυμάμαι τη δεκαετία του '90, τότε εργαζόμουν στο Mega που ήθελα να κάνω μία αποστολή σε ένα πολύ μικρό νησί του Αιγαίου που είχε μεγάλο ποσοστό - για το σύνολο του πληθυσμού - παιδιών με ειδικές ανάγκες. Ειδικοί τότε το απέδιδαν, "off the record", σε αιμομικτικές σχέσεις. 

«Φυσικά είναι λάθος να μην λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Όλα μπορούν να διατυπωθούν. Όλα γράφονται με έναν κωδικό τρόπο που τον ερμηνεύουν εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αλήθεια...» 

- Πόσα βιβλία έχεις γράψει και ποιο θεωρείς ότι ακόμη σου τρυπάει την ψυχή; 

«Έχω γράψει 10 βιβλία. Τα μισά λογοτεχνία (ποίηση) και τα άλλα είναι δημοσιογραφικά (αποστολές, ταξιδιωτική λογοτεχνία, μαρτυρίες). Αυτό που με πονά, που μου τρύπα την ψυχή είναι το βιβλίο μου "Αγνοούμενοι Άκρως Απόρρητο" που αναφέρεται στους αιχμάλωτους του Αττίλα κατά την Τουρκική εισβολή το '74. Η δραματική επιχείρηση απελευθέρωσης των αιχμαλώτων, οι αποκαλύψεις, οι βασανισμοί στα κάτεργα, οι συνωμοσίες, η προδοσία, οι πολιτικές σκοπιμότητες. Τετάρτη έκδοση από τις εκδόσεις Λιβάνη. Δεν είναι βιβλίο. Είναι κάτι ασύλληπτο. Ένας διαρκής λυγμός. Μια απίστευτη συγκλονιστική ιστορία. Όποιος διάβασε αυτό το βιβλίο το διάβασε απνευστί, άγρυπνος και σοκαρισμένος». 

-Πόσες δημοσιογραφικές αποστολές; 

«Έχω καλύψει 8 πολέμους κι ανατροπές καθεστώτων. Έχω πραγματοποιήσει εκατοντάδες δημοσιογραφικές αποστολές σε όλα αυτά τα χρόνια. Με αεροπλάνα, αυτοκίνητα, μηχανές, άλογα. Κεντρικό μου σλόγκαν είναι το "Πρώτα ταξιδεύουμε, μετά γράφουμε"». 

-Πόσες πίκρες και πόσες χαρές; 

«Κάθε καιρός κι ο Στάλιν του. Κάθε καιρός κι η Ουγγρική επανάσταση, λέει ο Ελύτης. Κι έχει δίκιο. Υπάρχει ένα νόμισμα του 1ου αιώνα μ.χ βρέθηκε στην Κ. Ασία και δείχνει έναν άντρα να γυρίζει τον τροχό του κάρμα. Από πάνω γράφει στην Ελληνοϊνδική γραφή " Η ζωή είναι ρόδα" δηλαδή μια είναι πάνω, μια κάτω. Στο ζυγό τα ανθρώπων έργα...» 

-Σε βρίσκω στο Μεξικό. Έχει ξαναπάει εκεί. Γιατί σε γύρισε ο τόπος; 

«Έχω πάει στο Μεξικό συνολικά τρεις φορές. Αυτή τη φορά για να παρουσιάσω το τρίγλωσσο βιβλίο μου (Ισπανικά,Γαλλικά,Ελληνικά) "Ποτάμι στο Χρώμα της Τίγρης" στο κοινό του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου της Λατινικής Αμερικής του ΟΥΝΑΜ μπροστά σε ένα συγκλονιστικό κοινό που λατρεύει την Ελληνική γλώσσα και λογοτεχνία. Που αποθεώνει τους συγγραφείς ειδικά όταν λένε τη φράση "Έρχομαι από τις αμμουδιές του Ομήρου"!!!»

-Ελληνική δημοσιογραφία - ρεπορτάζ. Πολύ χάλια ή διορθώνεται το πράγμα; 

«Χάλια. Αλλά διορθώνεται το πράγμα όταν αποκτήσουμε συνείδηση τι δημοσιογραφία θέλουμε. Θέλουμε αντιγραφή των δελτίων ειδήσεων; Θέλουμε να είμαστε η ουρά της Τηλεόρασης ή αναζητάμε την ευτυχία, την ευδαιμονία της ίδιας της αναζήτησης, το συναρπαστικό ρεπορτάζ, το καλύτερο νέο, το πιο μαγικό γεγονός, ένα αποκλειστικό ζήτημα αιχμής, μια είδηση ενδιαφέρουσα για όλους. Χωρίς αποκλεισμούς, σκοπιμότητες, πολιτικούς δισταγμούς... Μια είδηση που δεν θα γίνει προϊόν εκβιασμού η μέσον πλουτισμού από την ηγεμονία των μετρίων». 

-Τι αγαπάς περισσότερο; 

«Τα αστέρια που πέφτουν στην Πάτμο, τη θάλασσα της Κέας, τη μεγαλοσύνη ενός βαρώνου της κοκαΐνης στο Μεξικό που βοηθούσε τους φτωχούς συγχωριανούς του και του έστησαν προτομή! Αγαπώ τις δυνατές συγκινήσεις, τα παιχνίδια των λέξεων, τα αινίγματα της μεταφυσικής, τον αυθεντικό λόγο δυο ανθρώπων που ανταλλάσσουν μια ζέστη αγκαλιά». 

-Το φόβο πώς τον αντιμετωπίζεις; 

«Τον αντιμετωπίζω με φόβο. Άλλωστε, η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους». 

-Πώς επιβιώνεις; 

«Είμαι σκληρός όσο μου με επιτρέπει η αθωότητα μου κι οι τρυφερές μου στιγμές». 

-Με την ποίηση γιατί; Σε τι μπορεί να σου αλλάξει την ζωή σου η ποίηση; 

«Με λυπήθηκε ο Θεός και μου έδωσε την ποίηση. Ειδικά όταν κατεβαίνουν οι δαίμονες της γραφής και της έμπνευσης πάνω απ' την οθόνη ενός κομπιούτερ, τότε η ζωή γίνεται αλλιώτικη. Χρησιμοποιώ μια αρχαία γλώσσα με Θεούς και πλάσματα μαγικά, με σύμβολα και αλληγορίες, γιατί αναζητώ να βρω αυτό που δεν γνωρίζω. Το μυστηριακό και το μυστηριώδες. Αυτή είναι η δική μου Θεότητα».

σ.σ., Πριν δημοσιεύσω τη συνέντευξη τον ρώτησα από απορία: έχεις κάποια σχέση με τον Στέφανο Κασιμάτη. Μου απάντησε: «Όχι παιδί μου. Εγώ είμαι ο καλός Κασιμάτης»!