Μετρό Συντάγματος. Τρίτη 21 Φεβρουαριου. Ώρα 5.30 μ.μ.

Γράφει η Λαμπρινή Κατσαβάρου 

Κινήσεις μηχανικές, γρήγορες. 

Να κερδίσεις το χρόνο, να τρέξεις ταχύτερα απ' αυτόν. 

«Αναχαιτίζεις», προσπερνάς τον κόσμο που μπαίνει ή βγαίνει απ' το σταθμό.

Μικρό τροχοπέδη οι κυλιόμενες σε αναγκάζουν ν' ακολουθήσεις τη δική τους ταχύτητα, με μικρά τετακέ. 

Ξεφεύγεις κι από κει. 

Όμως, δεν ξεφεύγεις από το μάθημα που θέλει να σου δώσει ο «χρόνος». 

Έρμαιο της βιασύνης μου, καθηλωμένη στο δεύτερο επίπεδο του σταθμού, να με προσπερνά ο κόσμος που προσπέρασα κι άλλος τόσος. Χωμένη μέσα στην τσάντα και τις τσέπες του παλτού μου, θυμάμαι και παγώνω πως χρήματα και κάρτα έχουν μείνει… σε άλλη τσέπη. 

Κρατώ στα χέρια μου το πορτοφόλι άδειο. 

Το μόνο του περιεχόμενο ένα χρησιμοποιημένο εισιτήριο και μια κάρτα παλιάς μισθοδοσίας με υπόλοιπο λογαριασμού: με 1 ευρώ και 80 λεπτά. 

«Σώθηκα!» σκέφτομαι. 

Οι κυλιόμενες φέρνουν κόσμο που χωρίζεται δεξιά κι αριστερά μου. 

Επιστρέφω στο πρώτο επίπεδο, στην εξυπηρέτηση πελατών, για να μάθω αν υπάρχει POS. Mε καθοδηγούν κι γυρνώ ξανά εκεί που βρισκόμουν. 

Πηγαίνω στο γκισέ των εισιτηρίων, και με απόγνωση εξηγώ τι έχει συμβεί… 

Η απάντηση μου προσφέρει μία ακόμη… καθήλωση.

 «Συγγνώμη, αυτήν  τη στιγμή το POS κάνει ενημέρωση». 

-Δηλαδή; ρωτώ. 

«Περιμένετε», μου απαντά κι εξυπηρετεί τον επόμενο στην ουρά. 

Κάνω στην άκρη και περιμένω. 

Ήρθαν και έφυγαν μεγάλες και μικρές «ουρές». 

Βλέπω στο διπλανό γραφείο κι άλλο POS. 

-Κύριε, μήπως να δοκιμάσουμε σ' αυτό το μηχανάκι; 

«Δεν είναι δικό μου», η αφοπλιστική απάντηση. (Υποθέτω πως εννοούσε ότι ήταν χρεωμένο σε άλλο συνάδελφό ο οποίος έλειπε, είχε σχολάσει, ή ποιος ξέρει...) 

Ξανα – αποτραβιέμαι δίπλα περιμένοντας να ολοκληρωθεί η «ενημέρωση» του POS που… διέθετε υπάλληλο. 

Κόσμος έρχεται, εξυπηρετείται, περνά από μπροστά μου… 

Ψάχνω λύση. Περιμένω. Στρέφομαι ξανά στο γκισέ… 

-Μήπως ολοκλήρωσε την ενημέρωση, το POS; 

Δίχως να με κοιτάξει, στρέφει το βλέμμα του στη συσκευή, ενώ συνεχίζει να ταξινομεί τα κέρματα από τα εισιτήρια σε μικρά πακετάκια. 

«Όχι». 

Σκέφτηκα να μπω χωρίς εισιτήριο ή να το «κόψω» με τα πόδια… 

Άλλη μια προσπάθεια στις τσέπες και στην τσάντα μου μήπως και βρω κάτι μέσα σε καμιά σχισμή.  

Τίποτα. 

Περιμένω, και κοιτώ με απόγνωση μια τον υπάλληλο, μια το POS. 

-Σας παρακαλώ, επειδή καθυστερεί, μήπως υπάρχει άλλη λύση, μήπως υπάρχει η δυνατότητα να κοπεί πιστωτικό και να πληρώσω το εισιτήριο απόψε μόλις φτάσω στον προορισμό μου, ή να επιστρέψω και να το εξοφλήσω εδώ; 

«Όχι, τι είναι αυτό (το πιστωτικό); Δεν γίνεται», απαντά και στρέφεται ξανά στο πακετάρισμα των κερμάτων. 

Γέρνω πίσω κι αδειάζω το βάρος μου στο τζάμι, δεν γίνεται αυτό, στον κεντρικότερο σταθμό να μην υπάρχει τρόπος. 

Δεν γλιτώνω το περπάτημα. 

Με τρολάρει το σύμπαν, σκέφτομαι. 

Κάνω βήμα να φύγω. 

Κι ενώ το σώμα ετοιμάζεται με το μυαλό να αρνείται, ένας άνθρωπος με προσπερνά, στέκεται στο γκισέ και ζητά δύο εισιτήρια. 

Παίρνει και τα δύο με το δεξί του χέρι, βάζει το ένα στο αριστερό και χωρίς να πει λέξη σπρώχνει το δεύτερο προς εμένα. 

Δεν πρόλαβα καν να δω καλά το πρόσωπό του. 

Τον ευχαριστούσα ενώ έφευγε. 

«Σιγά, ένα εισιτήριο είναι», μου απάντησε. 

Το ζήτημα είναι να νοιάζεσαι. 

Κάτι τόσο απλό. 

Σε Ευχαριστώ.