Aξιοπρέπεια στο Σούπερ Μάρκετ.

Σκηνή 1η: 

Μπροστά από το ψυγείο αλλαντικών αλυσίδας σούπερ μάρκετ στο Κέντρο της Αθήνας. 

Η υπάλληλος ρωτάει την πελάτισσα - μία μητέρα με ένα παιδάκι όχι πάνω από τεσσάρων ετών που το έχει μαζί της - τι ζαμπόν θέλει και πόσες φέτες να τις κόψει. 

«Δύο ευρώ», απαντά η νεαρή γυναίκα. 

-Από ποιο; ρωτά η υπάλληλος. 

«Απ' αυτό» δείχνει με το χέρι της. Εταιρική μάρκα πολτοποιημένων προϊόντων κρέατος αμφιβόλου ποιότητος. 

-Δύο ευρώ είπατε; ξαναρωτά η υπάλληλος. 

«Ναι, δύο», απαντά εκείνη 

Σκηνή 2η: 

Στο ταμείο. Μία ηλικιωμένη γυναίκα έχει φορτώσει παραπάνω το λογαριασμό. 

-20,73, της λέει η ταμίας. 

Ανοίγει το πορτοφόλι, τα λεφτά δεν βγαίνουν. 

 «Θα πρέπει να βγάλω κάτι», απολογείται. 

Αφαιρεί, ενώ μονολογεί: 

«Αυτές τις σοκολάτες τις είχα πάρει για τα εγγόνια μου, πάρτε τις, έτσι κι αλλιώς κακό θα τους έκανα». 

Μερικούς πελάτες μετά, περιμένει για τη δική του σειρά, ένας πολύ γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης .'

Έχει ανοίξει ένα απ' τα προϊόντα και τρώει. 

Τρώει τόσο αλαζονικά -κάποιοι ίσως να το χαρακτήριζαν cool ή να το βάφτιζαν με κάποια άλλη, δήθεν εναλλακτική ταμπέλα ή απλά να το απέδιδαν στο γεγονός ότι απλώς πεινούσε- αλλά εμένα εκείνη την ώρα που έχωνε τα κράκερς στο στόμα του, μου έφερε αηδία. 

Σκηνή 3η: 

Γυρνά στους διαδρόμους και κοντοστέκεται σε προϊόντα. Τα επεξεργάζεται. Πιάνει. Αφήνει. Άλλη μία γύρα. Επιστρέφει στο διάδρομο με τα ζυμαρικά. Οι υπάλληλοι από το τμήμα αλλαντικών τον βλέπουν. Κάνουν ότι δεν τον βλέπουν. Άλλωστε έχουν να διαχειριστούν φωνές: «Μα ήταν το δικό μου νούμερο γιατί εξυπηρετείται αυτήν;» 

Βάζει δυο πακέτα στο καλάθι. Πάει στις μπύρες. Βάζει μία στην τσέπη του. Κατευθύνεται στο ψυγείο. Βουτάει ένα κομμάτι τυρί, το χώνει στην άλλη τσέπη. Τελειώνει τις... αγορές του με δυο σοκολάτες. Του αρέσουν οι σοκολάτες. Τις κρύβει κι αυτές. Παρατάει το καλάθι με τα μακαρόνια και φεύγει. Τι κι αν χτυπήσει ο συναγερμός της εξόδου. 

Γι' αυτόν θα είναι;