Το άρθρο του δημοσιογράφου Δημήτρη Κουμάνταρου ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες ώρες, είχε δημοσιευθεί στην Ελευθεροτυπία (Μάϊος 2009).

Τίτλος εκείνου του άρθρου, του ιδιαιτέρως επίκαιρου έως σήμερα, ήταν: Ευρωπαϊκές εκλογές ή παρωδία της Δημοκρατίας; 

Κι έχει σημασία να προστρέξουμε στις λέξεις του τότε, στα νοήματα και τις φράσεις.

Έγραφε: 

Το κύριο ερώτημα πριν από τις ευρωεκλογές είναι: «Μετά τις ευρωεκλογές τι;» 

Έχει καμιά ουσιώδη σημασία για τη ζωή μας η ψήφος μας στις ευρωεκλογές; Το Ευρωκοινοβούλιο, έχει καμιά ουσιαστική αποφασιστική αρμοδιότητα ή είναι κυρίως ένα διακοσμητικό όργανο στα χέρια των κυβερνήσεων; 

Οι κυβερνήσεις στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκλέγονται δημοκρατικά με την ισότιμη ψήφο όλων των πολιτών τους ή κατά κανόνα με διάφορα πλειοψηφικά συστήματα και σε συνθήκες ελέγχου της ενημέρωσης από ολιγάριθμους πολίτες με μεγάλη οικονομική δύναμη; Αν συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω ερωτήματα σε ένα «Λειτουργεί δημοκρατικά η Ευρωπαϊκή Ένωση;», η απάντηση είναι πως «όχι». 

Η επιλογή των Ευρωπαίων πολιτών να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές κόμματα που δεν κυβερνούν στις χώρες τους, αλλά και η επιλογή του λευκού, του άκυρου και της αποχής, είναι επιλογή άρνησης του αντιδημοκρατικού τρόπου λειτουργίας της Ε.Ε., άρνησης της κοροϊδίας σε βάρος όλων των Ευρωπαίων πολιτών, αφετηρίας για μια δημιουργική διεκδίκηση της Δημοκρατίας σε τοπικό, ευρωπαϊκό και γιατί όχι σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι εντυπωσιακό ότι κόμματα, κυβερνητικά και μη, που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά, δεν ασχολούνται καθόλου ή σχεδόν καθόλου με την καταπάτηση κάθε έννοιας δημοκρατίας στη λειτουργία της Ε.Ε. Γιατί αυτή η θεμελιώδης παράλειψη στον πολιτικό διάλογο; 

Μια εξήγηση είναι η απουσία πραγματικής δημοκρατικής παιδείας και νοοτροπίας ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες κι ακόμα περισσότερο στους κομματικούς μηχανισμούς. 

Δημοκρατική παιδεία και νοοτροπία σημαίνει να δίνεις στη γνώμη και στην ψήφο του άλλου, ακόμα και του αντιπάλου σου, ίδια ισχύ και δύναμη. Είναι εύκολο ως επίκληση, εύκολο ως απαίτηση από τους άλλους, δύσκολο να το εφαρμόζεις για τον εαυτό σου ή για τη συλλογική οντότητα όπου τυχόν εντάσσεσαι. 

Τα παραδείγματα ατομικά, συλλογικά και θεσμικά αφθονούν. 

Προσωπικές κοκορομαχίες, άρνηση διαλόγου, διακοπή κι αφαίρεση του λόγου, κατάχρηση του λόγου, κληρονομικές διαδοχές, κατ' εντολή διαδοχές, άρνηση της ιδιότητας του μέλους χάριν της αυτοαναγορευόμενης ηγετικής ιδιότητας, διορισμός υποψηφίων με κριτήρια εσωκομματικών ισορροπιών, τηλεθέασης ή «αριστίνδην» (;), κυβερνήσεις μειοψηφίας ελέω εκλογικού συστήματος. Είναι εύλογο όποιος δεν εφαρμόζει τη δημοκρατία στα του οίκου του, να την ξεχνάει, να μην της δίνει τόση σημασία, να μην απαιτεί την καθολική εφαρμογή της. Είναι άραγε όμως η «ολίγη δημοκρατία» δημοκρατία; 

Ή, αντίθετα, προκάλυμμα για τη διαιώνιση κάθε λογής βαρβαρότητας, συμπεριλαμβανομένης και της υποκριτικής της καταγγελίας. 

Θα αρκεστούν οι πολίτες που θα απέχουν, που θα ψηφίσουν κάποιο αριστερό κόμμα ή τους οικολόγους, που θα ψηφίσουν ακόμα ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. αλλά δεν τους αρέσει η κληρονομική διαδοχή, η αντιδημοκρατική νοοτροπία, η ασυλία των απατεώνων κ.ο.κ., κι όλοι αυτοί ίσως ξεπερνούν το 50%, να περιμένουν εν όψει των επόμενων εθνικών εκλογών μια επανάληψη της ανάθεσης της εξουσίας, βάσει ενός αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου, σε ένα από τα δύο μεγαλύτερα χρεοκοπημένα κι αντιδημοκρατικά κόμματα; 

Θα αρκεστούν οι αριστερές και οικολογικές δυνάμεις στην ομφαλοσκόπηση, πόσο λίγο αύξησαν τις δυνάμεις τους, ποιος ξεπέρασε ποιον και ποιος «δικός τους» ή «δικός μας» εξελέγη ευρωβουλευτής; 

Είναι αδύνατη η σύνθεση και η συγκρότηση στην Ελλάδα μιας ευρύτατης συμπολιτειακής συσπείρωσης με στόχο την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας και με πρώτο κοινό αίτημα-άξονα τη διεκδίκηση της Δημοκρατίας; 

Μπορούμε να ξεπεράσουμε για το κοινό μας συμφέρον τα κοινά αντιδημοκρατικά αυτοαναπαραγωγικά μας δαιμόνια;

σ.σ., ευτυχώς που έχει διασωθεί μέρος των αρχείων της Ελευθεροτυπίας. Πολύ μικρό μεν, συγκριτικά με το Θησαυρό δεκαετιών που σαπίζει ή έχει ήδη καταστραφεί.

Η Πολιτεία του Κανένα Καθένα: το προσωπικό ιστολόγιο του Δημήτρη Κουμάνταρου.