Ο έρωτας δεν είναι αγάπη κι η αγάπη δεν είναι έρωτας. Ο έρωτας μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη με την πάροδο του χρόνου. Το αντίθετο, δύσκολα.

Έρωτας και αγάπη ταυτόχρονα την ίδια περίοδο, μιλώντας για τους ίδιους ανθρώπους, είναι σχεδόν απίθανο να συμβαίνει. 

Ο έρωτας φανερώνει εγωισμό, προβάλλει το εγώ, το θέλει ικανοποιημένο. Έχει δύναμη, πάθος, αδιαφορία για ότι γίνεται δίπλα του. Είναι παράλογος και αλόγιστα συμφεροντολογικός. Δεν υπολογίζει των άλλων αισθήματα. Δεν είναι συμπονετικός, τρυφερός, συγκαταβατικός, υπεύθυνος, μετριοπαθής, γαλήνιος, υγιής. Δημιουργεί αποκλειστικά για τον εαυτό του, αν και συχνά καταστρέφει και καταστρέφεται σαδομαζοχιστικά. Παραλύει την λογική. Την υποτάσσει. Την εξαφανίζει. 

Είναι μονοδιάστατος. Αφαιρεί οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα ή άλλους ανθρώπους απ την καθημερινότητά του. Δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί οτιδήποτε άλλο εκτός από τον έρωτα ατόφιο και μοναδικό ως τρόπος και νόημα ζωής, έκφρασης και σκέψης. Στην κυριολεξία "παίρνει τα μυαλά". Κινείται μεταξύ φυσιολογικού και παράλογου με την ζυγαριά να γέρνει κατά κανόνα στο δεύτερο σκέλος. Δεν έχει αναστολές. Μοιάζει με τον μεθυσμένο ή τον ψυχασθενή με μανιοκατάθλιψη στην φάση της μανίας. 

Είναι να τον φοβάσαι. 

Πολλές φορές ικανός για το μεγαλύτερο παράξενο και αδύνατο, κατ άλλους.Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε τίποτα άλλο, πέρα από το αντικείμενο του πόθου του. Υπερκινητικός, με απόσπαση προσοχής και 100% δοσμένος στη μία και μοναδική αιτία της αναπνοής του. 

Αυτοκαταστροφικός και παθιασμένος, μονόχνοτος, τυφλός και απόλυτος. Δεν έχει αύριο, δεν το φαντάζεται, δεν το επιθυμεί. Νοιάζεται για το σήμερα, για το τώρα, το "γι' αυτήν την στιγμή". 

Είναι ακούραστος. 

Πετάει στα σύννεφα, σε βάρος φτερού. Είναι ταυτόχρονα υπέρ ευτυχισμένος και υπερδυστυχισμένος. 

Πίνει καφέ στο γραφείο χωρίς καμία προσήλωση στα χαρτιά του, αρπάζει το σακάκι του απ την καρέκλα και τρέχει να βρει την καλή του στο Μιλάνο που έχει πάει για δουλειές. Προσπαθεί να κοιμηθεί, σηκώνεται σαν σφεντόνα απ το κρεβάτι του, περπατάει βιαστικά στην βροχή και μούσκεμα απ την κορφή ως τα νύχια, πετάει ένα πετραδάκι στο παράθυρό της, για καλησπέρα. Εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά της στο νοσοκομείο που συνοδεύει την μαμά της, με ρόμπα γιατρού αξημέρωτα, για να της χαμογελάσει. Παίρνει τα βουνά δίχως στολή κυνηγού ή περιηγητή, ίσως φορώντας κοστούμι ή τις πιτζάμες του, όπως βρίσκεται τέλος πάντων, στο καμπανάκι του συλλογισμού του, κόβει αγριολούλουδα και βότανα με γυμνά χέρια ώρες ολόκληρες, γεμίζει την μπανιέρα της για να μοσχοβολήσει το σπίτι απ την στιγμή που θ' ακουμπήσει το κλειδί στην πόρτα. 

Μιλάει μαζί της στο τηλέφωνο απ το απόγευμα ως την άλλη μέρα, ενώ οδηγεί να φτάσει στο χωριό της χωρίς να το ξέρει. Φεύγει για ταξίδι αστραπή ν' αγοράσει τ' αγαπημένα της σοκολατάκια που είχε βρει μια φορά σε ένα καφέ πλάι στην τάδε πλατεία της Ρώμης που δεν θυμάται τ όνομά της, αλλά εκείνος το βρίσκει και αυτό και τα σοκολατάκια. 

Κι όλα αυτά γιατί ο έρωτας τ' απαιτεί, τα ζητάει, τα επιτάσσει, τα διατάζει, τα θέλει, τα παρακαλάει, τα νιώθει, τα ξορκίζει. 

Άλογα. Αναντίρρητα. Αδιάκοπα. Ατελείωτα. Ασύστολα. Άγαρμπα. Ανήκουστα. Απείθαρχα. 

Απορώ και εξίσταμαι, απονέμοντας τα εύσημα στον έρωτα. Τον διαχρονικά ίδιο και απαράλλαχτο, με τα ίδια συμπτώματα και αντιδράσεις σε τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, σε τόσο πολύ διαφορετικούς καιρούς. 

Κι αυτό που έχω να πω εν κατακλείδι, παρερμηνεύοντας την γνωστή ρήση για τον βασιλιά είναι τούτο: Ο Βαλεντίνος πέθανε. Ζήτω ο Βαλεντίνος!