Που είναι οι δάσκαλοι; Στο Περιστέρι ένας Σύλλογος Γονέων μαζεύτηκε να συζητήσει για τους νέους μαθητές, τα προσφυγόπουλα. Στο Χαϊδάρι το ίδιο. Σε άλλα σχολεία επίσης.

Στο Πέραμα, το φασιστικό παραλήρημα ορισμένων επισκίασε με δραματικό τρόπο την ουσία. Η ουσία είναι τα παιδιά. Τα παιδιά και οι δάσκαλοί τους. Αλλά σε σχολεία (δημόσια και ιδιωτικά) βλέπουμε Συλλόγους Γονέων να συσκέπτονται, να αποφασίζουν πότε θετικά και πότε αρνητικά για το αν πρέπει κάποια προσφυγόπουλα να πάνε σχολείο μαζί με τα δικά τους παιδιά. Για το πότε αυτά θα βγαίνουν διάλειμμα κι αν είναι σωστό να βγαίνουν μαζί με τα δικά τους παιδιά και άλλα παρόμοια. 

Βλέπουμε σχολειά να γίνονται πρώτο θέμα στις ειδήσεις, όχι για κάποια έξυπνη ανακάλυψη ή εφεύρεση ή για κάποια ουσιαστική εκδήλωση, αλλά τα βλέπουμε στα κανάλια μας με γονείς πότε στα «κάγκελα» και πότε με πανό καλωσορίσματος των προσφυγόπουλων. 

Εκτός θέματος και οι μεν και οι δε. 

Η δημόσια εκπαίδευση είναι Δικαίωμα, είναι Υποχρέωση, είναι Νόμοι και Διεθνείς Συμβάσεις. 

Άρα γιατί οι αντιδράσεις; Για το αυτονόητο;

Γιατί τα υπερβολικά ξεσπάσματα καλοσύνης του τύπου: «Σας καλωσορίζουμε στο σχολείο»;

Μα σε ποιον ανήκουν τα Δημόσια Σχολεία; 

Στους γονείς ή στους μαθητές και τους δασκάλους τους; 

Κι αν πια στα Σχολειά δεν κάνει κουμάντο η Γνώση ποιος κάνει;

Οι γονείς, τα κόμματα, η τηλεθέαση των οκτώ, των έξι ή των εννέα, μια τρολιά στο διαδίκτυο, ο φασισμός που ευδοκιμεί σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ένα ωραίο κούρεμα, ένα κόκκινο κραγιόν για την περίσταση, μία ψευδεπίγραφη μαγκιά, ο φόβος, η άγνοια, η ανασφάλεια; 

Μήπως ευνουχίζουμε τα παιδιά μας και τους δασκάλους;

Μήπως;

Μήπως ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε;

Αν ζούσε ο Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet) υποθέτω πως δεν θα περνούσε και τις καλύτερες μέρες του. 

Γεννήθηκε στην Προβηγκία. Το 1915 στρατολογήθηκε από τον γαλλικό στρατό. Τραυματίστηκε σοβαρά στον πνεύμονα κι αυτό του δημιουργούσε αρκετά προβλήματα. Αλλά προχώρησε. Πέντε χρόνια αργότερα γίνεται δάσκαλος δημοτικού σχολείου στο χωριό του, το Le Bar-sur-Loup .


Το 1923 αγόρασε ένα τυπογραφικό πιεστήριο, αρχικά για να διευκολύνει τη διδασκαλία του, από τότε που ο τραυματισμός του πνεύμονά του κατέστησε δύσκολο γι’ αυτόν να μιλάει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτό το πιεστήριο τύπωσε δωρεάν κείμενα και σχολικές εφημερίδες για τους μαθητές του. Τα παιδιά θα μπορούσαν να συνθέσουν τις δικές τους εργασίες στο πιεστήριο, και θα μπορούσαν να συζητούν και να τις επεξεργάζονται σαν ομάδα πριν την παρουσίασή τους ως ομαδική προσπάθεια. Θα είχαν επίσης την δυνατότητα να αφήνουν συχνά την τάξη για να πραγματοποιούν εκδρομές.


Οι εφημερίδες τους ανταλλάσσονταν με εφημερίδες άλλων δημοτικών σχολείων. Σταδιακά τα ομαδικά κείμενα αντικαταστάθηκαν από συμβατικά σχολικά βιβλία. Μένω εδώ στην ιστορία του Φρενέ, του ανθρώπου που δημιούργησε το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών CEL (Coopérative de l'Enseignement Laïc) το 1924 από το οποίο άνθισε το γαλλικό κίνημα των εκπαιδευτικών, «Κίνημα του Μοντέρνου Σχολείου» (Mouvement de l'École Moderne) . Ο στόχος της CEL ήταν να αλλάξει από το εσωτερικό τη δημόσια εκπαίδευση με τη συνεργασία των εκπαιδευτικών.

Μερικά αποσπάσματα από αφιερωματική ταινία στον Celestin Freinet.