Η σκηνή στο ταχυδρομείο όπου ένα αγοράκι με σκουφάκι συμπλήρωνε τον παραλήπτη στον φάκελο και με παιδικά γράμματα έγραφε «Άγιος Βασίλης - Βόρειος Πόλος» ...

Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Η μητέρα του μιλούσε ψιθυριστά με την υπάλληλο, η οποία την καθοδηγούσε για το πώς πρέπει να σταλεί το γράμμα έτσι ώστε όχι μόνο το ένα της παιδάκι, αλλά και τα τρία παιδιά της οικογένειας να πάρουν απάντηση από τον αγαπημένο κατακόκκινο παππού της γιορτής, μ' έκανε να ξεχάσω τους αγενείς – ανυπόμονους – απελπισμένους – απογοητευμένους - υπέργηρους (μερικοί ήταν πάνω από 70), εκνευρισμένους ανθρώπους που περίμεναν με λογαριασμούς στο χέρι να πληρώσουν, όρθιοι για περισσότερο από μιάμιση ώρα σε μια «ανρθρωπο-ουρά» που το κοινό χαρακτηριστικό που τους ένωνε για να μην «ξεσπάσουν» ήταν το... «να πως μας κατάντησαν»!

Το στολισμένο δενδράκι στα ΕΛΤΑ στον Παπάγο κλυδωνιζόταν συνέχεια από παλτά, τσάντες, κουτιά, μπουφάν, πακέτα και χειρονομίες ανθρώπων που θαρρείς η παρουσία του με τις χρυσές μπαλίτσες που οι υπάλληλοι προφανώς στόλισαν για να καταλαγιάσουν την θλίψη του «κάδρου» της δουλειάς τους, θύμιζε ακόμη περισσότερο τις προσδοκίες που λεηλατήθηκαν περιμένοντας μιαν ανάκαμψη που φαντάζει πιο μακρινή και από ένα φως στο βάθος του τούνελ 

Οι υπάλληλοι, ελάχιστοι πια, υπομένουν τις όποιες αντιδράσεις με την στωικότητα εκείνου που έχει χάσει κάθε ελπίδα για καριέρα και διεκδίκηση.

 Μια κυρία δίπλα μου, χήρα στρατηγού του ΓΕΣ, μου εξηγούσε ότι η σύνταξή της έχει φτάσει στα «σκάρτα» 900 Ευρώ με τα οποία πρέπει να συντηρεί τα παιδιά της κόρης της που είναι άνεργη δύο χρόνια… 

Σκέφτηκα, λοιπόν, σε αυτό το περιβάλλον μιας δημόσιας υπηρεσίας, όπου όσοι έμειναν υπάλληλοι προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν παρακάμπτοντας ακόμη και απειλές, όπου μια μάνα μ' ένα παιδάκι περίμενε να στείλει το γράμμα του στον Άγιο της καρδιάς μας ότι η μοναδική σχέση με τις γιορτές που έρχονται είναι το να μην δολοφονήσουν οι γονείς, με όποιο κόστος, την προσμονή του υπέροχου παππού που ετοιμάζεται να έρθει ν' αφήσει δώρα και να φάει τα γλυκά.

Δεν ξέρω πόσοι από τους ενήλικες έχουν διάθεση να υποστηρίξουν το παραμύθι της γιορτής, την εποχή που περισσεύει η αλητεία, η αλαζονεία, η μικροπρέπεια, η καφρίλα και η κτηνωδία σε βαθμό που φοβάμαι που όσοι μισούν την ζωή θα δολοφονήσουν ακόμη και τον Άγιο Βασίλη!

Κατάλαβα από νωρίς στην ζωή μου ότι οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει και μπορεί να μην καταλάβουν ποτέ το νόημα της γιορτής, όταν όλα τα «μέσα» σφυροκοπούν με μηνύματα «χαράς» ακόμη και τώρα που ζούμε την εποχή του λιμού. 

Ξέρω, όμως, ότι είναι σαδομαζοχιστικό ν’ απαντάς ή να ρωτάς «τι έχετε προγραμματίσει για τα Χριστούγεννα;» 

Ξέρω ότι όσοι αγωνίζονται ν’ απαντήσουν δεν είναι θύματα μιας παγκοσμιοποίησης, αλλά της σύγκρισης με τον «άλλον» καθώς αν δεν πείσεις τον «απέναντι» ότι περνάς καλά, καταγράφεσαι στην λίστα των αποτυχημένων και ανάξιων καθώς η επιτυχία έχει να κάνει με το πόσες υπέροχες αναρτήσεις θα έχεις και θ’ αφορούν το l’ art de la table ή πόσες τσάντες γυαλιστερές θα κατεβάσεις από το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου σου. 

Μπορεί να διαβαστεί ως κοινότυπο, αλλά ακόμη και τώρα που το σύμπαν στέλνει αδυσώπητα μηνύματα ότι ως άνθρωποι βιάσαμε τον πλανήτη και τους συνανθρώπους μας, η ταπεινότητα, η μεγαλοψυχία, η ανθρωπιά, το νοιάξιμο και το μοίρασμα, μοιάζει να υπάρχουν μόνο στα παραμύθια του Ντίκενς, στην εικονοποίηση της Φάτνης και σε μια ελάχιστη μειονότητα ανθρώπων που αντιμετωπίζονται από τους πολλούς ή σαν αποτυχημένοι ή σαν ελαφροϊσκιωτοι.  

Ο μοναδικός λόγος για να υπάρχει η γιορτή, είναι να υπάρξει ο άνθρωπος που μπορεί να πονάει, να νοιάζεται, να προσφέρει, ν’ αγκαλιάζει, να συμπονάει, να προσφέρει όχι για τις ανάγκες της πόζας, αλλά για τον σωσμό της δικής του ζωής …