Ο Ηλίας Ε.Μπιτσάνης είναι ο συγγραφέας μιας συγκλονιστικής μαρτυρίας για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Το βιβλίο του «Μνήμης Ιχνιλασία» μπορεί ο οποιοσδήποτε να το διαβάσει ελεύθερα στο διαδίκτυο. Και πρέπει...

Αυτόπτης μάρτυρας. Φοιτητής στο Χημικό της Αθηνάς (γνωρίστε τον ΕΔΩ). 

Διαβάζω από τον πρόλογο. 

«Έτσι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γιατί πρέπει να υπερασπιστούμε την ιστορία μας και τη συλλογική μνήμη της αντίστασης στη χούντα και το φασισμό. Στο Πολυτεχνείο δεν κρατή- σαμε ίσες αποστάσεις, είμαστε εμείς και οι άλλοι. Με τις διαφορές μας, τον αυθορμητισμό, την καχυποψία και τις επιφυλάξεις τελικά δώσαμε τη μάχη με το φασισμό και όχι μόνον μεταφορικά. Με ευδιάκριτο το μήνυμα της κοινωνικής αλλαγής στο βάθος, που αποτυπώθηκε πολύ πιο έντονα στους δρόμους τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. 

Δώσαμε μάχες για τη δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα που σαρώνονται σήμερα από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα των προθύμων οι οποίοι χτίζουν την κοινοβουλευτική δικτατορία των “αγορών” και έχουν οδηγήσει τη χώρα σε εντεινόμενη ανθρωπιστική κρίση. Δώσαμε αυτές τις μάχες κόντρα στους “επώνυμους” της “γενιάς του Πολυτεχνείου” που ενσωματώθηκαν στο σύστημα εξουσίας. Κόντρα σε εκείνους που “μαζί τα έφαγαν” και παριστάνουν τους τιμητές. Οι ωραιοποιήσεις ποτέ δεν κάνουν καλό και ως εκ τούτου κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως όλα είναι καλά γινομένα. Αλλά ο αγώνας είναι όπως και η ζωή. Με λάθη, αστοχίες, παρεκκλίσεις, επανάπαυση, νίκες και ήττες. Το μεγάλο ζήτημα είναι να μην μετανιώσουμε για τις επιλογές μας παίρνοντας στροφή για την αντίπερα όχθη, αναζητώντας άλλοθι για την εξωμοσία σε τέτοια φαινόμενα. Να μην γονατίσουμε στην πίεση των μηχανισμών του κεφαλαίου και των υπηρετών του, να μην τους χαρίσουμε τη ζωή μας, να οργανώσουμε ένα αποτελεσματικό δίχτυ αλληλεγγύης, να αποφασίσουμε ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε από το “μηδέν” με όνειρο, στοχασμό και ανθρωπιά». 

Αξίζει να συνεχίσετε την ανάγνωση του βιβλίου του ΕΔΩ.