Αεικίνητη, πολυπράγνων, παθιασμένη και κυρίως Αυθεντική...

Συνέντευξη στη Νανά Παλαιτσάκη

Την κυρία Λόλα Νταιφά την γνώρισα λίγες ώρες μετά που ανέβηκα στο κτίριο στην οδό Κηφισίας 10 – 12 τον Οκτώβριο του 1989.

Μου έκανε εντύπωση η διακριτική της εμφάνιση, η χαμηλή «βελούδινη» φωνή της και το βλέμμα της. Θα το περιέγραφα στοργικό και διερευνητικό ταυτόχρονα 

Η εμφάνισή της - από το πρωί έως τα ξημερώματα που τα φώτα στο γραφείο της ήταν ανοιχτά - άψογη, θαρρείς και δεν συναντήθηκε ποτέ με την κούραση. 

Θυμάμαι την φωνή της όταν με κάλεσε στο εσωτερικό τηλέφωνο, λίγες μέρες μετά που ο Αντέννα είχε «βγει στον αέρα», για να μου ανακοινώσει ότι θα έκανα την πρώτη μου φωτογράφιση για το περιοδικό 7 μέρες ΤV. Μου «πέρασε» ακαριαία όμως, την χαρά που επιβεβαίωνε τον ναρκισσισμό και την φιλοδοξία μου, με την ευθύνη για το εκτόπισμα της «φανέλας» που εκπροσωπούσα. 

Η Λόλα Νταιφά συνδύαζε και συνδυάζει παιδεία, γνώσεις, εμπειρία και αφοσίωση στο καθήκον της. 

Η σπουδαία αυτή κυρία την Δευτέρα 14 Νοεμβρίου στο Αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης, ως συλλέκτρια μας παρουσιάζει το πόσο πολύτιμο στοιχείο πολιτισμού μπορεί να είναι ό, τι πιο απλό.

Η ιστορία της Ελλάδας από το 1863 – 1973 «σερβιρισμένη» σε πιάτα που συγκέντρωσε η συλλέκτρια με πολύ μεράκι, πάθος και αφόρητη αγάπη για μια πατρίδα που όπως εκείνη έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις της, μας θυμίζουν την πατρίδα που πολλοί αναζητάμε . Όλα αυτά τα μοναδικά αντικείμενα θα παρουσιαστούν σε ένα λεύκωμα από τις εκδόσεις Μίλητος «Η Ελλάδα μέσα από 231 Ιστορικά Πιάτα 1863-1973». Εμβληματικές μορφές της χώρας μας φιγουράριζαν, λοιπόν, σε πιάτα που πιθανόν γυναίκες στα χωριά να τοποθετούσαν το Χριστόψωμο την εποχή που ζύμωναν, τα σπίτια μύριζαν ξύλο, μαστίχα και γιασεμιά. Ήταν για πολλούς τα «καλά πιάτα» που φιγουράριζαν σε τοίχους δίπλα σε πορτραίτα αγωνιστών της οικογένειας ή πάνω σε τραπεζαρίες με παραστάτες κρυστάλλινα βάζα με σπιτικά λικέρ.

-Πόσα χρόνια προσπαθείτε για την συγκεκριμένη συλλογή; 

«Από φοιτήτρια Νανά μου, υπολόγισε πριν από…εκατό χρόνια». 

-Ποιο αντικείμενο απ’ όλα, σας δυσκόλεψε πολύ για να το βρείτε;

«Μικρές "προσωπικές" ιστοριούλες έχει σχεδόν κάθε πιάτο, από δώρο κιβώτια ουίσκι, έως διάρι στο Παγκράτι. Πολλές διαδρομές σε χωματόδρομους, ταξίδια – αστραπή, παζάρια, άγονες γραμμές, ακόμα και προσαγωγές σε αστυνομικό τμήμα, αυτά τα αφηγούμαι στο βιβλίο. Τώρα μου φαίνονται όλα τόσο διασκεδαστικά. Τότε όμως… »

-Πόσοι αλήθεια,  όταν αντιλήφθηκαν το πάθος σας για τις συλλογές, το αντιμετώπισαν ως μια ρομαντική ουτοπία;  

«Όσοι δεν γνώριζαν τη δύναμη του πάθους μου…Όσοι δεν ήξεραν τι κεφάλι είμαι…»   

-Που βρίσκετε εσείς σήμερα την Ελλάδα που νοσταλγούμε; Υπάρχει άραγε; 

«Θα υπάρχει όσο εμείς θέλουμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Είναι λυτρωτικό το ταξίδι στην ιστορία αυτής της χώρας με τα λάθη αλλά και τις λεβεντιές».

-Ποιες είναι οι αρχές που μεταδώσατε στην Έλγκα την κόρη σας και αν αισθάνεστε αγωνία για εκείνη καθώς επέλεξε να γίνει και δημοσιογράφος.

«Είχα μεγάλη αγωνία να γίνει καλοπροαίρετη, να μη βλέπει γύρω της εχθρούς, να γίνει γενναιόδωρη και σε αισθήματα και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών που θα ζήσει. Ήθελα να πάρει μια καλή παιδεία. Μάλιστα, της έκανα και έναν μικρό – εκβιασμό: για σένα το μεταπτυχιακό, για μένα το distinction. Αλλά η προσπάθεια είναι να κάνεις το παιδί σου να καταλάβει και να θέλει και το ίδιο να προχωρήσει». Δημοσιογράφος με γνώση, αξιοπρέπεια, ψυχραιμία, χιούμορ και ήθος είναι μια χαρά επάγγελμα». 

-Ενοχές ως μητέρα νιώσατε; Το ρωτώ γιατί νομίζω ότι πρέπει να περάσατε περισσότερο χρόνο σε χώρους εργασίας παρά στο σπίτι σας.

«Είχαμε τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας. Φερ’ ειπείν στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς αγοράζαμε τα βιβλία εις διπλούν. Μου έλεγε τα μαθήματά της από το τηλέφωνο και εγώ κράταγα το βιβλίο. Τώρα αν… έκλεβε ματιές, δεν το καταλάβαινα. Πηγαίναμε σε μουσεία, ταξίδια ακόμα και με τον Ολυμπιακό ερχόταν μαζί μου». 

-Θα ήθελα πάρα πολύ να μάθω ποιο ήταν στην καριέρα σας το πιο δύσκολο project που διαχειριστήκατε και για ποιους λόγους; 

«Σημαντικό, που με σημάδεψε δεν ήταν project, ήταν το δυστύχημα στη Θύρα 7 του Ολυμπιακού, που σκοτώθηκαν 21 παιδιά. Ήταν μια εφιαλτική περίοδος. Τότε δεν είσαι επαγγελματίας, είσαι μάνα. Και ένα άλλο, που μου έκανε εντύπωση είναι ότι σε μια αποστολή, όταν ήμουν στον Αnt1 σε συνοριακά χωριά στη Βόρειο Ελλάδα, η απογοήτευση, που είχαν οι κάτοικοι για την κρατική εγκατάλειψη. Μια ακραία αντίδραση ήταν η οργή μιας νέας κοπέλας, που ήταν πρόεδρος κοινότητας και μου είπε: "Όταν κάνει σεισμούς, πλημμύρες, έχετε μόλυνση από το νέφος στην Αθήνα, ντρέπομαι, που το λέω αλλά χαίρομαι. Ας πάθουν και οι Αθηναίοι κάτι… Είμαστε ξεχασμένοι στην άκρη αυτής της χώρας"». 

-Τι σημαίνει σε επίπεδο προσωπικού κόστους να υπηρετείτε τον τομέα των δημοσίων σχέσεων σε μεγάλους αθλητικούς ή ομίλους των μέσων μαζικής ενημέρωσης;

«Είναι το καλό αποτέλεσμα, όποτε υπάρχει - και δόξα τω Θεώ,  δεν έχω παράπονο - τότε σβήνει κάθε κόπωση και ταλαιπωρία…» 

-Πάρα πολλοί δημοσιογράφοι ταυτίσαμε την εικόνα σας με τον Αντέννα,  κανάλι στο οποίο υπήρξατε ιδρυτικό στέλεχος και για δέκα χρόνια διευθύντρια του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων. Σήμερα διατηρείτε επαφές με πρόσωπα του καναλιού;  

«Πάντα ο Αnt1 είναι στην καρδιά μου και δέκα τόσο σημαντικά χρόνια, που είναι και η αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, γράφουν ανεξίτηλα». 

-Διαχειριστήκατε, προστατεύοντας πάντα την εικόνα πολλών ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο. Σας έφεραν σε δύσκολη θέση; 

«Ξεκινάγαμε με την εξήγηση ότι υπάρχει το γραφείο για να τους αβαντάρει και όχι να τους υπονομεύει. Ο καθένας με τον χαρακτήρα του αντιδρούσε. Αλλά δεν έχω να θυμάμαι κακίες, τις κάνω delete. Είναι εγωιστικό, αλλά έτσι σώζομαι». 

-Οι γνώσεις σας γύρω από τον τομέα των δημοσίων σχέσεων είναι μοναδικές. Αλήθεια, όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται και στην ζωή και στην τηλεόραση, πως συμβουλεύετε να δημοσιοποιεί τον χωρισμό; Με δελτίο τύπου, με μια κοινή συνέντευξη ή παραμένοντας στο πόστο τους και μην αφήνοντας όσο διαρκεί η σχέση του «αέρα» με το κοινό, να μην διαρρεύσει τίποτα. 

«Εφόσον υπάρχουν παιδιά να βάλουν πίσω τους εγωισμούς τους και να κοιτάξουν τον ψυχισμό των παιδιών τους. Η ευτυχία των παιδιών δεν εξαγοράζεται με δώρα. Έτσι και αλλιώς τα παιδιά τα ξέρουν και τα καταλαβαίνουν όλα. Αν δεν έχουν παιδιά ας βγάλουν και πλακάτ, ας κάνουν και πάρτι. Ποιος νοιάζεται;»

-Έχουν απευθυνθεί σε εσάς φυσικά πρόσωπα για να αναλάβετε τις δημόσιες σχέσεις τους; 

«Βέβαια, πρόσωπα από διάφορους χώρους. Κάποτε μου είχαν προτείνει και κάποιες πιο σοβαρές διευθετήσεις, μεσολαβητικές. Αλλά καθένας οφείλει να γνωρίζει τα όρια του». 

-Την προδοσία, την αλαζονεία και την αγνωμοσύνη πως την αντιμετωπίζετε; 

«Οι "δράστες", μετά την πρώτη έκπληξη και τη βαθιά απογοήτευση, όσο περνάει ο καιρός γίνονται άυλοι, αόρατοι. Δεν τους βλέπω, δεν τους ξέρω, δεν τους συνάντησα ποτέ, τους ξέγραψα!!!» 

Θα ήθελα - κλείνοντας -  να δημοσιοποιήσω ότι θα της είμαι αιωνίως ευγνώμων, γιατί αν και δεν είχαμε μιλήσει για χρόνια, καθώς οι ζωές αλλάζουν, σε πολύ πολύ οριακές και δύσκολες στιγμές βρήκε έναν μοναδικό τρόπο να βρεθεί δίπλα μου, τόσο μοναδικό που μόνο μια μάνα θα μπορούσε να εφεύρει. 

Στο Μουσείο της Ακρόπολης την Δευτέρα θ’ απευθύνει χαιρετισμό η Πρέσβης Καλής Θελήσεως της Unesco και πρόεδρος του Συλλόγου «Ελπίδα» κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη. 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο ακαδημαϊκός Άγγελος Δεληβορριάς, η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα και η καθηγήτρια του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Λαογράφος, Κατερίνα Κορρέ – Ζωγράφου. 

Τον συντονισμό της κουβέντας αμέσως μετά θα κάνει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης.