Πριν από λίγες ημέρες οι Εκδόσεις «ΑΛΦΑ ΠΙ» στη Χίο γιόρτασαν τα πρώτα τους 25 χρόνια.

Δημιουργοί αυτού του σπουδαίου Εκδοτικού Οίκου είναι δύο αδέλφια. Ο Γιάννης και ο Αντώνης Παληός. 

Ο Αντώνης δεν υπάρχει πια. Έφυγε πριν από τρία χρόνια ξαφνικά. Πάλευε με τα θεριά μεσούσης της οικονομικής κρίσης, των υποσχέσεων, του αδιεξόδου από την καθίζηση της αγοράς. Το πάλεψε πολύ μα δεν άντεξε. Σπουδαίος, τόσο σπουδαίος άνθρωπος.

Από την παρουσίαση του βιβλίου: Το Γένος των Πετροκόκκινων. Αριστερά ο Γιάννης Παληός τον Φεβρουάριο του 2008

Μιλώ με τον αδελφό του στο τηλέφωνο, τον Γιάννη Παληό και μέσα στη λύπη του αρχίζει να μου απαριθμεί το πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη αυτών των Εκδόσεων, όχι μόνον για το νησί, αλλά και για όλη την Ελλάδα. 

Δεν χρειάζονται λόγια πολλά. 

Δύο άνθρωποι που ενώ θα μπορούσαν να είχαν φύγει από τον τόπο τους για να αναζητήσουν Κεντρικά την εξέλιξη της επαγγελματικής τους ιστορίας, έμειναν στο νησί και επένδυσαν εκεί. 

Οι Εκδόσεις «ΑΛΦΑ ΠΙ» δεν είναι κάτι τυχαίο. 

Είναι ένας οργανισμός που θα έπρεπε κάθε τόπος να διαθέτει. 

Κάνω μία «βόλτα» στη βιβλιογραφία τους και διαπιστώνω πως οι Εκδόσεις αυτές έχουν ρόλο κρίκου διασύνδεσης του Χθες με το Σήμερα και το Αύριο της Χίου και γενικότερα της ιστορίας της Ελλάδας. 

Μένω για λίγο στο βιβλίο «Το δουλικό» της Μέλης Βυζανιάρη-Τσακού. 

Δέκα χρονών ήταν η Κατίνα όταν οι γονείς της την έβαλαν «δουλικό» σ’ ένα καπεταναίικο σπίτι, που μοίραζε τις δραστηριότητές του ανάμεσα στη Χίο και στην πρωτεύουσα. Με λεπτομέρειες από τον τρόπο ζωής ενός πολύ κοντινού μας παρελθόντος, που δίνονται με φυσικότητα, τρυφερότητα, ακρίβεια και ενεργοποιούν τη μνήμη, τη συγκίνηση και την περιέργεια του αναγνώστη, παρακολουθούμε την ανθρώπινη πορεία αυτού του κοριτσιού –που θα μπορούσε να είναι και αληθινή– και που σημαδεύτηκε από τη λέξη «δουλικό», όπως ομολογεί και η ίδια η πρωταγωνίστρια: 

... «η ίδια η ζωή φταίει, που μας σπρώχνει να χαράζομε το δρόμο μας κατά τις ανάγκες μας. ...Τι ήμουνα εγώ, άλλωστε; Ούτε να μιλήσω σωστά δεν ήξερα ένα δουλικό...» Σταμάτησε η κοπέλα απότομα. Είχε ξεστομίσει τη λέξη που την έκαιγε, αυτήν που τη θεωρούσε πάντα σαν τη χειρότερη βρισιά! Και τώρα την είχε χρησιμοποιήσει η ίδια για τον εαυτό της, με άνεση. Μήπως αυτό σήμαινε πως είχε αρχίσει να ξεπερνά τα συμπλέγματα του παρελθόντος;...» 

Και ένα ακόμη βιβλίο, παλαιότερη έκδοση, του Μπάμπη Σαχτούρη με τον τίτλο: «Φάε, δάσκαλε...» Δείτε ΕΔΩ. 

Επισκεφθείτε τις Εκδόσεις «ΑΛΦΑ ΠΙ». 

Για επίλογο κάτι που έγραψε ο Αντώνης Παληός: «Για μένα όμως είναι θέμα αξιοπρέπειας, συνείδησης αλλά και πίστης στην φράση του Ρήγα: "Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" Τη μιζέρια και το σκύψιμο του κεφαλιού τα αφήνω σε άλλους. Εγώ κοιτάζω ψηλά, τ' αστέρια».