Της Γεωργίας Λινάρδου

Το πρωί θα σηκωθούμε, θα πιούμε καφέ στο Factory που τον κερνάει και κάνει και 80% έκπτωση στο υπόλοιπο εμπόρευμα (όχι, άσε τον Βάρναλη στο σπίτι), θα κάψουμε όση βενζίνη μας έχει απομείνει για να πάμε μέχρι τα IKEA για φθηνό πρωινό (αλλού θα κόβει ξύλα ο Hemingway）και κατά τις δώδεκα το μεσημέρι θα βρεθούμε στην Ερμού （ο Bertolucci θα έχει δουλειά, θα λείπει) που θα γίνεται του ακατάληπτου με τα φθηνά εμπορεύματα για τους πολλούς και τα υποτίθεται φθηνά για το δήθεν των... λίγων. 

Μη δώσεις σημασία σε ό, τι δεις. 

Μια μέρα θα' ναι από τις δικές μας. Μια μέρα του κόσμου. Ξέρεις εσύ. Σαν το Θέατρο που δεν έχουμε αξιωθεί να  πάμε ακόμη.

Θα είναι μέρα αστικής τάξης, αστικής συνείδησης, αστών, μεγαλοαστών; Δεν ξέρω. Πάμε να δούμε. Μπορώ να εκφραστώ διαφορετικά, αλλά δεν θέλω. Ξέρεις εσύ.

Ίσως να φάμε ένα σουβλάκι στου Σάββα, στου Θανάση ή στου Μπαϊρακτάρη που δεν θα' ναι ποτέ Black, αλλά  σίγουρα Dirty κι αυτό γιατί πρέπει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πλεονάζον λίπος μέσα μας και πάνω και δεξιά και αριστερά μας. Θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε το λίπος μας. Θα το φάμε, λοιπόν, το σουβλάκι.

Η μέρα θα βγει. Έτσι κι αλλιώς. Ξέρεις εσύ.

Μετά θα πάρουμε το λεωφορείο να κατέβουμε προς τα κάτω. Προς τα όπου είναι τα πρέπει και ίσως τα θέλω μας.

Θα διαβάσουμε, θα ζωγραφίσουμε, θα τραγουδήσουμε, θα κάνουμε ποδήλατο δίπλα σε «πτωχούς» - όπως επιμένουν κάποιοι, λες και υπάρχει διαχωρισμός τέτοιος στο σύμπαν - και ύστερα θα κοιμηθούμε αγκαλιά κι ευτυχισμένοι. 

Που άλλη μια μέρα πέρασε. 

Και θα ξυπνήσουμε πάλι αργοπορημένοι και μισαλλόδοξοι. 

Ευνούχοι ή ευνουχισμένοι.

Και δεν θα φταίει η Black Friday γι' αυτό, Oύτε και η Σοβιετία...