Γιατί οι τόποι που γλυκαίνουν την ψυχή σου αποτελούν θέες μιας όμορφης πόλης που βρίσκεται μέσα σου. 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Δεν ξέρω εάν έγινε ή αν από πάντα ήταν αγαπημένος προορισμός τα Καλάβρυτα. 

Τα πανύψηλα δέντρα που σκέπουν τον σταθμό του οδοντωτού, το δημοτικό σχολειό που θεριεύει την μνήμη και τις μαρτυρίες, το άγαλμα της μάνας που με τα παιδιά τραβούν στην αιωνιότητα τον πατέρα, ο λόφος με το ποτισμένο αίμα των αθώων, η Ζαχλωρού, το χωριουδάκι με το ταβερνάκι, τους μεζέδες του και τα τρεχούμενα νερά στο πλάι και στον γυρισμό η ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας, το Μέγα Σπήλαιο. 

Πολλά κι άλλα περισσότερα είναι τα Καλάβρυτα. Και όσοι αναζητούν αφορμές να αναπνέουν κοντά τους προτιμούν τα καλοκαίρια τα γύρω όρη τους! 

Ορεινό χωριό Κλειτορία Καλαβρύτων με τρεχούμενα νερά στην πορεία σου πριν το συναντήσεις, τη φωτεινή βλάστηση που ευωδιάζει στις μεσημεριάτικες βόλτες σου στα δρομάκια του, και ο αιθέρας που αλαφραίνει την ανάσα, αυτές θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις. 

Μπορεί να περιστοιχίζουν όρη την Κλειτορία μα κρύβει και μια υπέροχη ψευδαίσθηση θάλασσας! 

Να κολυμπάς στην πισίνα του ξενοδοχείου και η ματιά σου να απλώνεται στο κάλεσμα της φύσης.

Να κολυμπάς μαζί με τα χελιδόνια που βουτούν κατά παρέες στην υδάτινη επιφάνεια για να πιουν νερό. 

Να ξυπνάς το πρωί με μια ομίχλη στο μπαλκόνι σου, 

Να ξεκινά ξαφνική μπόρα με τις ψιχάλες να βουλιάζουν στο υγρό στοιχείο δημιουργώντας μικρές οπές μυσταγωγίας.

Να ανεβαίνεις την ανηφόρα με το αυτοκίνητο προς την Άνω Κλειτορία και να αποζημιώνεται η πραγματικότητά σου με ακόμη ένα μικρό θαύμα: από άκρη σε άκρη να ξετυλίγεται μπροστά σου το ουράνιο τόξο! 

Το σπήλαιο των Λιμνών και τα μυστήρια σχήματα που φωλιάζουν στα τρία επίπεδα του να περιμένουν, όπως και το κλήμα του Παυσανία με το εκκλησάκι του Αη Νικόλα κι ύστερα για ανάπαυση, επιστροφή στην πλατεία του χωριού με καφεδάκι και φρεσκότατο σάμαλι στο καφέ των ευγενικών και φιλόξενων Τάκη και Νικόλ, ενώ η περιήγηση στην παράδοση του Χελμού να μαθαίνεται από την νεαρή Διαμάντω, συντηρήτρια έργων τέχνης που εργάζεται στο μουσείο και η κουβέντα μαζί της μοιάζει να μην τελειώνει αφού οι ζωγραφικές ανησυχίες ανακαλύφτηκαν ως κοινές αγάπες. 

Τι να επιθυμεί ο άνθρωπος τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του; Τόπους λαχτάρες που εισχωρούν στην ψυχή του και δεν μπορούν παρά μόνο να φανερωθούν ως αγάπη. 

Και γράφει στον Κήπο του Προφήτη, ο Χαλίλ Γκιμπράν: «Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα. να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας. να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης. να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ’ ευγνωμοσύνη στην καρδιά, και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.»