Eπειδή ο Νίτσε είπε «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» το συμμερίζομαι; Μπούρδες. Θα μπορούσε ίσως ν’ απαντήσει σε αυτό ο Γιακουμάκης αν «δραπεύτευε» από τους δυνάστες του...

Ποιος Γιακουμάκης; 

Σωστά. 

Σε αυτόν τον τόπο «τρεις μέρες το θαύμα, τρεις το παραθαύμα... τελειώσαμε» 

Χρησιμοποιώ ως αφορμή έναν άνθρωπο που η ιστορία και ο τρόπος θανάτου του «κούμπωσε» στο δημοσιογραφικό κλισέ «συγκλονισμένη η κοινή γνώμη» και αργότερα συνεχίσαμε το «σεικ» ... 

Ποια είναι η κοινή γνώμη και ποιοι την καθορίζουν; 

Αν δεχτώ ως «δείγμα» έκφρασης της αντίθεσης απέναντι σε άτομα, καταστάσεις ή γνώμες την φυλή του «Isis» στο διαδίκτυο καταλαβαίνουμε εύκολα ότι οι μακελάρηδες ανθρώπων δεν είναι απαραίτητα οπαδοί μιας συγκεκριμένης θρησκείας. 

Είναι τα τσογλάνια του διαδικτύου που κρυμμένα πίσω από καρτούν, υποκινούν, στοχοποιώντας ανθρώπους, την μάζα να εκτονώσει πάνω τους τα όποια κτηνώδη ένστικτα, που αρχίζουν από το κομψό «ψόφα σκύλα» και φτάνουν σε πιο περιγραφικές φράσεις με τις οποίες καταριούνται παιδιά, εύχονται να πεθάνουμε από καρκίνο με συνοπτικές διαδικασίες γιατί ...γιατί κάποιος δεν αντιλήφθηκε το προφανές ή κάποιος απαιτεί ν’ απολογηθείς για το προφανές ή γιατί κάποιος επιδιώκει ν’ αποκτήσει ταυτότητα ακόμη και αυτή του αφιονισμένου διεστραμμένου διώκτη συμμαχώντας με απόψεις «εστέτ» οι οποίοι, νομίζουν ότι ο υπόνομος που κολυμπούσανε και κολυμπάνε είναι η γαλάζια λίμνη. 

Είναι πολλά πληκτρολόγια «εστέτ» της δημοσιογραφίας που καθοδηγούν με την επίφαση κριτικής τους α- νόητους να μεταλλαχτούν σε καθοδηγούμενες τραγικές φιγούρες που αντανακλούν 

α) την απόλυτη χρεωκοπία των σύγχρονων δημοκρατιών και των κυβερνήσεών τους για διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 

β) την απόλυτη υποταγή στο μέσο που δεν είναι άλλο ΚΑΙ από τον φασισμό των like σε προτροπές όπως: « Θάνατος στα ζώα», «θάνατος στους χοντρούς», «θάνατος στους μεσήλικες», «θάνατος στους εργαζόμενους ακόμη».

Παράνοια; 

Είναι η πραγματικότητα. Άθλια αλλά αυτή είναι. 

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι την φίλη μου που δουλεύει 25 χρόνια σε δημοσιογραφικά γραφεία και που επιχειρεί αξιοπρεπώς να διαχειριστεί με τον άντρα της την ζωή τους με δυο ανήλικα και με απληρωσιές που αφορούν στο δημοσιογραφικό συγκρότημα που εργάζεται και που ξεπερνάνε το εξάμηνο, δεν την «έπληξε»παραμονές εγχείρισης της, η αναπαραγωγή «κριτικής» που υιοθετήθηκε από δημοσιογράφους «εστέτ» η οποία συνοψίζεται «να πνιγείς στο λίπος σου ........» 

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι όταν ο «σπουδαγμένος δημοσιογράφος – σόουμαν- χορευτής – τραγουδιστής – σχολιαστής και ποιητής» εξαντλεί την κριτική του σε «μισθοφόρους των 500 Ευρώ» εκφράζει μια επικίνδυνη φασιστική θέση, καθώς η αρχή του φασισμού είναι η γενίκευση. 

Στην Ελλάδα του 2016 δεν ξέρω πολλούς στον κύκλο μου που δουλεύοντας 12 ώρες κερδίζουν περισσότερα από 650 άντε 700 Ευρώ, χωρίς ρεπό συνεπώς...

Φυσικά έχουμε διαφορετικές παρέες αλλά τι προτείνετε; 

Να τους κάνουμε σαπούνι για να μην χαλιέστε εσείς που εργάζεστε για πολύ περισσότερα; 

Μπράβο σας, αλλά αν νομίζετε ότι παίζετε σε διαφορετικό τσίρκο απ’ ότι οι υπόλοιποι πάσχετε από αυτισμό. 

Και επειδή δεν μου αρέσει να δείχνω κάτι που δεν είμαι, φυσικά και εξοργίστηκα όταν διάβαζα πλακίτσες για το αν έχω θέμα υγείας ή τι θέμα υγείας έχω, καθώς το έγκλημά μου είναι ότι δεν έχω εμφανιστεί ακόμη φαλακρή και χωρίς δόντια ... 

Ήξερα πάντα ότι για να υπάρχει μια ομάδα έπρεπε να υπάρχουν οι εξής συγκεκριμένοι τύποι: Ο Ηγέτης , ο προδότης, ο ήρωας, ο στρατιώτης και ο πολεμιστής. 

Για να βρεις τον προδότη κοίτα ποιος είναι ο ευνοούμενος του ηγέτη, αλλά ΑΝ δεν υπάρχει προδότης δεν υπάρχει ήρωας ...( το κορόιδο δηλαδή που θα θυσιαστεί για τους άλλους ), ο στρατιώτης θα συνταχθεί υπακούοντας σ’ ένα σύμβολο και ο πολεμιστής είναι εκείνος που έχει ορκιστεί στον εαυτό του να κάνει την αποστολή αλλά να γυρίσει πίσω όρθιος. 

Πως επιβιώνει ο Ηγέτης, για όσο... διαδίδοντας την έριδα στην ομάδα του... έτσι ώστε να ελέγχει το σύστημα μέχρι ν’ ανατραπεί. 

Είναι καταπληκτικό πόσο το διαδίκτυο ξεμπροστιάζει και γίνεται διδακτικό για όσους μπορούν να το διαβάσουν για το ποιος είναι ποιος Φυσικά και οι περισσότεροι που κάνανε like στην δημόσια διαπόμπευσή μου, ήταν οι απόλυτα ευεργετημένοι...

Ήταν όσους συνέτρεξα όταν δεν είχαν δουλειά, ήταν όσους τους δάνεισα όταν δεν είχα, αλλά έψαξα να βρω (γνωρίζοντας ότι για να χάσεις φίλο...δάνεισε του χρήματα, αλλά έτσι είμαι εγώ) όσους πρότεινα σε δουλειές και όσους γιατροπόρεψα όταν γονάτισαν... 

Είδα με τρόμο, ναι, με τρόμο ανθρώπους που τους θεωρούσα ευαίσθητους φιλελεύθερης ή και αριστερής κουλτούρας να λησμονούν τις θέσεις μου και τις επιλογές που έκανα τα τελευταία τριάντα χρόνια, να λησμονούν ότι «πέταξα μικρόφωνα» σε εκπομπή για να υπερασπιστώ το δικαίωμα στην διαφορετικότητα συναδέλφου, όταν ξέσπασε εναντίον του μ’ ένα ομοφοβικό παραλήρημα ένας διαμορφωτής άποψης που είναι αθλητικός αναλυτής. 

Είδα με πόσο ευκολία παρασύρθηκαν οροθετικοί «φίλοι μου» ( ;) να γράψουν το κατιτίς τους, έχοντας «διαμορφώσει» άποψη αποσπάσματα, είδα να μου «κουνάνε το δάχτυλο» γυναίκες «φίλες» με την υποθετική ερμηνεία σε θέση άλλου ανθρώπου και αναρωτήθηκα: «Καλά που ήσασταν όλοι εσείς με τις ευαισθησίες σας όταν μια μικρή ομάδα ανθρώπων με την Μαρία Γιαχνάκη αρχισυντάκτρια στο ΣΤΑΡ κάναμε μια έρευνα που κράτησε έξι μήνες για την παιδοφιλία στην Ελλάδα;» 

Απολάμβαναν την βότκα λεμόνι με πάγο...προφανώς. 

Σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο αυτή είμαι. Πλήρωσα τις επιλογές μου σε μετρητά, δουλεύω 30 χρόνια επιχειρώντας να διατηρήσω ένα κομμάτι από το πατρικό μου σπίτι και έχοντας ως μοναδικό πολύτιμο ένα γιο και τα σκυλιά μου. 

Η πιάτσα είναι μικρή και γνωριζόμαστε καλά. 

Το θέμα δεν είμαι «εγώ», είναι η νοοτροπία, η οποία είναι αποτρόπαιη. 

Το 1872 σ’ ένα μυθιστόρημά του ο Σάμιουελ Μπάτλερ φανταζότανε έναν τόπο, την «χώρα του πουθενά» όπου η αρρώστια τιμωρείται σαν έγκλημα, ακόμη και το πιο ανάλαφρο κρυολόγημα αρκούσε για να σε στείλει στο κάτεργο...

Ο συγγραφέας, μάλιστα, έφτανε να διευκρινίσει ότι το πένθος ή η απώλεια αγαπημένου ανθρώπου, τιμωρούνται ως σοβαρότατο παράπτωμα μια και ο πενθών είναι ένοχος για την θλίψη του...

Όποιος συγκινείται δημοσίως συλλαμβάνεται και φυσικά κατηγορείται για εσχάτη προδοσία .... 

Κλείνοντας θέλω να ξέρετε ότι στην τελική (ελάχιστοι άλλωστε είναι οι άνθρωποι που εκτιμώ), είναι κάποιοι που κάποτε εγκλημάτησαν, αποδέχθηκαν το κόστος της ποινής και επέστρεψαν πίσω «σωφρονισμένοι» αν και καταγράφηκαν σε πρωτοσέλιδα ως «ανθρωπόμορφα τέρατα». 

Αυτοί δεν με πρόδωσαν ποτέ .