Ανακατεύεται το στομάχι. Τα έντερα γυρίζουν ανάποδα. Δεν είναι από σιχασιά (αν και θα πρεπε). Είναι το αποτρόπαιο. Το αδιανόητο. Το φρικτό. Το «παρά φύση».

Γράφει η Ελένη Τριβέλλα

Πατέρας και ο 35χρονος φίλος του (με ή χωρίς εισαγωγικά) κατηγορούνται ότι βίαζαν το 12χρονο παιδί του πρώτου με νοητική υστέρηση. Ο πατέρας, μετά την απολογία του, αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους λόγω αναπηρίας. 

Η ιατροδικαστική εξέταση του παιδιού επιβεβαίωσε τα λεγόμενά του, δείχνοντας ότι έχει βιαστεί επανειλημμένα, παρότι οι κατηγορούμενοι το αρνούνται. Κι εδώ σταματάει ο χρόνος, ο λόγος κα η λογική. 

Οι άρρωστες ορέξεις των θυτών γίνονται βίαια ξεσπάσματα στους πολλούς. Μερικοί διώχνουν ακόμη και την σκέψη. Δεν χωράει ούτε στην πιο λεπτή ίνα του εγκεφάλου. Σα να λέμε...δεν υπάρχει. Σα να λέμε..αδύνατον. 

Δεν τοποθετείται στον ορισμό της ανηθικότητας η συγκεκριμένη πράξη...ίσως η απόφαση του δικαστηρίου, ναι. Δεν ανήκει στην σφαίρα της παραβίασης της ηθικής, κάτι τέτοιο. Δεν περιλαμβάνει το «ειδεχθές» και δεν περιλαμβάνεται σ' αυτό. .Πιο πολύ από μακάβριο. Δεν έχει άλλο. Εκεί τελειώνει το σύμπαν. Ακριβώς εκεί. 

Απευκταίο, το λες. Αποκρουστικό. Θα το πω διαφορετικά, όπως βγαίνει απ την καρδιά μου...ανώμαλο. 

Ολοκληρωτικά, με δύναμη σε κάθε γράμμα ξεχωριστά. Στις πολύ ελεύθερες μέρες μας, στην εποχή μας, στους μοντέρνους καιρούς, έχουμε την τάση πολλές φορές να αιτιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Να βλέπουμε με δύο τρόπους. Αντικειμενικά και υποκειμενικά κι ας μην το γνωρίζουμε. Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν βρίσκεται πουθενά ίχνος υποκειμενικότητας. Δεν θα πρεπε να βρίσκεται. Ο άνθρωπος αυτός (χαριστικά) και οι όμοιοί του χτίζουν πάνω σε ένα ανεπαρκές σύστημα. Πολιτικό, δικαστικό, νομοθετικό, κοινωνικό. 

Για ποια αναπηρία αφέθηκε ελεύθερος; Δεν μ ενδιαφέρει αν είναι ανάπηρος. Προηγείται η αναπηρία του ως άνθρωπος, γονιός, συνάνθρωπος. Ούτε αναφέρω αναπηρία του μυαλού του, διότι είναι πολύ της μόδας τελευταία, να χαρακτηρίζονται τέτοιοι τύποι, τρελοί ή με ψυχολογικά προβλήματα και να γλιτώνουν. 

Το παιδάκι πως θα πορευτεί; Πως θα ξεχάσει; Τι δρόμο θα πάρει; Είμαι κατά της αυτοδικίας και του «παίρνω τον νόμο στα χέρια» αλλά η δημοκρατία επιβάλλεται να προστατεύει τους πολίτες, με νόμους δίχως εξαιρέσεις, σε αυτού του είδους τα μοναδικά περιστατικά. 

Επίσης πρέπει να απονέμει δικαιοσύνη για να προφυλάσσει τον καθένα μας απ το να γίνουμε μελλοντικοί δολοφόνοι, λόγω της ανεπάρκειάς του (ο νοών νοείτω). 

Κι επειδή τριγύρω κρύβονται αρκετοί «πεινασμένοι λύκοι», οι οποίοι αντιγράφουν και εκπαιδεύονται σε τερτίπια νομικών παραθύρων ή συγκεκριμένων συμπεριφορών αθωότητας σκηνοθετημένης... μήπως να ξανασκεφτούμε την θανατική ποινή, για τόσο τρομερά, βάρβαρα και στυγερά ένστικτα; 

Καιάδας; 

Δεν γνωρίζω. Θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να ελαφρύνει το αδιανόητο. Να βαρύνει σε μερικές λέξεις που αρχίζουν από «συν»: συναναστροφή, συντροφιά, συνάνθρωπος, συνεπιβάτης, συνάδελφος, συναίσθηση, συνεπής, συνέχεια. Κυρίως στην τελευταία. Να μην γεννάμε κι άλλα τέρατα. Να μην γίνουμε συν-ένοχοι σε ό,τι το: «κάηκα ολοσχερώς» συν-επάγεται.