«Εμείς οι κότες τα ξεγράψαμε πια τα φτερά μας. Τι να το κάνεις που το μόνο που έχουμε να περηφανευόμαστε είναι τα λειριά μας; Τα λειριά δεν προσφέρουν καμία χρησιμότητα απέναντι στους κυνηγούς.» 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Στο ράφι του βιβλιοπωλείου, το βιβλίο Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει, τράβηξε την προσοχή μου. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο κείμενο του οπισθόφυλλου που μιλούσε για τη λαχτάρα που πηγάζει από την αγάπη. Ομολογώ πως μέχρι τη μέση σχεδόν του βιβλίου, η πλοκή κυλούσε σε κανονικούς ρυθμούς. Από 'κει και μέχρι τη συγκλονιστική αιώρηση του τέλους του, η συγκίνησε σταδιακά αυξανόταν. Οι αλληγορικές έννοιες που αναδιπλώνονταν και φανερώνονταν από τη λιτή και τρυφερή γραφή, άγγιζαν την καρδιά αναδεικνύοντας την αξία του μητρικού ενστίκτου, την ανιδιοτέλεια που συνοδεύει κάποιες υπάρξεις και την αθωότητα που γνωρίζει να αγωνίζεται. Η Hwang Sun-mi μέσα από την ιστορία της κότας της μίλησε για το σεβασμό στη φιλία, στον εχθρό ακόμη και στον θάνατο. 

Κλείνοντας το βιβλίο υπήρξε παύση. Κριτήριο σημαντικό για κάθε δημιουργία που καταφέρνει να συγκινεί. Θέλησα να μάθω περισσότερα για τη συγγραφέα… 

H Hwang Sun-mi γεννήθηκε το 1963 στη Νότια Κορέα. Οι συνθήκες φτώχειας που βίωσε στην παιδική της ηλικία την ανάγκασαν να μην μπορέσει να φοιτήσει στο γυμνάσιο. Ο δάσκαλος εκείνος που βρέθηκε να της δώσει το κλειδί μιας τάξης για να μπορεί να πηγαίνει και να διαβάζει βιβλία όποτε ήθελε, καθώς και η αχόρταγη θέληση για μάθηση της Sun-mi φαίνεται πως ήταν το σημείο ώθησης που έδωσε άλλη τροπή στη ζωή της. Αργότερα κατάφερε να εγγραφεί στο γυμνάσιο με τη χορήγηση ενός πιστοποιητικού εξέτασης και εν συνεχεία αποφοίτησε απ΄ τα δημιουργικά τμήματα γραφής από το Ινστιτούτο Τεχνών της Σεούλ και το Πανεπιστήμιο Gwangju ενώ το μεταπτυχιακό της ολοκλήρωσε στο Πανεπιστήμιο Chung-Ang.

Τα έργα της Hwang διασταυρώνουν την παράδοση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, την οικολογία με την αναζήτηση της ελευθερίας. Έχει βραβευτεί κερδίζοντας σημαντικά κορεατικά λογοτεχνικά βραβεία, τόσο για τα παιδικά της βιβλία όσο και για τα μυθιστορήματα ενηλίκων. Σήμερα διδάσκει Λογοτεχνία στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών της Σεούλ. 

Η αρχή του συγγραφικού της ταξιδιού το 1995 έγινε με μια νουβέλα όπου η ηρωίδα ήταν μια κότα, θέλοντας να τονίσει πως «ακόμα και ένας απλός άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει ο πρωταγωνιστής της δικής του ζωής.» Από τότε έχει εκδώσει τριάντα βιβλία με την μεγαλύτερη επιτυχία να έχει σημειώσει, Η κότα που ονειρευόταν να πετάξει, best seller στην πατρίδα της που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. Οι παγκόσμιες πωλήσεις του βιβλίου έχουν ξεπεράσει τα δυο εκατομμύρια αντίτυπα ενώ στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. 

Ποιος να ήταν ο εμπνευστές της ιστορίας της; Ο αγρότης πατέρας της και ο αγώνας του για τη ζωή, όπως έχει αναφέρει η ίδια. Όμως, πώς είναι να είσαι κότα και μάνα, όπως οι μάνες που δεν έχουν γεννήσει βιολογικά αλλά από καρδιάς; 

Ερωτήσεις γεννήθηκαν που κάποιες από αυτές απαντήθηκαν από την Hwang Sun-mi σε συνέντευξή της που είχε δώσει στην Καθημερινή… 

«Κάθε χαρακτήρας στην ιστορία συμβολίζει διάφορες όψεις της ανθρωπότητας, θέλοντας έτσι να αφηγηθώ ιστορίες ανθρώπων. Επομένως, μια αλληγορία και ένας συμβολισμός είναι πολύ σημαντικοί.» 

Το βιβλίο είναι για παιδία ή για ενήλικες; 

«Ολοκλήρωσα το βιβλίο προς δική μου ικανοποίηση ως συγγραφέας. Πετούσα στον έβδομο ουρανό όταν την έγραφα. Ο εκδότης που διάβασε την ιστορία έδωσε μια χλιαρή απάντηση, ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για τα παιδιά να την καταλάβουν. Ήθελα όμως αυτή η δουλειά να είναι ένα παιδικό βιβλίο, εικονογραφημένο, και οι μικροί αναγνώστες να ταυτίζονται με την ιστορία, με τον δικό τους τρόπο. Εύκολα νιώθουμε ανακουφισμένοι όταν τα παιδιά αντιδρούν όπως εμείς. Όμως αυτή είναι μια προκατάληψη που θα πρέπει να αποβάλουμε. Καθώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τον δικό τους τρόπο, πρέπει επίσης να καταλάβουν έτσι και το βιβλίο. Είναι πραγματικά υπέροχο ότι ένα διασκεδαστικό βιβλίο των παιδικών σου χρόνων αποκτά τέτοια σημασία όταν το ξαναδιαβάσεις ως ενήλικας πια.» 

Αν και ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας έχει αλλάξει η ουσία παραμένει η ίδια; 

«Ο τρόπος ζωής των ανθρώπων έχει αλλάξει και η ανάπτυξη της τεχνολογίας απαιτεί από εμάς να τον αλλάξουμε. Μα η ουσία παραμένει αναλλοίωτη: οι άνθρωποι βασανίζονται σχετικά με τον λόγο ύπαρξής τους. Δεν είμαι σίγουρη ποια είναι η σωστή απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Όμως οι άνθρωποι ζουν και θα συνεχίσουν να σκέφτονται για τις ταυτότητές τους και τις οργανικές ζωές τους. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να επιβεβαιώνουμε την παρουσία μας μέχρι σήμερα κατά κάποιον τρόπο.» 

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας η Μπουμπουκίτσα. Μία κότα η οποία ζει σε μια φάρμα με μοναδικό προορισμό να γεννάει αβγά. Η Μπουμπουκίτσα, όμως δεν μπορεί να κλωσήσει και να δώσει ζωή σε ένα δικό της πουλάκι που θα μεγαλώσει με αγάπη και τρυφερότητα. Το σώμα της εξασθενεί όλο και περισσότερο, οι αγρότες την χαρακτηρίζουν ως «σκαρταδούρα» και θεωρείται ανίκανη, ενώ τα υπόλοιπα ζώα της φάρμας την περιφρονούν. Στην απελπισία της βρίσκει ένα έρημο αβγό. Ένα δικό της μωρό, με όποιο κόστος και όποιες συνέπειες κι αν έχει αυτό. 

Και η Μπουμπουκίτσα είπε...

«Αν δεν μπορώ να γεννήσω ένα αυγό τότε τι νόημα έχει η ζωή μου;» 

«Δεν θα έπρεπε να νιώθω λυπημένη. Το ότι βρίσκομαι εδώ είναι θαύμα έτσι κι αλλιώς!»

«Αυτό είναι το αυγό μου. Το μωρό μου που μπορώ να του λέω τις ιστορίες μου.» 

«Εμείς οι κότες τα ξεγράψαμε πια τα φτερά μας. Τι να το κάνεις που το μόνο που έχουμε να περηφανευόμαστε είναι τα λειριά μας; Τα λειριά δεν προσφέρουν καμία χρησιμότητα απέναντι στους κυνηγούς.» 

«Μόνο και μόνο επειδή ανήκετε στο ίδιο είδος δεν σημαίνει ότι είστε όλοι μαζί μια χαρούμενη οικογένεια! Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό θα πει αγάπη!» 

«Πρέπει να φύγεις. δεν νομίζεις κι εσύ πως πρέπει να ακολουθήσεις το είδος σου και να δεις κι άλλους κόσμους; Αν μπορούσα κι εγώ να πετάξω, δεν θα έμενα εδώ πέρα με τίποτα. Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να ζήσω χωρίς εσένα. εσύ όμως πρέπει να φύγεις. Πήγαινε και γίνε εσύ ο φρουρός, η σκοπιά που λένε. Κανένας δεν έχει καλύτερη ακοή από εσένα». 

«Εγώ είμαι μια αγριόπαπια που δεν μπορεί να πετάξει κι εσύ είσαι μια σπάνια και μοναδική κότα. Αυτό είναι όλο κι όλο. Δείχνουμε διαφορετικοί, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ακριβώς τι κρύβει ο καθένας μας βαθιά μέσα στην καρδιά του, όμως αγαπάμε ο ένας τον άλλον με τον δικό μας τρόπο. Σε εκτιμώ πολύ».