Πριν από λίγες ημέρες δέχθηκα στο email μου την καταγγελία ενός πατέρα που το παιδί του λαμβάνει αυξητική ορμόνη.

Αφορμή της επικοινωνίας μας στάθηκε μία έρευνα που έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό και αφορά σε πολύ σοβαρά ζητήματα που κάποια στιγμή τόσο το υπουργείο Υγείας, όσο και η Δικαιοσύνη θα πρέπει να ασχοληθούν εις βάθος. 

Δημοσιεύω την καταγγελία του γονέα δίχως, όμως, να γνωστοποιήσω το όνομά του για ευνόητους λόγους: 

«Επικοινωνώ μαζί σας για να σας παρέχω κάποια στοιχεία που ενδεχομένως να σας ενδιαφέρουν καθώς σχετίζονται με την έρευνά σας για την χορήγηση αυξητικής ορμόνης...

Η πλευρά του ζητήματος για την οποία μπορώ να σας ενημερώσω είναι αυτή των ασφαλισμένων και της απίστευτης ταλαιπωρίας που υφίστανται. 

Η διαδικασία που ακολουθείται έχει ως εξής: Από τη στιγμή που κάποιο παιδί διαγνωστεί με το αντίστοιχο πρόβλημα (ο οργανισμός δεν εκκρίνει την απαραίτητη ποσότητα αυξητικής ορμόνης) υποβάλλει τα αποτελέσματα των απαραίτητων εξετάσεων στο νοσοκομείο και η επιτροπή του κάθε νοσοκομείου αποφασίζει για τη χορήγηση του φαρμάκου (σε ενέσιμη μορφή). 

Η απόφαση αυτή γνωστοποιείται στον ασφαλισμένο ο οποίος πρέπει να πάει στον ενδοκρινολόγο του με αυτή, για τη συνταγογράφηση του αντίστοιχου φαρμάκου. 

Με τη συνταγή αυτή μετά πρέπει να παραλάβει το φάρμακο από το φαρμακείου του αντίστοιχου νοσοκομείου (Αγία Σοφία στη δική μας περίπτωση). 

Αυτή η διαδικασία σχεδόν στο σύνολο των περιπτώσεων συνεχίζεται για αρκετά χρόνια (συνήθως έως την ενηλικίωση του παιδιού που ολοκληρώνεται η βασική ανάπτυξη) και περιλαμβάνει την καθημερινή ενέσιμη χορήγηση της απαραίτητης δόσης. 

Κάθε έξι μήνες πρέπει να επαναλαμβάνονται κάποιες εξετάσεις, να υποβάλλονται στην επιτροπή και να δίνεται η αντίστοιχη έγκριση για συνέχιση της θεραπείας. 

Η διαδικασία αυτή είναι αρκετά καλά οργανωμένη. 

Τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί τα πρόσφατα χρόνια είναι στη διαδικασία παραλαβής του φαρμάκου από το φαρμακείο του νοσοκομείου. 

Όταν ξεκινήσαμε τη διαδικασία (προ τετραετίας περίπου) με την έγκριση της επιτροπής ο ενδοκρινολόγος συνταγογραφούσε την ποσότητα του φαρμάκου για το σύνολο του εξαμήνου και το παραλαμβάναμε από το φαρμακείο (μία φορά κάθε έξι μήνες). 

Μετά από λίγο καιρό, το διάστημα για το οποίο μπορούσαμε να παραλάβουμε από το φαρμακείο έγινε τρίμηνο, μετά δίμηνο και πλέον είναι ένας μήνας. Το οποίο σημαίνει ότι μία φορά το μήνα πρέπει κάθε ασφαλισμένος να προσέρχεται στο φαρμακείο (έχοντας παραλάβει την αντίστοιχη συνταγή) και να παραλαμβάνει τα φάρμακα. 

Στη δυσκολία αυτή έρχονται να προστεθούν και τα παρακάτω εμπόδια: 

-Παρόλο που το φαρμακείο λειτουργεί καθημερινά τις εργάσιμες μέρες και ώρες, ειδικά για τη χορήγηση των συγκεκριμένων φαρμάκων εξυπηρετούν τους ασφαλισμένους μόνο Δευτέρα-Πέμπτη 14:00-17:00. Το διάστημα αυτό τηρείται αυστηρά παρόλο που το φαρμακείο είναι ανοικτό και οι εργαζόμενοι μπορεί να τύχει να μην έχουν καμία άλλη ασχολία (ιδίως μετά τις 17:00 επανειλημμένα έχουμε παρατηρήσει ότι κυριολεκτικά κάθονται) 

-Αρκετές φορές συμβαίνει η επόμενη συνταγή να λήγει μέσα στον ίδιο μήνα με την προηγούμενη. Σε αυτή την περίπτωση δεν γίνεται δεκτή και αναγκάζονται οι ασφαλισμένοι να φεύγουν χωρίς φάρμακα και να πρέπει να ξανά επισκεφτούν τον ενδοκρινολόγο για ακύρωση της συνταγής και έκδοση νέας. Μετά πρέπει φυσικά να ξαναεπισκεφτούν το φαρμακείο για την παραλαβή των φαρμάκων. 

-Μπορεί να συμβεί το φαρμακείο να μην έχει την απαραίτητη ποσότητα φαρμάκων και μέσα στη μέρα να εξαντληθούν, οπότε όσοι περιμένουν την σειρά τους έξω από το φαρμακείο ξαφνικά να ενημερωθούν ότι πρέπει να φύγουν και να ξαναδοκιμάσουν άλλη μέρα! Φυσικά αν εντωμεταξύ λήξει η συνταγή (το οποίο είναι πολύ πιθανό γιατί έχει διορία ένα μήνα) θα πρέπει να ξαναπάνε στον ενδοκρινολόγο για ακύρωση και επανέκδοση της συνταγής. 

Αντιλαμβάνεστε ότι τα παραπάνω σημαίνουν ότι ένας εργαζόμενος με συνηθισμένο ωράριο εργασίας (9:00-17:00) πρέπει μία φορά το μήνα (στην καλύτερη των περιπτώσεων) να αφήνει τη δουλειά του και να πηγαίνει στην ουρά του φαρμακείου ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναπάει την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα. 

Το επιστέγασμα των παραπάνω είναι η χείριστη αντιμετώπιση των ασφαλισμένων από το προσωπικό του φαρμακείου οι οποίοι θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που έχουν στην παράδοση των φαρμάκων. 

Το αποτέλεσμα είναι συχνοί διαπληκτισμοί ανάμεσα στους ασφαλισμένους και τους υπαλλήλους του φαρμακείου. 

Όπως καταλαβαίνετε, οι συγκεκριμένοι ασφαλισμένοι που είχαν την ατυχία να πρέπει τα παιδιά τους να υποστούν αυτήν την καθόλου εύκολη θεραπεία (καθημερινές ενέσεις για όλα τα εφηβικά τους χρόνια), έχουν επίσης την ατυχία να πρέπει να υπομένουν αυτή την απαράδεκτη διαδικασία, έχοντας υπομείνει, όπως όλοι, τις υπέρογκες αυξήσεις στις φορολογικές και ασφαλιστικές εισφορές. Θεωρώ ότι το λιγότερο που θα έπρεπε το κράτος να φροντίσει είναι μία άρτια διαδικασία, με διάθεση των φαρμάκων για μεγαλύτερο διάστημα, διάθεση του φαρμακείου σε όλο το εύρος του ωραρίου του και σεβασμό από τους υπαλλήλους του».