Κάτω από την Παναγία την Καταφυγή στο Σούνιο, ένα εκκλησάκι θαρρείς φυτεμένο σε βράχο, με τους ανέμους να το στριφογυρνάνε, ανέμους που ο Μυταράς έπιασε και τους εγκλώβισε στην αγκαλιά της Παναγιάς, βίωσα μαζί με όσους βρεθήκαμε τυχαία εκεί μια μοναδική εμπειρία.

Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Μια από τις ελάχιστες φορές στο χρόνο που ο γιος μου ο Αλέξης που ζει πάνω από δώδεκα χρόνια στο εξωτερικό, θέλησε να πάμε βόλτα για να ξαναδεί τον Ναό του Ποσειδώνα. Αγαπημένος του τόπος, σαν να μοιάζει σημείο προσκυνήματος για το παιδί μου όταν έρχεται Ελλάδα... 

Λίγο πριν ένα μικρός κόλπος. Στην άκρη του βράχου ένα εκκλησάκι που έμοιαζε σαν σκηνικό. 

Καθίσαμε ανάμεσα σε (αλήθεια τι έκπληξη) πολύ, πολύ χαρούμενους ανθρώπους κατάχαμα στα βότσαλα έχοντας πάρει μαζί μας νερά,τις πετσέτες μας και μια ομπρέλα... 

Ο Αλέξης μιλούσε στην φίλη μου και σ’ ένα κολλητό του Γερμανό για την ανάγκη του να κολυμπάει στην θάλασσα της Ελλάδας ....( Σκέφτηκα ότι η λέξη Νόστος δεν μπορεί να μεταφραστεί ούτε στ’ Αγγλικά, ούτε στα Γαλλικά, ούτε στα Γερμανικό... ούτε σε άλλη γλώσσα. Αυτό είναι το συναίσθημα που έγραφε στο βλέμμα του γιου μου) .

Ξαφνικά δεκάδες νέα παιδιά από βόρειες χώρες που φορούσαν μπλε μπλούζες με στάμπα μια χελώνα, μας ζήτησαν ευγενικά να μετακινηθούμε για να απελευθερώσουν μια πεντάχρονη...

Την Ιόλη !! 

Η Ιόλη βρέθηκε με υποθερμία στην Εύβοια! 

Την μετέφεραν μ’ ένα τζιπ σ’ ένα μεγάλο κουτί ...

Την είδαμε σκεπασμένη με πολλά βρεγμένα πανιά. 

Όλοι, μα όλοι στην παραλία παρακολουθούσαμε μια ιεροτελεστία.  Την ακούμπησαν προσεκτικά στα βότσαλα και εκείνη με τα τεράστια μάτια της έμεινε να κοιτάζει ακίνητη εμάς. «Είναι αγχωμένη», μας εξήγησε ο αρχηγός των εθελοντών... 

Αυθόρμητα, την πλησίασα και άρχισα να της βρέχω με θαλασσινό νερό το κεφάλι. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και κοιτούσε με απίθανη έκπληξη το πλήθος...

Οι εθελοντές με κινήσεις σαν της μάνας που πρωτοβάζει το μωρό της στην θάλασσα, άρχισαν να την οδηγούν στο σημείο που «έσκαγε» το κύμα... 

Απόλυτη σιωπή. 

Το θρόισμα από τα μεγάλα πόδια της ακουγόταν ενώ έκανε τα πρώτα διστακτικά βήματα προς την ελευθερία .... 

Λίγα λεπτά μετά το μεγάλο ταξίδι της ξεκινούσε ... 

Όταν ο δύτης έγνεψε ότι πια κολυμπούσε ελεύθερη στην θάλασσα, παιδιά , γονείς, ζευγάρια γίναμε μια παρέα! Ο γιος μου με τον φίλο του γνωρίστηκε με τους εθελοντές Τρία κορίτσια από την Σουηδία, την Δανία και την Γερμανία εξηγούσαν την ιστορία της Ιόλης... 

Στο κέντρο  βρισκόντουσαν χελώνες που είχαν τραυματιστεί η κακοποιηθεί από ανθρώπους!

Η Ρετζίνα σε μια δεξαμενή έμενε καιρό γιατί είναι τρομοκρατημένη από τους ανθρώπους καθώς ένας σε μια παραλία της κοπανούσε για αρκετή ώρα το κεφάλι!!!! 

Ο Διόνυσος είναι τυφλός, και αναμεταξύ τους ο Πάρις, η Φοίβη, ο Αντρίκος, ο Νίκος...

Κάθε πλάσμα με την δική του ιστορία εγκατάλειψης και κακοποίησης. 

Έμαθα ότι στον σύλλογο οι εθελοντές είναι παιδιά από την Γαλλία, την Αμερική, την Γερμανία, την Σουηδία, το Περού.  

Ο λόγος θανάτωσής τους είναι γιατί πολλές φορές οι ψαράδες τις χτυπάνε στο κεφάλι για να μην τους χαλάνε τα δίχτυα, μερικές νομίζουν ότι οι πλαστικές σακούλες είναι μέδουσες με αποτέλεσμα να πεθάνουν από ασφυξία και άλλες καταπίνουν αγκίστρια που μπορεί αν δεν φτάσουν οι διασώστες να πεθάνουν με φριχτούς πόνους. 

Οι εθελοντές μένουν σε παλιά βαγόνια, δωρεά του ΟΣΕ σε χώρο που έχει παραχωρηθεί από τον δήμο Γλυφάδας.  

Το όνομα «Αρχέλων» προέκυψε από ένα απολίθωμα θαλάσσιας χελώνας ηλικίας 180 εκατομμυρίων ετών και μήκους 3,5 μέτρων. 

Ιδρύθηκε το 1983 και ο σύλλογος στην Γλυφάδα λειτουργεί από το 1994.  

Όσο ο ήλιος βουτούσε στην άκρη του ορίζοντα, ένιωθα ότι όλοι εκεί στην παραλία που είχαμε συνδεθεί με μια μοναδική εμπειρία ζωής στέλναμε κατευόδιο στην μικρή Ιόλη που θ’ αναζητούσε την τύχη της στις ανοιχτές θάλασσες. 

Αριστερά ο ναός του Ποσειδώνα και δεξιά μας το ταπεινό καμπαναριό της Παναγιάς της Καταφυγής και ανάμεσα η θάλασσα...  

Τελικά τόσα θαύματα γύρω μας και εμείς καθηλωμένοι σε μια οθόνη να εκτελούμε τις ζωές μας τόσο άδικα ...μα τόσο άδικα.....

Καλό ταξίδι κοριτσάκι.

Φωτογραφίες: Νανά Παλαιτσάκη