Αγαπημένη στιγμή η ώρα που πίνω καφέ στο σπίτι μου βλέποντας την ρίγανη που φύτεψα να μεγαλώνει παρέα με τις λεβάντες, τον βασιλικό, τον δυόσμο και την αρμπαρόριζα.

Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη 

Τα σκυλιά μου μόνιμοι συνοδοιπόροι με τον γάτο ανάμεσα να μοιάζει ότι κάνει υπερβατικό διαλογισμό... Μια συνύπαρξη που κατακερματίζει κυρίαρχους μύθους. 

Στις άγριες μέρες που ζούμε ευλογημένοι όσοι έχουν ένα καταφύγιο. Ευτυχισμένοι όσοι συμπορεύονται στις σκέψεις με ανθρώπους που επέλεξαν να ξορκίσουν τον ψυχαναγκασμό του trendy για να μην ακρωτηριαστούν συναισθηματικά. 

«Τρούπωσα» κυριολεκτικά στο συγκεκριμένο «σπίτι» γιατί η Γεωργία Λινάρδου, είναι φίλη – συνάδελφος – άνθρωπος από τους ελάχιστους εκείνους που μπορείς να συναντήσεις στον γυάλινο κόσμο της ματαιοδοξίας και του εφήμερου, όπως είναι η τηλεόραση, και που δεν συμβιβάστηκε με το προφανές. 

Τριάντα χρόνια δουλειάς στο χώρο, με την προοπτική να μην πάρω ποτέ σύνταξη, προσαρμοζόμενη για τις ανάγκες της επιβίωσης σε χώρους όπου προϊστάμενοι παραχωρούσαν μια «κουτσή καρέκλα» σ' ένα υπόγειο καναλιού καθώς με την δουλειά αρκετών σε συνθήκες ιδρυματισμού οι «ευνοούμενες» και «ευνοούμενοι» του συστήματος που επιθυμεί στην καλύτερη ν’ αποχαυνώσει, στην χειρότερη να τρομοκρατήσει για να ελέγξει, πρέπει να εμφανίζονται ως «έγκριτοι- υπέρλαμπροι-αδέκαστοι και ακλόνητοι» πίσω από κοστούμια sur mesure και λαιμούς όπου τα μαργαριτάρια κοστίζουν όσο τέσσερα χρόνια δουλειάς ενός χειρουργού στο «σύστημα υγείας». 

Ο Ουμπέρτο Έκο με μια δημοσίευσή του στην liberation το 1968, έγραφε ότι μια χώρα για να ελέγξει το πλήθος δεν χρειάζεται πια να χρησιμοποιήσει φασίστες στρατηγούς ή τα τανκς. Μια χώρα ανήκει σ' εκείνους που ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης... 

Για να συμπληρώσει ο Τζορτζ Όργουελ στο 1984 ότι: «Αληθινή δύναμη δεν είναι η δύναμη πάνω στα πράγματα, αλλά πάνω στους ανθρώπους… Δύναμη είναι το να κομματιάζεις το ανθρώπινο μυαλό και να το ξανασυναρμολογείς δίνοντάς του το σχήμα που επιθυμείς». 

Και με τον δικό μας Κώστα Βάρναλη να υποστηρίζει ότι: «Οι μάζες πιστεύουν πιότερο τ’ αυτιά τους, παρά τα μάτια τους. Πιότερο το μύθο παρά τα γεγονότα. Πιότερο τη φαντασία τους από τη κρίση τους…» 

Ξέρεις πόσες φορές αναρωτήθηκα «που πάμε και τι κάνουμε;» 

Αν κάνεις ρήξη...το σύστημα σε στοχοποιεί σαν γραφικό. Αν δεν έχεις «χορηγό και προστάτη» χρησιμοποιείσαι ως αναλώσιμο «σφουγγαρόπανο», αν είσαι εργατικός στοχοποιείσαι ως μαλάκας, αν είσαι ευαίσθητος θα συμφιλιωθείς με τ’ αντικαταθλιπτικά, αν είσαι έντιμος θ’ αυξήσεις τις πιθανότητες στην καλύτερη να επιβιώνεις με την φροντίδα μερικών ακόμη φτωχών αγαπημένων φίλων και στην χειρότερη να βρεθείς απολογούμενος για πρόθεση εξαπάτησης του δημόσιου συμφέροντος... Αν είσαι «εκρηκτικός» πιθανόν να οδηγηθείς σε μικτό ορκωτό και αν είσαι ρομαντικός-έξυπνος-πολιτισμένος και γενναίος θα καταλήξεις περίπου σαν τον Κολοκοτρώνη. 

Ποιόν Κολοκοτρώνη; Έλα μου ντε ...

Έναν τύπο που θεωρήθηκε αναρχικός και επικίνδυνος για το σύστημα εξουσίας που εγκατέστησαν οι Βαυαροί με αποτέλεσμα να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία ...

Τι κάνουμε; 

Βιωματικά θ’ απαντήσω . Αποφασίζουμε να πληρώσουμε σε μετρητά το κόστος της απόφασής μας. Ξεσαβουριάζουμε από «κοντινούς» που επέλεξαν να φλερτάρουν με την ζωή «μασκέ», υιοθετούμε το «αντάρτικο» ως τρόπο επιβίωσης, γιατί ως γνωστό ιστορικά ο μεγαλύτερος εχθρός των τακτικών στρατών ήταν οι αντάρτες και προχωράμε με απόλυτη ενσυναίσθηση ότι «όταν πλακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».