Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που λένε «τώρα» και εννοούν μετά δέκα χρόνια. 

Γράφει η Ελένη Τριβέλλα 

Που λένε «θα δούμε» και εννοούν αμέσως. Φιγούρες ντυμένες με ρούχα, που δεν αναρωτήθηκαν πού φταίνε, γιατί δεν φταίνε. Τοποθετούν τον εαυτό τους στο βάθρο του νικητή πάντοτε. Κι αν χάσουν, σπάνια, ο διπλανός... τους έβαλε τρικλοποδιά. Παίζουν σε ρόλο θύτη τα ρέστα τους και καταλυτικά εμφανίζονται ως θύματα. 

Έτσι το βλέπουν οι τριγύρω. 

Οι ίδιοι ποτέ δεν θα πιστέψουν. 

Φευγαλέα θα περάσει και η αμφιβολία. Δεν έχουν φίλους. Κάνουν παρέες άκαιρες, παίρνοντας μπόλικο υλικό κοροϊδευτικής κατεύθυνσης, εντυπωσιάζοντας άλλους σε άλλες παρέες, με γλυκανάλατα αστεία και νέα μιας λεπτομέρειας, συνήθως πικάντικης. 

Είναι αυτοί που δεν χαίρουν καμιάς εκτίμησης από το γενικότερο περιβάλλον, αλλά ούτε κατά διάνοια υποψιάζονται. 

Κάνουν δυνατές αγκαλιές, μεγάλους σταυρούς, χαμογελούν τρανταχτά και ζητούν ευγενικά,μιλώντας συνήθως αργά. 

Αυτή είναι η μάσκα τους. 

Εφαρμοσμένη ημιτέλεια στην επιδερμίδα χωρίς να βλέπουν το κενό ανάμεσα, γιατί απλά την φορούν. Ο αντικριστός, όμως, το βλέπει. Και ο περαστικός. 

Βαριούνται εύκολα. Όχι γιατί γουστάρουν την εναλλαγή δραστηριοτήτων, αλλά γιατί την γουστάρουν οι άλλοι. 

Αντιπαθούν τις παρθενογενέσεις, τις ανακαλύψεις, τις πατέντες, το πάλεμα του νου. 

Θεωρούν χαμένο χρόνο τις συζητήσεις βαθύτερου στοχασμού, την παρακολούθηση μιας ταινίας το ξημέρωμα, το καλομαγειρεμένο φαγητό σε ακριβό, πορσελάνινο πιάτο. 

Θα απαιτήσουν πάντα το καλύτερο χωρίς να το απαιτήσουν. 

Θα το πάρουν με δόλιο τρόπο που πολλές φορές αποστομώνει. Και λένε ψέματα. Πολλά ψέματα. 

Δηλώνουν την φερεγγυότητα και την αξιοπιστία του εαυτού τους βάζοντας και την υπογραφή τους. 

Τη στιγμή της απόδειξης, τους είχαν κοιμίσει κι ένα αόρατο χέρι πήρε το δικό τους αποτυπώνοντας στο χαρτί την πλαστογραφία. Γιατί δεν έχουν καμία φαντασία. Ούτε στο ψέμα. Η αναποφασιστικότητά τους, βασανίζει την καθημερινότητά τους. Ψάχνουν και ψάχνονται μερόνυχτα για την αγορά μιας καραμέλας και πριν την γευτούν, το 'χουν ήδη μετανιώσει. 

Είναι ακραία ανικανοποίητοι κι αντί αυτή τους την ενέργεια να την καταναλώνουν σε δημιουργικές πράξεις και σκέψεις, αναπολούν την κόλαση στη σιγουριά και την γαλήνη του παραδείσου. 

Θα σε πατήσουν για να βρεθούν μισό βήμα μπροστά σου, ανυπομονώντας για το υπόλοιπο μισό. 

Αυτοί να 'ναι καλά. 

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι τόσο βαθιά δυστυχισμένοι, τόσο απελπιστικά μόνοι. 

Άνθρωποι που δεν θέλουν να πληρώνουν συναισθήματα, μόνον καταστάσεις, επιλέγοντας να νιώσουν τη δύναμη του «ρίχτη». 

Δεν θα χαρούν ποτέ και με τίποτα. 

Δεν θα πονέσουν ματώνοντας. 

Δεν θα σκάψουν με τα νύχια την ψυχή τους. Άνθρωποι που θα φύγουν απ τη ζωή, δίχως να γνωρίζουν τη λύτρωση του κλάματος και του γέλιου. 

Των αληθινών. Των επίπονων. Των ζω-ντα-νών !