Νανά Παλαιτσάκη: Εμείς είμαστε οι προϋποθέσεις...
Συνέντευξη στην Γεωργία Λινάρδου
Η Νανά Παλαιτσάκη είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ.
Βέβαια, σε μπερδεύει όταν δεν την ξέρεις.
Την έζησα στη δουλειά, όταν για κάποιο φεγγάρι είχα την αρχισυνταξία ψυχαγωγικής τηλεοπτικής εκπομπής. Δεν σταματούσε να δουλεύει.
Την έζησα στο σπίτι της όταν άφηνε την κούραση και τις έγνοιες της να την πάρουν οι άνθρωποι της και τα σκυλιά της.
Η Νανά είναι ξεχωριστός άνθρωπος.
Και επειδή είναι ξεχωριστή, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, μπορεί ν' ακούσει τα χειρότερα, αλλά και τα καλύτερα για την ίδια.
-Νανά πώς ξεκίνησε η ζωή; Η ψυχή σου τι έχει κληρονομήσει από το παρελθόν της;
Η μαμά όταν της το είπανε ήταν ακόμη στο μαιευτήριο. Ο μπαμπάς νιώθοντας ότι θα έφευγε, φώναξε δυο φίλους του στο νοσοκομείο, τον διοικητή του και έναν ακόμη συμμαθητή του λοκατζή, τον Γιώργο. Τους ζήτησε να "με αναλάβουν"... Ο Μπαμπάς ήταν αξιωματικός από την Ευελπίδων και σημαιοφόρος αλεξιπτωτιστών. Ο διοικητής του με βάφτισε και έμεινε δίπλα μου μέχρι που και εκείνος έφυγε από την ζωή, ενώ ο κολλητός του με πηγαινοέφερνε σχολείο...
Ο Νονός μου, σκέψου ότι με πήρε σπίτι του - βρέφος εγώ - καθώς δεν ήταν κανένας σε θέση ν’ ασχοληθεί μαζί μου και με μεγάλωσε όπως την κόρη του την Γιολάντα με την οποία είμαστε σαν αδελφές ....
Η μαμά μου, για περισσότερο από πέντε χρόνια είχε απομονωθεί στο ξενοδοχείο Σεμίραμις στην Κηφισιά και έπαιζε πιάνο ...
Οι ενοχές επίσης. Ο μπαμπάς μου ήθελε να προλάβει να έρθει να με δει στο μαιευτήριο, ενώ ταυτόχρονα τον είχαν καλέσει για κάτι επείγον στο Πεντάγωνο. Είχα σκεφθεί πολλές φορές ότι αν είχα γεννηθεί λίγο πριν, ή λίγο αργότερα, μπορεί ο μπαμπάς να ζούσε ...»
-Με την δημοσιογραφία πώς έμπλεξες;
«Όπως το γράφεις "έμπλεξα". Να σκεφτείς ότι είχα ξεκινήσει διδακτορική διατριβή, αφού είχα τελειώσει και Μεταπτυχιακό στο δίκαιο της Θάλασσας με εξειδίκευση στο θέμα της Υφαλοκρηπίδας. Ως μεταπτυχιακή υπότροφος τότε, διορίστηκα καθηγήτρια στην σχολή του πολεμικού ναυτικού και δίδασκα υποψήφιους αξιωματικούς με γνωστικό αντικείμενο τις διεθνείς σχέσεις, την κοινωνιολογία και το δίκαιο της Θάλασσας. Ο καθηγητής διεθνών σχέσεων, τότε, Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, μαζί με τον Νικόλα Βουλέλη, παρουσίαζαν μια εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο. Μου ζήτησαν, λοιπόν, να πηγαίνω να βοηθάω στις εκπομπές του με δεδομένο ότι ήξερα και καλά Γαλλικά. Έτσι μετέφραζα κείμενα από την Liberation και την Le Monde. Φυσικά, δεν υπήρχε γραφείο. Στο μπαρ του "ραδιομεγάρου" δούλευα.
Κάποια μέρα, μετά από μήνες, που συνεργαζόμουνα με το ραδιόφωνο, μου μίλησε μια παραγωγός της τηλεόρασης. "Εσύ δεν είσαι η Παλαιτσάκη; Επειδή το Ρουλάκι (σημ. την Ρούλα Κορομηλά εννοούσε που εργαζόταν εκεί ως δακτυλογράφος ειδήσεων και εκείνη την εποχή ήταν γραμματέας στο γραφείο του Ροδόλφου Μορώνη, προέδρου της ΕΡΤ ) θα ξεκινήσει μια εκπομπή. Ψάχνουμε για νέα παιδιά μορφωμένα για να κάνουν συνεντεύξεις με πολιτικούς και κάποια ελεύθερα θέματα... Για το κάθε ρεπορτάζ θα παίρνεις 15.000 δραχμές..."
Γεωργία σκέψου ότι από τον σχολή δοκίμων έπαιρνα το μήνα 48.000 δραχμές και είχα ήδη ένα παιδί . "Τι πρέπει να κάνω ακριβώς;" ρώτησα. "Να έρθεις την Δευτέρα να σου κάνουμε ένα δοκιμαστικό για να δούνε οι σκηνοθέτες πως γράφεις στην κάμερα".
Την καθορισμένη μέρα πήγα και... μου δώσανε να διαβάσω ένα... ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ. Mετά την πρώτη πρόταση, άνοιξε την πόρτα ένας ευτραφής κύριος με όρθια μαλλιά. "Κυρία μου είστε καταπληκτική για δελτίο ειδήσεων, το όνομά μου είναι Τάσος Μπιρσίμ"!!!!
Καταλαβαίνεις ότι τότε το όνομα του Μπιρσίμ ήταν απολύτως ταυτισμένο με τον Αντρέα Παπανδρέου. Αναφέρομαι στο 1989 και φυσικά αποτελούσε "μύθο". "Σας ευχαριστώ κύριε Μπιρσίμ, αλλά δεν σκοπεύω ν’ ασχοληθώ με το αντικείμενο. Άλλωστε για μένα οι δημοσιογράφοι είναι λίγο τυχοδιώκτες, μ’ ενδιαφέρει η ανάλυση της είδησης και θα παραμείνω στο πανεπιστήμιο"
Γέλασε.
Λίγες ώρες μετά ο Δημήτρης ο Καλάκος, αρχισυντάκτης τότε της εκπομπής, μας ζήτησε να προτείνουμε θέματα για την εκπομπή της Ρούλας που θα λεγόταν "Μια καλημέρα είναι αυτή".
Πρότεινα μια συνέντευξη με τον Λεωνίδα Κύρκο, επειδή τότε είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του με τίτλο "Ποια αριστερά;" και ένα ρεπορτάζ για τα ...κομμωτήρια !!!!
Τον Τάσο Μπιρσίμ, όμως, τότε τον είχε φωνάξει ο Μίνωας Κυριακού για να ετοιμάσει το κανάλι που θα το λέγανε ΑΝΤΕΝΝΑ. Ο Μπιρσίμ, πήρε την "κασέτα με το γραμμένο δελτίο ειδήσεων που εκφωνούσα και πήγε στον Κυριακού".
Τρεις μέρες αργότερα μου τηλεφώνησαν να συναντήσω τον κύριο Μπιρσίμ στον δεύτερο όροφο ενός κτιρίου που βρισκόταν Κηφισίας 10 – 12. Πήγα. Στο τεράστιο γραφείο της ναυτιλιακής εταιρίας του Μίνωα ήταν οι Αμερικάνοι σύμβουλοι από το CNN, ο Μπιρσίμ, ο Νίκος Μαστοράκης και ο Νίκος Φώσκολος. "Πόσα χρήματα κερδίζεις ως καθηγήτρια στο πολεμικό ναυτικό;" Απάντησα:: "48.000 δραχμές κύριε Κυριακού".
Είπε: "Λοιπόν, επειδή οι σύμβουλοί μου θεωρούν ότι θα γίνεις εξαιρετική στην παρουσίαση δελτίου ειδήσεων σου προτείνω πενταετές συμβόλαιο με τον Αντένα και 150.000 δραχμές τον μήνα". Έτσι ξεκίνησαν όλα».
-Σε τι ηλικία ξεκίνησες να δουλεύεις; Είχες κάποια βάση οικονομική με το ξεκίνημα της δουλειάς ή ήταν καθαρά βιοπορισμός;
«Ξεκίνησα να δουλεύω από την στιγμή που τελείωσα το Λύκειο και μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Γεωργία είχα αποκτήσει ήδη τον Αλέξη μου, αλλά αν και δεν είχα κανένα οικονομικό πρόβλημα, ήθελα να δουλεύω. Τα πρώτα μου μεροκάματα τα κέρδισα ως πωλήτρια σε κατάστημα που πουλούσε μοτοσυκλέτες. Το είχε ο Τάκης Κόλιας, αδελφός του Αντώνη Κόλια του δημοσιογράφου. Ανέβαινα στις μηχανές και τις δειγμάτιζα σε πελάτες! Φυσικά, έκανα και ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών, ενώ μέχρι και που τελείωσα το πανεπιστήμιο εργαζόμουν και σαν γραμματέας σε μια ιδιωτική εταιρεία . Δηλαδή, δουλεύω από... πάντα!»
-Πώς καταφέρνεις να κρατάς τόσο ζωντανό και αξιόπιστο το brand name Νανά Παλαιτσάκη; Και πώς χτίζεται ένα brand name δίχως ο άλλος να σε βλέπει στον δρόμο και να χλευάζει;
«Γεωργία μου με ό,τι και να καταπιάστηκα ήθελα να παίζω για πρωτάθλημα... Είτε πουλούσα μηχανές, είτε εργαζόμουν στο πανεπιστήμιο, ένιωθα ότι έπρεπε να δώσω το 150% των δυνάμεών μου.
Γιατί; Γιατί πίστευα και πιστεύω ότι αν δεν το εκτιμούσε ο εργοδότης μου θα το εκτιμούσε ο ανταγωνιστής του!
Την "on camera" παρουσία μου την αντιμετώπισα από την πρώτη εβδομάδα "έκθεσής μου" στο κοινό, ως κάτι απολύτως προσωρινό. Προσπάθησα και έμαθα τα "πάντα όλα" που αφορούν την παραγωγή ενός τηλεοπτικού σταθμού.
Σκέψου ότι όταν παρουσίαζα κεντρικό δελτίο ειδήσεων στον Αντένα, εργαζόμουν στα δελτία που δεν παρουσίαζα εγώ, στην γεννήτρια χαρακτήρων, έμαθα μοντάζ από τον κορυφαίο δάσκαλο Άρη Κανελλόπουλο, απέκτησα "αδελφικές" σχέσεις με τους τεχνικούς, δούλεψα πολύ "πεζοδρόμιο" ως ρεπόρτερ, διαχειρίστηκα project "πίσω από τις κάμερες" και δεν ένιωθα ποτέ, ούτε νιώθω ανταγωνισμό με συναδέλφους. Δεν είχα ποτέ δηλαδή το "άγχος του πλάνου".
Στην σχέση μου με το κοινό επίσης υπήρξα πάντα ειλικρινής. Πίστευα ότι αν δεν "εκθέσεις την ψυχή σου στο περίπτερο", είτε γράφοντας, είτε παρουσιάζοντας εκπομπές ή συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές ομάδες, οι τηλεθεατές το εισπράττουν. Ίσως να έπαιξε και ρόλο ότι δεν "καταχωρήθηκα" ως "συστημική δημοσιογράφος" ...
Έκανα "σλάλομ" επιβίωσης, δηλαδή, χωρίς να έχω "χορηγούς" ή "προστάτες". Υπάρχω στα "μέσα" μ’ έναν αναρχοαυτόνομο τρόπο που μου χάρισε πολύ μοναξιά, πιστούς ελάχιστους φίλους και ένα ατελείωτο άγχος επιβίωσης βιοπορισμού.
Αυτό που μου δίνει τεράστια χαρά, είναι ότι όλοι με φωνάζουν "Νανά", στην λαϊκή, στο σούπερ μάρκετ, στο δρόμο, στο μετρό .
Τώρα, για τον "χλευασμό" που γράφεις, κακοποίηση και χυδαία κριτική έχω δεχθεί. Αυτό που με "τσάκιζε" ήταν το γεγονός ότι η μητέρα μου κατέρρευσε εξ’ αιτίας δημοσιευμάτων που την ήθελαν να πεθαίνει από βαρύ καρκίνο, εποχή που προσπαθούσαμε με τους γιατρούς να κρατήσουμε την ψυχολογία της σε καλό επίπεδο και φυσικά όταν κάποιοι αναφέρθηκαν με χυδαίο τρόπο στην προσωπική μου ζωή, αγνοώντας ότι το παιδί μου πήγαινε σχολείο».
-Ποιος αγαπάς περισσότερο στην ζωή σου;
«Τον Αλέξη μου!»
-Αν θέλεις μου μιλάς για τον Αλέξη.
«Ξέρεις, υπήρξα πολύ ενοχική ως μητέρα. Ήταν ατελείωτες οι ώρες που δούλευα και η ενημέρωση στα χρόνια που ο Αλέξης μου πήγαινε σχολείο, είχε τεράστιες απαιτήσεις. Θυμάμαι ότι οι βάρδιες στον ενημερωτικό τομέα διαρκούσαν 24 ώρα.
Ο Αλέξης, λοιπόν, αφού όπως ήταν και απολύτως αναμενόμενο στην εφηβεία με "τσάκιζε" με την κριτική του, όπως τα περισσότερα παιδιά, κατόρθωσε κάτι που με κάνει να τον θαυμάζω ως άντρα. Από τα 17 του έως σήμερα που είναι 33 ετών δεν απαίτησε από μένα, ούτε δέκα ευρώ.
Με το που ξεκίνησε σπουδές, δούλευε. Υπήρξαν καλοκαίρια που δεν έκανε ούτε ένα μπάνιο για να μαζέψει χρήματα. Δεν μου ζήτησε ποτέ να του σιδερώσω τα ρούχα του, δεν ασχολήθηκα ποτέ να τον ξυπνήσω για να πάει σχολείο. Χρησιμοποιούσε πάντα ξυπνητήρι. Τελείωσε το Πολυτεχνείο του Μονάχου χωρίς επίσης να ζητήσει την παραμικρή οικονομική βοήθεια , βρίσκοντας δουλειές παράλληλα με τις σπουδές του. Ζει δέκα χρόνια στο Μόναχο, εργάζεται πολύ σκληρά στο αεροδρόμιο καθώς διαχειρίζεται την ασφάλεια πτήσεων αρκετών αεροπορικών εταιρειών.
Μιλάει πέντε γλώσσες. Αποφάσισε μόνος του να έρθει να υπηρετήσει στον στρατό, έτσι ώστε να μπορεί αν τυχόν πάθαινα κάτι εγώ ή ο πατέρας του να έρθει Ελλάδα. Και τις μέρες που έχει ρεπό, εργάζεται στο βιβλιοπωλείο του Friezing γιατί αγαπάει πάρα πολύ το διάβασμα. Αγόρασε με δικά του χρήματα την μηχανή του χωρίς να ζητήσει γονεϊκή συνδρομή. Μαγειρεύει σπιτίσιο φαγητό και όταν του έστειλα 1200 λέξεις πριν λίγα χρόνια, ζητώντας του συγνώμη για την απουσία μου, απάντησε με μια φράση: "Είσαι η καλύτερη μητέρα του κόσμου".
Ο τρόπος της ζωής του, εξέλιξε εμένα. Ήθελε να υπάρχει όχι ως γιος της "Δούκα" αλλά ως Αλέξης. Γι’ αυτό όταν τελείωσε το δημοτικό στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε, μας ζήτησε να τον γράψουμε στο δημόσιο της γειτονιάς μας. Δεν ήθελε να τον συναναστρέφονται επειδή είχε αναγνωρίσιμη μάνα, αλλά γιατί εκείνον. Και γι’ αυτό επέλεξε να φύγει και να ζήσει στο εξωτερικό.
Ο γιος μου απέδειξε γι’ ακόμη μία φορά σε μένα ότι δεν υπάρχουν "προϋποθέσεις" όταν θέλεις κάτι... Εμείς είμαστε οι προϋποθέσεις».
-Με τι ηρεμείς;
«Με τα σκυλιά μου και τις βόλτες που κάνουμε στο βουνό».
- Όταν κοιτάς παλιές φωτογραφίες τι νιώθεις, σε ποια κατάσταση θέλεις να είσαι όταν αποφασίζεις να τις κοιτάς;
«Καταλαβαίνω ότι η ζωή είναι "φλασιά" και είναι χυδαίο να την σπαταλάμε σε μικρότητες».
-Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι ζηλεύουν; Η ζήλια φέρνει το κακό;
«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι άξιοι για το καλύτερο και το χειρότερο. Όσοι ζηλεύουν είναι δυστυχισμένοι γιατί γεμίζουν τοξίνη και αυτοκαταστρέφονται».
-Με την υγεία σου τι γίνεται;
 |
| Ελίνα Βερβεσού |
«Η υγεία μου από το 2009 και μετά βρίσκεται υπό μόνιμο έλεγχο που σημαίνει ότι επισκέπτομαι την αιματολόγο μου Ελίνα Βερβεσού κάθε μήνα. Αναλόγως με τα πρώτα αποτελέσματα αποφασίζει αν θα περάσουμε σε ιατρική πράξη ή αν θα με στείλει σπίτι μου για να μου ανανεώσει το ραντεβού ένα μήνα αργότερα...»
-Μου δείχνεις από τους ανθρώπους που κλαίνε εύκολα και πολύ, αλλά που παράλληλα γρήγορα μπορούν να γυρίσουν σελίδα και να γελάσουν ξεχνώντας οτιδήποτε τους δυσκολεύει. Είναι έτσι; Αν είναι, πόσο κοστίζει αυτό;
«Γεωργία μου κάποτε έκλαιγα πολύ συχνά. Τα τελευταία χρόνια μετά από μεγάλες απώλειες και αποχωρισμούς είναι πολυτέλεια πια τα δάκρυα. Κοίτα, έχω επιλέξει μια μοναχική πορεία συνυπολογίζοντας το κόστος. Δεν επιθυμώ να κάνω εκπτώσεις για ν’ αρέσω, όπως και δεν επιτρέπω να βαραίνω τους άλλους με δικά μου θέματα. Δεν ανατρέχω στο παρελθόν, δεν επιτρέπω να με κακοποιούν ενοχοποιώντας με οι "άλλοι" , δεν φθείρομαι ν’ αλλάξω τις απόψεις σε οποιονδήποτε. Επιχειρώ κάθε μέρα να παραμείνω όσο μπορώ πιστή στο δικό μου σύστημα αξιών. Η μοναδική πραγματικότητα μου είναι το "τώρα" και έτσι πορεύομαι».
-Υπάρχει κάτι που δεν έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα;
«Δεν έχω καταφέρει να περνάω περισσότερες στιγμές με τον γιο μου, όπως και να ξαποστάσω για λίγο».
-Πόσες ώρες δουλεύεις και όταν γυρνάς στο σπίτι τι είναι αυτό που σε ξεκουράζει και σε χαλαρώνει;
«Δεν ξέρω τι σημαίνει ωράριο. Εργάζομαι ακόμη επτά μέρες την εβδομάδα και ξεκλέβω χρόνο για να γράψω και να τρέχω στο βουνό με τα σκυλιά μου».
-Τι θα γίνει με τον έρωτα;
«Ο έρωτας για μένα είναι η απόλυτα επαναστατική πράξη. Είναι η μόνη ωστική δύναμη που σε κάνει να διαλύεις στερεότυπα και πεποιθήσεις. Οι απόλυτοι έρωτες δεν "δηλώνονται" και δεν φωτογραφίζονται. Δεν υποκύπτουν σε συμβάσεις και δεν προσκυνάνε "κανονικότητες"».
-Γράφεις ένα παιδικό μυθιστόρημα με νεράιδους αντί με νεράιδες (που είναι και το politically correct). Μα είναι δυνατόν;
«Είναι μια υπόσχεση ζωής στον μπαμπά που δεν γνώρισα. Είναι μια προσπάθεια να μάθουν όσα παιδιά αισθάνονται την απουσία πατέρα ότι είναι "εκλεκτά" και δεν υπολείπονται. Ο νεράιδος είναι ένα πλάσμα, ( δεν θα σου αποκαλύψω φυσικά πως προκύπτει ), το οποίο εγκαθίσταται στον κόσμο των νεράιδων μ’ έναν παραμυθένιο και απόκοσμο τρόπο. Έτσι όπως η μαγεία του κόσμου του παραμυθιού γνωρίζει στα παιδιά μεγάλα υπαρξιακά θέματα Αυτό τουλάχιστον επιθυμώ να συμβεί».
-Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου; Αν θέλεις τον λες.
«Μπορεί να γελάσεις, αλλά ο έρωτας που δεν πραγματώθηκε παραμένει τεράστιος. Υπήρξα από πάντα ερωτευμένη με τον David Bowie. Τον θεωρώ πρωτοπόρο σ’ ένα μουσικό κίνημα που έσυρε και τεράστιες κοινωνικές αλλαγές. Ένα πλάσμα που έμοιαζε απόκοσμο και κατόρθωσε να κάνει τέχνη τον θάνατο, πριν γίνει αστρόσκονη».
-Ένα από τα μυστικά της ζωής σου;
«Κοίτα, ο άνθρωπος γερνάει από το βλέμμα. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε το καθορίζει. Όταν αλλάζεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, αλλάζουν όλα. Στα αρχαία ελληνικά υπάρχει η διάκριση μεταξύ όμορφου και ωραίου. Ο ΩΡΑΙΟΣ είναι εκείνος που είναι στην... ώρα του. Ένα όμορφο φρούτο δεν σημαίνει ότι είναι και ωραίο, γιατί μπορεί να είναι άγουρο. Για να ζω καλά έμαθα την ιστορία πίσω από τις συνθέσεις μελωδιών. Ο Σοπέν, ας πούμε, όταν είχε φυματίωση και αργοπέθαινε μέσα σ’ ένα καλύβι, ερωτευμένος με την Σάνδη, άκουγε τον ήχο της βροχής πάνω στο μεταλλικό τάσι και έγραψε μια ολόκληρη σονάτα σε σι ύφεση. Αυτή η νότα, αν την χτυπήσεις στο πιάνο, είναι ο ήχος της σταγόνας πάνω στο μέταλλο. Όταν γνωρίσεις τον Ιπποκράτη δεν χρειάζεσαι να ξοδέψεις χρήματα σε ειδικούς διατροφολόγους, όταν εκτιμήσεις το σώμα σου και την μορφή σου δεν θα χρειαστείς να ψάξεις τρόπο για να χάσεις 30 κιλά, γιατί ποτέ δεν θα τα βρεις. Α! Και ένα πολύ μεγάλο μυστικό για να ζεις καλά. Να πηγαίνεις στο νοσοκομείο. Όχι ως ασθενής, απαραίτητα. Ως επισκέπτης. Δεν είναι αυτονόητο να ξυπνάς και να βλέπεις. Να μην πονάς, να βλέπεις το παιδί σου να κάνει ποδήλατο, να μπορείς να κουνάς τα χέρια σου, να μυρίζεις το χώμα μετά την βροχή...»
1 comments
Τι ωραίο, αποκαλυπτικό, τρυφερό, συνανθρώπινο πορτραίτο! Μπράβο, κι ευχαριστώ!Για μενα ήταν μοα κοπέλλα όμορφη, της μόδας, και σεις 'της δώσατε', μας αποκαλύψατε μια συναρπαστική ζωή, μια προσωπικότητα, έναν άνθρωπο. Είμαι βέβαιος ότι την αγαπάτε, αι ότι είναι αξιαγάπητη! Κρατώ αυτό που κι εγώ έχω υποσχεθή στον εαυτό μου, με την αρρώστεια της μητέρας μου, ότι πρέπει να επισκεπτόμαστε τα νοσοκομεία, ένα μήνα το χρόνο, για πολλούς λόγους, κυρίως για την βελτίωσή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μήνυμα σας