Αθήνα 2016. Ακόμη υπάρχουν ζυγαριές, υπομονές και σύννεφα για τους ανθρώπους. Συνάδελφοι είναι της Μαίρης.




Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Την Μαίρη τη γνώρισα στο μαγαζί. Η δουλειά που κάνει δεν της αρέσει. Αποτελεί θέμα επιβίωσης, αναγκαία κάλυψη βασικών υποχρεώσεων. Κι όμως την κάνει πολύ καλά. Βασικό πλεονέκτημα; η υπομονή.

«Χαράς την υπομονή σου!» της είπα την ώρα που την έβλεπα να εργάζεται. Απόρησε, μέχρι εκείνη τη στιγμή μάλλον δεν είχε συνειδητοποιήσει πως ένα από τα βασικά της χαρακτηριστικά, η υπομονή, την είχε επαγγελματικά στηρίξει. 

«Θα 'σαι πολύ υπομονετική στη ζωή σου», συνέχισα. 

Συμφώνησε, «ναι, υπομονετική», και χαμογέλασε με μια σταλιά πικρή. Σαν τον πρωινό καφέ που προτιμούσε να πίνει σχεδόν χαράματα, λίγο πριν πιάσει δουλειά. 

Προτέρημα η υπομονή; Αναλόγως. Όταν εντέλει κανείς αποφασίσει τι αξίζει να κάνει κανείς με την υπομονή του, πώς το ποτάμι να γυρίσει πίσω;

Βάζει την υπομονή στη ζυγαριά που κουβαλά πάντα στη ζωή, και ψάχνει τα ζύγια.

Την κοιτούσα που με τα χέρια της έβγαζε, έβγαζε, από τα τάσια και οι σταλιές της πίκρας της αυξάνονταν. Εξατμίζονταν από το ζεστό της φλιτζάνι και κατευθύνονταν στο ταβάνι. Ντουμάνιασε ο τόπος σύννεφα. Άρχισε να βρέχει στο μαγαζί. Η Μαίρη συνέχιζε να κάνει τη δουλειά της καλά, λες και οι απειλές των σύννεφων δεν την άγγιζαν. λες και τα βρεγμένα της ρούχα, άσπλαχνο συνήθειο είχαν γίνει. 

Όταν φτάσει κανείς να αποφασίσει τι αξίζει, μάλλον οι άλλοι απορούν. Απ' τα σύννεφα πέφτουν κι ο υπομονετικός μένει σαν πόλη κουρσεμένη.

10ωρο εργασίας σήμερα. Η Μαίρη στράγγιξε τη φόρμα της κι έβγαλε τη ποδιά της αφήνοντας να φανούν τα αποτυπώματα κούρασης στο κορμί, στη τσάντα, στον χαιρετισμό της. Βγήκε έξω στην κίνηση του δρόμου. Κοντά τρεις. Τα φουγάρα της εργατούπολης που ζει η γυναίκα, κάπνιζαν. Σχημάτιζαν με τους ατμούς λέξεις: όρια, αυτοεκτίμηση, αξιοπρέπεια. 

Κοιτούσα την Μαίρη που περπατούσε παρέα με τη ζυγαριά της.