Τα καλοκαιρινά απομεσήμερα των παιδικών μου χρόνων αναγκαζόμουν να ημερεύω.

Γράφει η Ελένη Τριβέλλα

Σε λεπτό στρώμα κατάχα στο μωσαϊκό, στριμωγμένο στα πόδια του κρεβατιού των γονιών. Κι απ' την άλλη σε ορθή γωνία το στρωματάκι της αδερφής μου. Σαν τα ψάρια στο τηγάνι δροσιζόμασταν στο κλιματιστικό... εκείνο το τεράστιο, το θορυβώδες, με την τρύπα στον τοίχο. Κι ήμουν υποχρεωμένη να κάνω ησυχία. Ξεφύλλιζα τα περιοδικά με την Πάτυ, κόμικς και βιβλία, κρατώντας την ανάσα μου. 

Έπρεπε όλοι να ξαπλώνουμε κι ας μην κοιμόμασταν. 

Νόμος απαράβατος. 

Ζόρι απαράβατο. Αξεπέραστο. Καταναγκαστικό. 

Ίδρωνα από τον κόπο του σφαλισμένου στόματος και την ακινησία. Να μην ακουστεί τσιμουδιά. Μερικές φορές άνοιγα την πόρτα πατώντας στα νύχια. Την ξανάκλεινα, κρατώντας πατημένη την πετούγια. 

Κι έσκουζα βαθιά εκπνοή. 

Στο τραπέζι της κουζίνας άπλωνα τον παγκόσμιο χάρτη, τον χάρτινο που διπλωνόταν, κι έφευγα. Μαζί και η υδρόγειος σφαίρα, στο παιχνίδι της δικής μου εφεύρεσης. Έκλεινα τα μάτια τοποθετούσα το δάχτυλο στο χάρτη και με τον άλλο δείκτη, συνήθως του αριστερού χεριού, σταματούσα την περιστροφή της γης. 

Αν τα σημεία συνέπιπταν, δύσκολο, κατέβαζα από την καρυδί βιβλιοθήκη τον τόμο της "δομή" και ρουφούσα πληροφορίες και εικόνες για εκείνο το σημείο του πλανήτη που κέρδιζε. Τελικά πρέπει να υπάρχει λόγος για να μάθει κανείς γεωγραφία. 

Γενικά πρέπει να υπάρχει λόγος... για να μάθει ή να ψάξει για το οτιδήποτε.