Σπάνια μιλά δημόσια. Κορυφαίος χορευτής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, χορογράφος και δάσκαλος κλασικού χορού, προτιμά να χορογραφεί, να παρουσιάζει σπουδαίες παραστάσεις, να κινείται στους δρόμους της Αθήνας, να ονειρεύεται τόπους με λεβάντες και να εκφράζει την ψυχή του με το σώμα του. 

Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Ολιγόλογος και ευγενικός. Δέχτηκε να μιλήσει στο Press Workers μόνον εάν, «η συνομιλία μας δεν ακολουθήσει τα τετριμμένα» όπως είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος. 

Με αξιόλογες σπουδές στην Κρατική Ακαδημία Χορού του Κιέβου και στην Ακαδημία Χορού της Βουδαπέστης, ενώ από το 1997 να ανήκει στο δυναμικό του μπαλέτου της ΕΛΣ, και εν συνεχεία, το 2003 να γίνεται Κορυφαίος Χορευτής, ο Φώτης Διαμαντόπουλος μας μίλησε για το πάθος. 

-Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους, έχει πει η Αμερικανίδα χορογράφος Martha Graham. Το πάθος τι ρόλο παίζει στη ζωή σας; 

«Το πάθος για μένα με την έννοια της συγκέντρωσης και προσήλωσης σε μια δημιουργική διαδικασία είναι απαραίτητο και πολλές φορές αναπόφευκτο. Κάπου κάπου βέβαια στην καθημερινότητά μου ξεχνιέμαι... Αξιοθαύμαστο όπου, όποτε και σε όποιον το συναντώ.» 

-Είχατε χορογραφήσει και παρουσιάσει την παράσταση, «Εγώ, εσύ...εμείς» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ποια βήματα χρειάζεται να ακολουθήσει ο άνθρωπος του Εγώ και του Εσύ για να χορέψει το χορό του Εμείς σήμερα; 

«Χρειάζεται να θυμηθούμε την ανάγκη και τον προορισμό μας να συναντηθούμε με άλλους ανθρώπους στη πραγματική ζωή. Να δούμε ότι η έκφραση και η επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας παραμένει ίσως σ’ έναν κόσμο που δεν είναι ο πραγματικός. Θα έλεγα, ας επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας στα καινούρια δεδομένα έχοντας πάντα κατά νου ότι πρώτα απ’ όλα είμαστε άνθρωποι που χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους». 

-Γιατί λυπάστε και γιατί χαίρεστε, όταν κινείστε στους δρόμους της Αθήνας; 

«Λυπάμαι για την εικόνα μιας πόλης που αλλάζει δραματικά, υπό το βάρος της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και χαίρομαι όταν μικρές, ανεξάρτητες κοινωνικές ομάδες αντιστέκονται και οργανώνονται, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες στήριξης συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη.» 

-Τι λέει το σώμα την ώρα που χορεύει; 

«Το σώμα είναι το εργαλείο μέσω του οποίου εκφράζεται η ψυχή. Αλήθειες... λέει.» 

-Το επίπεδο της τέχνης του χορού στην Ελλάδα πού ανιχνεύεται; Εάν σας προβληματίζει κάτι, έχετε να προτείνετε ωφέλιμες λύσεις; 

«Το επίπεδο του χορού στην Ελλάδα έχει άμεση σχέση με την εκπαίδευση. Υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να είναι εξαιρετικές και υψηλού επιπέδου, όμως μεμονωμένες και όχι απαραίτητα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Έχουμε τόσες σχολές, ερασιτεχνικές, επαγγελματικές, ιδιωτικές και μη, μα δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια κρατική ακαδημία που να συγκεντρώνει και να απορροφά τα καλύτερα στοιχεία όλων των χώρων που σχετίζονται μ’ αυτή.» 

-Είστε κορυφαίος χορευτής στο Μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής. Πώς νιώθετε γι’ αυτό; 

«Νιώθω τυχερός που ως χορευτής μπόρεσα και έκανα το χόμπι μου επάγγελμα σ’ ένα θέατρο σαν αυτό της Λυρικής Σκηνής. Αξιώθηκα να ζήσω καλές και δύσκολες στιγμές. Συνεχίζω να εξελίσσομαι.» 

-Τι γεύση σας άφησε μια πριγκίπισσα (εννοώ τη μαγευτική παράσταση Αΐντα) κατά τη διάρκεια που σχεδιάζατε τη χορογραφία της, αλλά και τις στιγμές που βλέπατε τους χορευτές να την υλοποιούν ενώ οι θεατές την απολάμβαναν; 

«Η δημιουργία της χορογραφίας για την Αΐντα έγινε με γρήγορους ρυθμούς και επομένως έντονους. Επιπλέον λόγω αντικειμενικών δυσκολιών (οι χοροί έλαβαν χώρα σε σκαλιά υποτιθέμενης πυραμίδας) έπρεπε να σκέφτομαι πρωτίστως την ασφάλεια των χορευτών. Από κει και μετά ως δημιουργός παραμένω αυστηρός κριτής του τελικού αποτελέσματος.»

«Ως παιδί, θυμάμαι ότι πολλές φορές εκφραζόμουν είτε χορεύοντας είτε δημιουργώντας μικρά θεατρικά και άλλα δρώμενα. Νοσταλγώ τον αυθορμητισμό της σκέψης και της έκφρασης, την άγνοια του κινδύνου, καθώς και την έλλειψη του φόβου που σου δίνουν πάντα τη σιγουριά για να κάνεις τα επόμενα βήματά σου.» 

-Είναι ο χορός θεραπεία, και για ποιους; 

«Ο χορός μπορεί να είναι θεραπεία για όλους. Είναι κυρίως έκφραση, ενέργεια. Εκφράζομαι, επικοινωνώ με τους έξω, με το Θείο. Για μια στιγμή μπορώ ν’αποχωριστώ το γήινο σώμα μου και να πετάξω.» 

-Ένα όνειρό σας που δεν έχει σχέση με το χορό; 

«Να φτιάξω ένα κτήμα καλλιέργειας λεβάντας και άλλων αρωματικών φυτών.» 

-Έργο τέχνης που σας έχει σημαδέψει; 

«Νομίζω ότι δεν μπορεί να είναι μόνο ένα.... Ενδεικτικά αναφέρω την Κραυγή του Edvard Munch, την Αφροδίτη της Μήλου, την οροφή της Καπέλα Σιστίνα.» 

-Νιώθετε πως θα θέλατε να συνεχίσετε.... 

«...Να εξερευνώ και να ανακαλύπτω τις δυνατότητες που έχω ως άνθρωπος και αν μπορώ κάποιες φορές να τις επικοινωνώ.»

-Ένας χορός που δεν έχετε καταφέρει ακόμη να ζήσετε; 

«Θα επιθυμούσα να είναι πολλοί αυτοί οι χοροί, να παραμένουν εκεί... και ποιος ξέρει;» 

Ο διακεκριμένος χορευτής - χορογράφος Φώτης Διαμαντόπουλος έχει συνεργαστεί με την ομάδα χορού του ΚΘΒΕ, το μπαλέτο της Όπερας του Καζάν (Ρωσική Δημοκρατία του Ταταρστάν), έχει συμμετάσχει σε παραγωγές του ΟΜΜΑ καθώς και σε ανεξάρτητες παραγωγές σύγχρονου και κλασσικού χορού. 

΄

Έχει διδάξει κλασσικό χορό στις ανώτερες επαγγελματικές σχολές της Λυρικής Σκηνής και Ραλλού Μάνου. 

Από το 2011 έως το 2013 ήταν Ballet master και Repetiteur στο μπαλέτο της ΕΛΣ, ενώ έχει χορογραφήσει και παρουσιάσει τις παραστάσεις: «Εγώ, εσύ...εμείς» (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης), «Σε γκρίζο φόντο» ΕΛΣ-καλλιτεχνικές δράσεις- χορός στις πλατείες, «Αξιώνω άστρο καθαρό».

Η υπογραφή του έχει ακολουθήσει τις οπερέτες της ΕΛΣ «Η Κρητικοπούλα», «Χαλιμά», «Θέλω να δω τον Πάπα». Επίσης, έχει υλοποιήσει την κινησιολογία-χορογραφία σε θεατρικές παραστάσεις, όπως: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», «Η τρελή του Σαγιώ», «Piaf», «Άννα Καρένινα» (Εθνικό Θέατρο), «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» (Παλλάς), «Τα τραγούδια της Μελίνας - Ελ. Ζουγανέλη» (Φεστιβάλ Αθηνών- Μέγαρο Μουσικής), «Aida» (ΕΛΣ –φεστιβάλ Αθηνών, Ηρώδειο 2016)