Η δολοφονία του 14χρονου από τον συνομήλικό του ακόμη μια μαχαιριά στο σώμα της κοινωνίας μας. 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Χωριό Γέφυρα, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Δυο συνομήλικα παιδιά λογομάχησαν αφού είχαν επιστρέψει από διασκέδαση. Ήρθαν στα χέρια. Το κουζινομάχαιρο όπλο στα χέρια του ενός. 

Το μαχαίρι έχει τη δυνατότητα να κόψει για να μοιράσει ενθουσιασμό, ορμή, ελπίδα και δύναμη νιότης στο σώμα της κοινωνίας. 

Μπορεί και να κόψει βίαια την πνοή ενός άλλου παιδιού, ενώ ταυτόχρονα η λάμα να μπήγεται στην ίδια την ύπαρξη του παιδιού που το κρατάει. 

Τι μπορεί να ήταν αυτό που ώθησε στο μοιραίο; 

Μιλούν για προσωπικές διαφορές, για υποτιμητικά λόγια, μιλούν για πολλά. Σίγουρα κάποια πρότυπα συμπεριφορών και βίαιων αντιδράσεων επαναλήφθηκαν. Ποιοι οι υπεύθυνοι;

Τι θυμός και πανικός να κρύβονταν ανάμεσα στην πάλη των δυο νέων; 

Πόση οργή χρειάστηκε για να οπλίσει το χέρι ενός παιδιού; 

Το χέρι του δολοφόνου ετών δεκατεσσάρων;

Το χέρι όσων εκούσια ή ακούσια το όπλισαν; 

Πολλά τα ερωτήματα και μάλλον δαιδαλώδεις οι απαντήσεις, όπως και οι ρόλοι μιας κοινωνίας. 

Ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα τελικά; 

Μήπως ο φόβος να βάλουμε το μαχαίρι στις πληγές μας εμείς οι ενήλικες για να διορθώσουμε και εν τέλει να παραδώσουμε ένα καλύτερο πρότυπο στα παιδιά μας;