Ένα έργο ζωής προσπαθούσε να ολοκληρώσει, πριν «φύγει», σε ηλικία 79 ετών ο Γιάννης Βόγλης.

Γράφει η Ντίνα Καραμάνου

Ο αγαπημένος ηθοποιός έγραφε την αυτοβιογραφία του. 

Τις περισσότερες ώρες της ημέρας του τις περνούσε σκυμμένος στον υπολογιστή του γραφείου του. 

Ήταν μια προσπάθεια στην οποία είχε αφοσιωθεί με πάθος τα τελευταία χρόνια, μια κοπιαστική διαδικασία που τον ευχαριστούσε και τον έκανε να χαμογελά σαν μικρό παιδί. Ένα κεφάλαιο από αυτό το βιβλίο αναφέρεται στην Ευρωπαϊκή περιοδεία που πραγματοποίησε με το Πειραϊκό Θέατρο, τη διετία 1963-1964. 

Ο νεαρός, τότε, ηθοποιός, βρέθηκε με τον υπόλοιπο θίασο στην Κωνσταντινούπολη. Ακόμα και εκεί, δεν έχασε την ευκαιρία να αποδείξει ότι ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα που δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Γιάννης Βόγλης: «Πριν ξεκινήσει η ξενάγηση, μας έδωσαν μια σελίδα χαρτί τυπωμένο σε πολύγραφο. Ήταν στα Αγγλικά, όπου ανάμεσα σε άλλες ιστορικές ανακρίβειες, έγραφε πως ο "Ομέρ", δηλαδή ο Όμηρος, ήταν Τούρκος. Αυτή η βεβήλωση ξεπερνούσε κάθε όριο. Κάποια στιγμή ξέκοψα από το δικό μας ασκέρι και πλησίασα ένα γκρουπ ξένων τουριστών. Ήθελα να ακούσω τι τους έλεγε η ξεναγός. Αναφερόταν μόνο στα ιστορικά γεγονότα μετά την εισβολή του Μωάμεθ στο Βυζάντιο και καθόλου στο παρελθόν. Κάποια στιγμή βρήκα την ευκαιρία και τη ρώτησα στα Αγγλικά: -Μπορείτε να μου πείτε εάν ο Ομέρ, όπως λέτε σε αυτό το χαρτί, έγραψε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια στην Τούρκικη γλώσσα και μετά μεταφράστηκαν στα Αρχαία Ελληνικά; Γιατί από όσο ξέρω η γλώσσα σας δεν υπήρχε όταν γράφτηκε αυτή η ποίηση. Οι ξένοι έβαλαν τα γέλια. Η καημένη η κοπέλα κοκκίνισε, πρασίνισε και μου είπε: - Δεν θα σας απαντήσω, γιατί δεν ανήκετε στο δικό μου γκρουπ. Οι ξένοι ξαναγέλασαν κι εγώ έφυγα ικανοποιημένος. Είχα πάρει τη μικρή μου εκδίκηση». 

Το κεφάλαιο της επίσκεψης στην Πόλη ο αξέχαστος ηθοποιός το «κλείνει» με λέξεις που δείχνουν τη συγκινησιακή του φόρτιση: «Τόσα χρόνια έχουν περάσει κι είναι σαν χτες, που οι Έλληνες της Ανατολής και της Ιωνίας, όσοι κατάφεραν να φτάσουν στην πατρίδα, ρίζωσαν ξανά. Χτίσανε ξανά τα σπιτικά τους από το τίποτα, βάψανε άσπρες τις αυλές τους, φυτέψανε ξανά στη γλάστρα το βασιλικό και το γεράνι. Δουλέψανε σκληρά και προκόψανε. Ένας σωρός από γειτονιές ξεφύτρωσαν γύρω από την Αθήνα και τον Πειραιά και τόσο χωριά σε όλη την Ελλάδα, από τη Μακεδονία ίσαμε την Κρήτη. Τόσες γενιές έχουν περάσει κι ακόμα οι μνήμες μένουν ζωντανές. Ζωντανός κι ο πολιτισμός τους. Ποτέ δεν πάψανε να προοδεύουν, να τραγουδάνε, να γλεντάνε, να αγαπάνε, να ζευγαρώνουνε και να γεννάνε. Ποτέ δεν πάψανε να δημιουργούνε και να ταξιδεύουν ασταμάτητα το ατέρμονο ταξίδι της ζωής. Είμαι κι εγώ ένας σπόρο αυτής της γενιάς. Ίσως για αυτό να ένοιωσα τόση φόρτιση σε αυτόν τον τόπο». 

Ο Γιάννης Βόγλης δεν έγραφε το βιβλίο αυτό για να το δει στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ούτε για να μετρήσει σειρά εκδόσεων και πλήθος κερδών. Ήθελε να μοιραστεί όσα έζησε. Γι' αυτό, χωρίς καν να το σκεφτεί, τύπωνε τις σελίδες και τις μοίραζε σε όσους ενδιαφέρονταν για όσα είχε να πει.