Μια στάση στη Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στον Μανταμάδο Μυτιλήνης.

Γράφει η Ελένη Ντίνου

Όσοι επισκέπτονται το μοναστήρι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στον Μανταμάδο της Λέσβου, δεν επιτρέπουν σε κανέναν λογισμό να αμφισβητήσει το θαύμα της πίστης που στέκει επιβλητικό εκεί πάνω. 

Ζώντας μιαν άλλη ασκητική, αναζητούν το προσκύνημα της θαυματουργής εικόνας του Ταξιάρχη Μιχαήλ – φτιαγμένη από χώμα και αίμα, όπως λέει η παράδοση. 

Οι πιστοί που έρχονται να προσκυνήσουν εδώ δεν είναι απλοί τουρίστες, ούτε περίεργοι επισκέπτες. 

Έρχονται αποφασισμένοι να αναζητήσουν το προσωπικό τους θαύμα, να υπερβούν το όριο όπου η λογική του ανθρώπου σε εμποδίζει τα ζήσεις τα σπουδαία. 

Έρχονται να προσκυνήσουν ταπεινά τον αρχάγγελο. 

Μόλις κάνεις τα 40 χλμ που χωρίζουν τη Μονή από το λιμάνι της Μυτιλήνης, θα σε προϋπαντήσουν τα αδέσποτα που φροντίζει ο πατέρας Χρήστος, ιερέας της Μονής. 

Εδώ οι έννοιες του φιλάνθρωπου και του φιλόζωου είναι ταυτόσημες, αφού όλα είναι πλάσματα του Θεού και όλα αποζητούν την αγάπη. 

Προχωρώντας στο εσωτερικό, απορείς για τα πολλά σιδερένια παπούτσια που βρίσκονται τριγύρω – αναθήματα πιστών που εναποθέτουν στον αρχάγγελο ως ευχαριστία για τη μεσιτεία του – και συνειδητοποιείς πως κρύβουν από ένα προσωπικό θαύμα. Ιστορίες αμέτρητες, άλλες καταγεγραμμένες και άλλες όχι, που μαρτυρούν την κυριαρχία του Ταξιάρχη Μιχαήλ σε γη, αέρα και θάλασσα. 

Κι εκείνος, φορά τα παπούτσια του τις νύκτες για να επέμβει όπου η προσευχή τον καλεί, όπου η πίστη είναι δυνατή και δεν χωρά σε λέξεις. 

Ο θρύλος λέει ότι το νησί της Μυτιλήνης δέχτηκε γύρω στα 1100 μ.Χ. επιδρομή των Σαρακηνών. 

Κουρσάροι πειρατές χωρίς ιερό και όσιο που λεηλατούσαν κάθε τόπο ψάχνοντας λάφυρα και θησαυρούς. Επιτέθηκαν στο μοναστήρι και κατέσφαξαν όλους τους μοναχούς που βρήκαν εκεί. 

Γλύτωσε μόνο ένας δόκιμος καλόγερος που κατάφερε να ανέβει στη σκεπή και να κρυφτεί εκεί μέχρι να τελειώσει το κακό. Όσο έμεινε κρυμμένος έβλεπε τη σφαγή των μοναχών και τη μορφή του Αρχαγγέλου να φτερουγίζει πάνω από τα πτώματά τους. Όταν κατέβηκε, έπιασε να κάνει το δικό του μνημόσυνο: πήρε κερί και χώμα που είχε ποτιστεί με το αίμα των μοναχών κι έφτιαξε την ανάγλυφη εικόνα του Ταξιάρχη Μιχαήλ, όπως την είχε αντικρίσει. Σκοτεινή μορφή, μεγάλα μαύρα μάτια, βλοσυρό ύφος και αυστηρό βλέμμα απέκτησε ο αρχάγγελος που μας κοιτάει από εκεί αιώνες τώρα … 

Ο αρχάγγελος με τη φοβερή ρομφαία και τα μετέπειτα επιχρυσωμένα φτερά έγινε ο προστάτης και πολιούχος της περιοχής αλλά και του νησιού, συνάμα όμως σημείο παρηγορίας για πολλούς πιστούς που έρχονται από όλον τον κόσμο. Αν και η ορθόδοξη παράδοση θέλει τον Μιχαήλ να είναι ο συνοδός των ψυχών στον άλλο κόσμο, το προσκύνημα τούτο με την μοναδική ανάγλυφη εικόνα, μαρτυρά πως ο Ταξιάρχης επεμβαίνει και σώζει όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πολύ επικίνδυνες καταστάσεις. 

Η Μονή γιορτάζει δυο φορές τον χρόνο, παραδοσιακά στις 6 Νοεμβρίου, γιορτή των Ταξιαρχών, αλλά και την Κυριακή των Μυροφόρων, δύο εβδομάδες μετά την Ανάσταση, με μεγάλο θρησκευτικό και εμπορικό πανηγύρι. Μια γιορτή που του κόσμου το παράλογο δεν κατανοεί, αλλά διατρανώνει τη δύναμη του θαύματος.