Η πρωτοβουλία Σε Αναμονή δραστηριοποιείται εδώ και 5 μήνες, όπου περισσότερες από 500 επιχειρήσεις σε Αθήνα και επαρχία έχουν βάλει το σήμα της αναμονής στο χώρο τους και έχουν δοθεί πάνω από δύο χιλιάδες διαφορετικά είδη πρώτης ανάγκης σε συνανθρώπους μας. 

Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Ψωμί, γάλα, φρούτα, κρέας ακόμη και παιδικές παραστάσεις, καύσιμα, φάρμακα, ιατρικές υπηρεσίες μπαίνουν σε Αναμονή για όσους πραγματικά τα χρειάζονται. Η ιδέα ξεκίνησε από έναν νέο, τον Δημήτρη Πανέλη που αντιλαμβάνεται τη δυσχερή κατάσταση της χώρας του και αποφασίζει να βρει τρόπους η αλληλεγγύη να αποκτήσει παλμό προσφοράς.

Ένα βράδυ διαβάζει κάποιο άρθρο για την παράδοση του καφέ σε αναμονή στη Νάπολη πριν πολλά χρόνια, λέει μέσα του: «Τι ωραία ιδέα, γιατί να μη γίνει και στην Ελλάδα αυτό με αφορμή τον καφέ σε μια μεγάλη αλυσίδα βασικών προϊόντων;» Αρχικά, αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για την υλοποίηση ενός βίντεο και εν συνεχεία φτιάχνει και τη σελίδα στο facebook. «Από εκεί ξεκίνησαν όλα, χωρίς 1 ευρώ από πουθενά», λέει στο Press Workers ο Δημήτρης Πανέλης που μεγάλωσε στην Καβάλα, ζει στην Αθήνα τα τελευταία 8 περίπου χρόνια, έχει σπουδάσει Τηλεπικοινωνίες και Δίκτυα ενώ σε λίγους μήνες τελειώνει και τις σπουδές του στη Δραματική σχολή. 

- Πρακτικά τι σημαίνει η ανθρωπιά να μπαίνει… Σε Αναμονή; 

«Σημαίνει ότι βάζοντας σε αναμονή ένα προϊόν, όπως μια φρατζόλα ψωμί, ένα γάλα, οτιδήποτε, σκεφτόμαστε λίγο πιο πέρα από τη μύτη μας, δηλαδή έναν άλλο συνάνθρωπο, όπου κρατώντας την ανωνυμία μας και εμείς που προσφέρουμε και ο άνθρωπος που θα μπει σε μια επιχείρηση να ζητήσει αυτό το προϊόν δέχεται ένα μικρό "δώρο" από έναν άγνωστο φίλο. Το βρίσκω πολύ όμορφη και ανθρώπινη σκέψη.»

- Η ανταπόκριση των επιχειρήσεων αλλά και του κόσμου γενικότερα είναι ελπιδοφόρα; 

«Ναι, αλλά αυτό μπορεί να μη λέει και τίποτα απολύτως αν η προσπάθεια δεν έχει διάρκεια. Έχουμε την τάση, να ξεχνάμε εύκολα οι άνθρωποι, γι' αυτό λέω ότι αν η δράση δεν έχει διάρκεια και δεν μας γίνει συνήθεια η προσφορά στην καθημερινότητά μας, η προσπάθεια θα έχει αποτύχει. 

Στόχος μέσα από όλο αυτό είναι η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, ξεκινώντας με μια απλή καλημέρα στον γείτονά μας, κερνώντας τον ένα καφέ για αρχή, κουβεντιάζοντας μαζί του, προσφέροντάς του ένα πιάτο φαγητό, ή έστω κάτι, οτιδήποτε. Έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, πόσο μάλλον τι συμβαίνει στον διπλανό τοίχο από τον δικό μας.»

- Πώς θα μπορούσε κάποιος που ενδιαφέρεται να βοηθήσει; 

«Θα μπορούσε να μπει στη σελίδα μας "Σε Αναμονή" στο facebook να δει τις επιχειρήσεις που συμμετέχουν στην περιοχή του και να αφήσει κάτι σε αναμονή. Μπορεί επίσης να ενημερώσει διακριτικά ανθρώπους που ίσως έχουν ανάγκη στη γειτονιά του ότι υπάρχει αυτή η δράση και πού ακριβώς μπορεί να βρει αυτά τα προϊόντα, χωρίς να τους κάνει να νοιώσουν ντροπή ή ότι άλλο. Μπορεί επίσης να ενημερώσει την επιχείρηση της γειτονιάς του για την αναμονή και να την προτρέψει να μπει στην αλυσίδα. 

Μη γελιόμαστε, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να βοηθήσεις αν έχεις διάθεση, όλα τα υπόλοιπα είναι άμυνες και δικαιολογίες για να συνεχίσουμε να κρίνουμε εκ του ασφαλούς ό,τι καλό πάει να γίνει, χωρίς εμείς οι ίδιοι να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι. Και πέρα από την αναμονή, όπως προείπα, σε πρώτο επίπεδο ακόμα και μια "καλημέρα", ένα "είσαι καλά" στον διπλανό μας αρκεί.»

- Έχεις αισθανθεί «χτυπήματα» και πώς τα διαχειρίζεσαι; 

«Δεν ξέρω αν χτυπάνε εμένα ή τη δράση. Πιο πολύ πιστεύω χτυπάνε τον εαυτό τους κάποιοι άνθρωποι. Θυμάμαι στην αρχή, όταν το βίντεο είχε κάνει το μεγάλο "μπαμ" που λέμε, διάφορα σχόλια (ανώνυμα τα πιο πολλά από τους γνωστούς άγνωστους «ελληνάρες του πληκτρολογίου» όπως τους λέω) του τύπου… "οι γύφτοι θα κάνουν πάρτι", "μυστικές χρηματοδοτήσεις για την υπερπαραγωγή του βίντεο", άλλοι έγραφαν, "αν έχουμε και καμιά επανάσταση σε αναμονή" και οι πιο σκληροί "αν θα μπει και σεξ σε αναμονή". 

Τους τελευταίους θα τους απογοητεύσω γιατί δεν υπάρχει κάποια τέτοια σκέψη αν και θα ‘πρεπε να είχαν χορτάσει από τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τον τόπο. Για να απαντήσω και λίγο σοβαρά όμως, ο καθένας σε αυτή τη χώρα κάτι θα βρει να σου πει από τη στιγμή που θα βγεις από την πόρτα σου. Ο μόνος τρόπος που έχω μάθει να διαχειρίζομαι τα όποια χτυπήματα από την αρχή της δράσης αλλά και στη ζωή μου γενικότερα, είναι η αλήθεια μου, τα επιχειρήματά μου και ο στόχος που έχω. Όλα τα άλλα μου θυμίζουν παράφωνες "Σειρήνες". 

Το ωραίο είναι ότι με κάποιους ανθρώπους που διαφωνούσαν ακραία με τη δράση, όταν μίλησα μαζί τους, είτε μέσω ίντερνετ, είτε από κοντά προτείνοντάς τους να πιούμε ένα καφέ και να ανταλλάξουμε απόψεις, προέκυψαν φιλίες, ή στη χειρότερη, μια χειραψία στο τέλος, κάτι το οποίο θα έμοιαζε τρελό σενάριο αν διάβαζε κάποιος τους αρχικούς μας διαλόγους! Είμαι υπέρ της κριτικής, σε βοηθάει πάντα να γίνεσαι καλύτερος, αλλά μόνο όταν είναι καλοπροαίρετη και έχεις την αντίληψη και τη διάθεση να την ακούσεις.»

- Μέσα από αυτή την εμπειρία υπήρξε κάποιο γεγονός που σε στεναχώρησε ιδιαίτερα; 

«Με στεναχωρούν η καχυποψία, η κουτοπονηριά, η έλλειψη σεβασμού στο διπλανό, η έλλειψη εμπιστοσύνης, όλος αυτός ο αλληλοσπαραγμός καθημερινά για το ποιος είναι ο καλύτερος. Σε τί ακριβώς καλύτερος; Σε όλα φυσικά, θέλουμε να τα ξέρουμε όλα, έχουμε άποψη για όλα δίχως να γνωρίζουμε ένα θέμα, πάντα φταίνε πρώτα όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς τη στιγμή που δεν έχουμε ιδέα τι πραγματικά είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κουβαλάμε κατάλοιπα από τον εμφύλιο που μεταδίδονται σαν ασθένεια βαριάς μορφής από γενιά σε γενιά, δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση. Σίγουρα η παιδεία μας φταίει σε πολλά, όπως και ο τρόπος που ασκούν πολιτική οι περισσότεροι εκλεγμένοι από τον λαό μας βουλευτές, αλλά αν ανοίξω αυτή την κουβέντα φοβάμαι θα αργήσω να την κλείσω. Όλα αυτά με στεναχωρούν καθημερινά αλλά η νοοτροπία δυστυχώς είναι κάτι που σπάνια αλλάζει στον άνθρωπο...»

-Ένας νέος που φοιτά και ζει στην Ελλάδα του σήμερα πώς βλέπει τα πράγματα; 

«Ένας νέος που ζει και σπουδάζει στην Ελλάδα του σήμερα ψάχνει τρόπους να φύγει στο εξωτερικό, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί κανενός δυστυχώς. Υπάρχει μια καμένη γη σε όλα τα επίπεδα, κανένας δεν σέβεται τις γνώσεις σου, τους κόπους σου, τη δημιουργικότητά σου, στη μηχανή του κιμά η αξία μας γράφει: 450 ευρώ. Και οι χασάπηδες τριγύρω περιμένουν να τους πεις και ευχαριστώ γιατί απ' εξω σου λέει είναι σε αναμονή πολλοί σαν εσένα, με την ίδια στάμπα, στην ίδια τιμή. Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρω. Αρκετή η δόση τους μέχρι τώρα. Θα στύψω το κεφάλι μου για ιδέες, θα γίνω δημιουργικός, θέλω να μείνω και να παλέψω στη χώρα μου αλλά πολύ φοβάμαι ότι το παιχνίδι είναι στημένο από τα αποδυτήρια και μόνος μου λιγουλάκι δύσκολο να το κερδίσω. Αν και στο τέλος πιστεύω ότι ο καθένας παίρνει πάντα αυτό που του αξίζει, βλέπω τη χώρα σε 15 χρόνια γεμάτη γέρους να πλακώνονται ποιος πολιτικός έφταιξε πιο πολύ και τα παιδιά τους να έχουν φύγει. Αργά... Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα, ας κρατάμε τουλάχιστον μέσα μας μια κρυφή ελπίδα, ειδικά εμείς οι νέοι άνθρωποι...»

Στα 16 του ο Δημήτρης Πανέλης και μετά την πρώτη του θεατρική παράσταση στο σχολείο του, μας λέει πως ήξερε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. 

Σπούδασε Τηλεπικοινωνίες και Δίκτυα, συνέχισε με σπουδές στη Δραματική Σχολή, λατρεύει τη μουσική (χωρίς ταμπέλες) και την τέχνη της σκηνοθεσίας, την οποία ελπίζει να ανακαλύψει περισσότερο στο μέλλον. Θέλει πολύ να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσει ότι ζούμε στην ομορφότερη χώρα του πλανήτη, δίχως βέβαια να παίρνει και όρκο μέχρι να το δει με τα μάτια του, όπως λέει χαρακτηριστικά.  

Ποια θεωρεί τη μεγαλύτερη επανάσταση του ανθρώπου; 

«Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ίδρυση της Δημοκρατίας στην Αρχαία Ελλάδα. Αλλά όσο σκέφτομαι τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία σε όλο τον κόσμο σήμερα, ελπίζω και εύχομαι την μεγαλύτερη επανάσταση του ανθρώπου να μην την έχω ζήσει ακόμα...»