Μας λείπει η συντροφιά σου στις αγάπες, στις φιλίες, στους έρωτες μας. Ευχαριστούμε, όμως, για όσο ήσουν εδώ.

Πολλά, πάρα πολλά χρόνια πριν, είμαι σε ένα ταξί. Δεν είμαι καθόλου στα κέφια μου αλλά έχω την ευτυχία να κατευθύνομαι στο σπίτι αγαπημένων φίλων, του Παναγιώτη και της Ελένης, που τα «σουαρέ τους» με τις ποιητικές μας απόπειρες, τη Νικολέττα στο πιάνο και την Αγγελικούλα στη πρόζα, έχουν αφήσει εποχή. 

Ξαφνικά στο ραδιόφωνο, μια μελωδία που πρώτη φορά ακούω και μετά μια δωρική, λαϊκή, στακάτη φωνή που δεν αναγνωρίζω αμέσως: «Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα μ’ άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα» 

Ο Μητροπάνος μέχρι τότε δεν μ` άρεσε. Το κουταλάκι και οι καλαμιές παραήταν λαϊκά για τα τότε γούστα μου. Κι όμως, στη μέση της Αθήνας με έναν άγνωστο ταξιτζή, η φωνή του καταφέρνει να δώσει διέξοδο σ` ένα ντέρτι ανείπωτο, σε μια λύπη που δεν ήξερα ότι έχω, σε αναμνήσεις από την τρίτη πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη, στην αδημονία να βρεθώ στην αγκαλιά των φίλων μου. Πάει το μακιγιάζ, ξέβαψε το μολύβι, ξέβαψε και το ρουζ. Φτάνοντας στον προορισμό μου, τρέχω στο μπάνιο να σενιαριστώ. Απ` έξω, ακούω τη φωνή του Παναγιώτη...

- Άντε βρε Αγγελική, κάνε γρήγορα, έβγαλε καινούργιο cd ο Μήτσος… και θα το βάλω να τ` ακούσουμε. 

- Λες να μη το ξέρω, μουρμουρίζω μέσα απ` τα δόντια μου 

- Τι είπες; 

- Τίποτα, τίποτα, έρχομαι.

Λίγα χρόνια μετά, έχουμε τσακωθεί και προσωρινά χωρίσει με τον τότε έρωτά μου. Οι ίδιοι φίλοι μας στήνουν παγίδα αγάπης και μας καλούν και τους δύο σε μια καλοκαιρινή συναυλία του Μήτσου στο Λυκαβηττό, χωρίς να ξέρει ο ένας για τον άλλον. Μας στριμώχνουν δίπλα, δίπλα στο ανάμεσό τους, φοβόντουσαν μη το σκάσουμε με την τρέλα που 'χαμε οι άνθρωποι. 

Αρχίζει να τραγουδάει ο Μητροπάνος και γλυκαίνει κι άλλο η βραδιά. Παρ` όλα αυτά, εγώ εξακολουθώ να κρατάω «πόζα». Μετά τα δύο, τρίτα πρώτα τραγούδια, λέει αυτό: 

«Συγγνώμη όσο δυνατά μπορώ σου ζητάω. Πόσο σ αγαπάω. Συγγνώμη είναι μαύρες οι στιγμές και πονάω. Πόσο σ αγαπάω.

Κι η παράφωνη αγάπη μου σκύβει στ` αυτί μου και τον σιγοντάρει. Πάνε κι οι πόζες, πάνε κι όλα… Γίνεται ν` αντισταθείς; Δεν γίνεται… 

2009 και ετοιμάζομαι να γυρίσω από το Εδιμβούργο στην Αθήνα. Δεν το θέλω, είναι η αλήθεια, αλλά πρέπει. Επειδή δεν το θέλω, όλο «ξεχνιέμαι». Ξεχνάω πότε είναι η πτήση μου, ξεχνάω πότε είναι η τελευταία μου μέρα εκεί, ξεχνάω τα δρομολόγια προς αεροδρόμιο, ξεχνάω…

 Η κολλητή μου και κουμπάρα μου έχει «λυσσάξει». 

- Πότε θα 'ρθεις επιτέλους;

- Θα δω και θα σου πω. 

Κι όλο ξεχνιέμαι να το κάνω. Κάποια στιγμή μου δίνει τελεσίγραφο… 

- Κακομοίρα μου κανόνισε να 'ρθεις πριν την Παρασκευή.

- Και γιατί παρακαλώ;

- Γιατί έτσι.

Έτσι είναι αυτή, οπότε δεν έδωσα σημασία. Κοίτα κάτι πράματα, την Παρασκευή το μεσημέρι έφτανα, μόλις προσγειώθηκα, χτύπησε το τηλέφωνο...

- Έχεις 2 – 3 ώρες να ξεκουραστείς. Το βράδυ θα σε πάμε στον Μήτσο. Έτσι θα σ` αφήναμε μωρέ το επαναπατρισμένο;

Ο Μήτσος μας, πλέον, τραγουδούσε με τον Στόκα και την νεοεμφανιζόμενη Ζουγανέλη. Ήταν ένα πρόγραμμα που κυλούσε όμορφα, μέχρι να βγει εκείνος και να το απογειώσει. Όσο κι αν τραγουδούσε, ποτέ δεν μας έφτανε. Θέλαμε κι άλλο. Κι ας ξέραμε πως άρρωστος, πια, από τεράστια αποθέματα πάθους και λατρείας έβγαζε αυτή τη φωνή, όρθιος, λιτός λες και δεν τον άγγιζαν τα ανθρώπινα. 

Προς το τέλος όπως πάντα, όταν είπε το...

...έγινε σεισμός. Τότε δεν το ξέραμε, αλλά η τρίτη νύχτα πλησίαζε. Ήταν η τελευταία φορά της συνάντησης μας. 

Αντίο Μήτσο. 

Μας λείπει η συντροφιά σου στις αγάπες, στις φιλίες, στους έρωτες μας. 

Μας λείπει κι η ζεμπεκιά σου, η λεβέντικη. 

Ευχαριστούμε, όμως, για όσο ήσουν εδώ.



* Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.