Κι αν δεν μπορέσουμε ακόμη αυτό να το κάνουμε, Εκείνος μας το ‘χει υποσχεθεί: Τώρα και Πάντα θα μας καρτερά. 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Συμπορεύεται μαζί μας καθημερινά. Καλεί αγαπημένους φίλους προς Ανά(σ)ταση, είτε αυτοί είναι πόρνες, είτε παράλυτοι, είτε νηστικοί κι οδοιπόροι, είτε πλούσιοι κι ανεβασμένοι σε υψηλά σκαλοπάτια κοινωνικά. 

Καθημερινά περιπατεί ανάμεσα σε βάγια, στρώνει Μυστικό Δείπνο, ανηφορίζει το Όρος των Ελαιών, υπομένει χλευασμούς, αίματα κι αγκάθια. 

Καρτερά πάνω στον σταυρό. Καρτερά την ανα(σ)τάσιμη ώρα. Καρτερά τις ψυχές των ανθρώπων. 

Ας αναλογιστούμε αυτές τις ψυχές. 

Γεννιούνται μόνες, πεθαίνουν μόνες κι όλη τους η πορεία ζωής απαριθμεί πολλά –συν…. 

Να συνυπάρξουν μ’ άλλα πρόσωπα, να συνδημιουργήσουν, να συνεπικοινωνήσουν, να συντρέξουν τον  συ(ν)γγενή, τον συνδαιτήμονα, τον συνάδελφο, τον συντοπίτη, τον συμπάσχων, το ν συνδιαλεγόμενο. 

Δαιδαλώδης καταστάσεις, αφού ο καθένας βρίσκεται στο δικό του κόσμο και καλείται να τον συμπορέψει με τον κόσμο του άλλου. 

Δύσκολες επιχειρήσεις για γερά νεύρα και ανοιχτές καρδιές. 

Αναγκαίες επιχειρήσεις υπάρξεων που αξίζουν τον κόπο, αφού η βίωση δακρύων από χαρά μπορεί να συμπορευτεί και με τη χαρά των δακρύων. 

Μεγάλη Εβδομάδα. Σάμπως έτσι δεν διανύεται όλη η ζωή του ανθρώπου; 

Εβδομάδες παθών, προδοσιών, συναντήσεων με αγαπημένα πρόσωπα, ματαιώσεων, φόβων, ταπεινώσεων, ευχάριστων αναγγελιών και σωτήριων αναμονών. 

Αν επαναφέρουμε στην μνήμη συναντήσεις συμπράξεων ανθρωπίνων ψυχών… 

Αν συλλογιστούμε τρόπους, συμπεριφορές, σκέψεις και ενέργειές μας/σας/τους… 

Αν αυτή τη στιγμή, γίνουμε (όσο το δυνατόν) παρατηρητές κι ανοίξουμε λιτά τα μάτια προς τη θέα της αλήθειας,...ίσως μπορέσουμε να διακρίνουμε τις μυστικές και αβίαστες θείες παρεμβάσεις και πρόνοιες. Όλα όσα επιτράπηκαν να διαχειριστούμε όσο το δυνατόν καλύτερα μπορεί ο καθένας. 

Γαλήνια λεπτά; 

Χαριτωμένες ώρες; 

Άστοχες και επίπονες μέρες και νύχτες; 

Όλες οι ευκαιρίες μάς δόθηκαν πιστεύοντας στην ελευθερία μας. 

Αν αυτή λοιπόν τη στιγμή, μπορούμε έτσι να κοιτάξουμε τους κόσμους μας και να οσμιστούμε σ’ αυτούς τον επίγειο ανθό στις συναντήσεις μας, ίσως τότε διασώσουμε κι ένα κομμάτι καθαρού ουρανού στα ψηλά ή και πιο χαμηλά, σε δυο παιδικά ελπίδας μάτια.

Ίσως τότε, νιώσουμε χαρά και ευγνωμοσύνη που συναντήσαμε ο ένας άνθρωπος στο πρόσωπο του άλλου για κάποια λεπτά, για κάποιες ώρες, για κάποιες μέρες και νύχτες, τον ξυπόλητο, αιματοβαμμένο, ολοφώτεινο Κύριο που μας καρτερά πιστεύοντας στην ελευθερία μας.