Έχοντας βιώσει την προθανάτια εμπειρία, μπορείς να πεις στη ζωή, πως, ξεγέλασες τον θάνατο; 

Συνέντευξη στην Αιμιλία Πανταζή

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη της Θεσσαλονίκης, «ψηλά πάνω στα κάστρα όπου σκαρφάλωνα μικρός και αγνάντευα την αγαπημένη μου πόλη.» Για 14 χρόνια εργάστηκε ως Χρηματοασφαλιστικός Σύμβουλος. Ελεύθερο πνεύμα, αντιδραστικός και ευθύς. 

Στην εφηβεία του ο Γιώργος Αθανασιάδης ήταν αθλητής πυγμαχίας στην ομάδα του ΠΑΟΚ κι αργότερα κλήθηκε να υπηρετήσει το στρατιωτικό του στις Ειδικές Δυνάμεις ως "Πρασινοσκούφης". Κατά τη διάρκεια της θητείας του ήταν που διαπιστώθηκε πρόβλημα με τους λεμφαδένες του στην αριστερή πλευρά του λαιμού του. Αγωνίστηκε με τον καρκίνο για έναν περίπου χρόνο. 

«Η μάχη μαζί του έλαβε τέλος τον Ιούνιο του 1991. Έκτοτε δεν με ξαναενόχλησε. Πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια και ποτέ δεν με "θυμήθηκε"». 

Ο Γιώργος όμως θυμάται σήμερα: «Έλεγα τότε:" νιώθω καλά άρα είμαι καλά"» 

Αν και δεν τον φοβήθηκε ποτέ τον καρκίνο, ίσως γιατί τότε του ήταν άγνωστος ως λέξη, ή γιατί η άγνοια κινδύνου των νεανικών του χρόνων τον έκανε να τον αντιμετωπίζει με αυτό τον τρόπο, το γεγονός ότι βρίσκονταν μακριά από τα αγαπημένα του πρόσωπα, τον φόβιζε… 

«Ήμουν μακριά από το σπίτι μου, τους φίλους την οικογένεια μου. Βρισκόμουν σε μια ξένη χώρα, αντιμέτωπος με άγνωστα πρόσωπα και καταστάσεις, ένιωθα όπως το λιοντάρι στο κλουβί. Βίωσα στιγμές υπερβολικής συναισθηματικής φόρτισης. Έδινα μια εσωτερική "μάχη". Χρειαζόμουν ένα ξέσπασμα το οποίο δεν ερχόταν. Αυτό ήταν κάτι που με τσάκιζε ψυχολογικά. Τα κατάφερα όμως. Η περιπέτεια της υγείας μου ήταν ένα μεγάλο "σχολείο". Έμαθα πολλά!»

-Από πού αντλούσες δύναμη; 

«Από τον ίδιο μου τον εαυτό αλλά κυρίως την οικογένεια μου αλλά και από συγκεκριμένους ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Ανθρώπους που ενώ ήμασταν άγνωστοι έως τότε, με αγκάλιασαν με αγάπη, με στήριξαν ψυχολογικά και με έκαναν μέλος της οικογένειας τους. Μια μακρόχρονη σχέση η οποία κρατάει έως σήμερα.» 

-Ξεγελιέται τελικά ο θάνατος; «Σώζεται» κανείς από αυτόν; 

«Δύσκολο ερώτημα. Ο θάνατος του σώματος δεν ξεγελιέται. Άλλωστε το μόνο δεδομένο από τη γέννηση μας είναι ο θάνατος. Κατά την ταπεινή μου όμως άποψη το πνεύμα μπορεί να τον ξεγελάσει και να σωθεί. Αφήνοντας το πνευματικό σου αποτύπωμα στον κόσμο "ξεγελάς" το θάνατο.» 

Κάθισε και έγραψε όσα έζησε τότε. Ήθελε να αφήσει πίσω σου ένα βιβλίο όπου, «κάπου, κάποιος, κάποτε, θα το βρει σκονισμένο σε κάποιο ράφι μιας βιβλιοθήκης, σε ένα μπαούλο, θα το ανοίξει, θα το διαβάσει και τότε η μνήμη του συγγραφέα, θα ζωντανέψει στα μάτια του αναγνώστη.» 

Υπήρξαν κι άλλοι λόγοι που τον οδήγησαν στην συγγραφή της αυτοβιογραφίας του, «Ξεγελώντας τον θάνατο» 

«Άθελά μου έγινα παράδειγμα δύναμης για πολύ κόσμο. Ανθρώπους που νοσούσαν και νοσούν από κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ήθελα να δείξω ότι ο καρκίνος δεν είναι η επάρατος νόσος που όλοι φοβούνται να ξεστομίσουν. Μπορεί να νικηθεί. Με χαμόγελο, τύχη, αισιοδοξία και θετική σκέψη τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Γνωρίζω ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά ίσως είναι το μόνο όπλο που έχουμε για να τον αντιμετωπίσουμε.

Επίσης, ήθελα μέσω του βιβλίου να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους όσους στάθηκαν κοντά μου στις δυσκολίες που αντιμετώπισα κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Αν δεν το έκανα θα ήμουν αγνώμων ως προς αυτούς αλλά και ως προς την ίδια τη ζωή!» 

 -Τη ζωή του που την είδε να αλλάζει...

«Ποτέ δεν γυρίζεις από τον "πόλεμο" ο ίδιος άνθρωπος Από την φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και σχεδόν πάντα σκέφτομαι θετικά. Βίωσα απίστευτες καταστάσεις, καλές και άσχημες. Όλες τους ακραίες. Έμαθα πολλά. Κράτησα τα θετικά, πέταξα τα αρνητικά και γύρισα σελίδα στη ζωή μου. Έγινα πιστεύω καλύτερος άνθρωπος και απέκτησα γνώση. Μπορώ να σου πω ότι νιώθω τυχερός γιατί είδα όλες τις πλευρές της ζωής και αυτό με βοήθησε να κατασταλάξω στα θέλω μου.» 

-Η πιο ακριβή αξία της ζωής;

«Η αλήθεια. Η αλήθεια που μας απελευθερώνει από τα δεσμά. Η αλήθεια που σπάει τις αλυσίδες και μας οδηγεί στην ελευθερία.» 

-Κι η μεγαλύτερη φυλακή της;

«Η στέρηση της επιλογής. Όταν χάνουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε. Τότε παύουμε να είμαστε ελεύθεροι και γινόμαστε δέσμιοι προσώπων και καταστάσεων.» 

Η μουσική και ο μηχανοκίνητος αθλητισμός αρέσουν πολύ στον Γιώργο. Αυτό το διάστημα ασχολείται με τη ζωγραφική και το σχέδιο. Μου λέει, πως ακολουθεί τη φωνή της καρδιάς του και όχι αυτή της λογικής, πως ζει με γνώμονα τα θέλω και όχι τα πρέπει, πως έχει επιλέξει να συναντά στον δρόμο του την ευτυχία.

«"Αν θέλεις να νιώσεις για λίγο ευτυχισμένος κοιμήσου μισή ώρα το μεσημέρι... Αν θέλεις να είσαι για μια ζωή, βοήθα τον συνάνθρωπό σου", λέει μια αγαπημένη μου κινέζικη παροιμία.» 

Το βίωμα της προθανάτιας εμπειρίας του, είναι το απόσπασμα που θέλησε να μοιραστεί μαζί μου. 

«Τότε που η ψυχή "έφευγε" από τα χείλη μου. Τότε που έμαθα το τι σημαίνει παράδεισος και τι κόλαση. Το πόσο σοβαρό είναι το να έχουμε καθαρή συνείδηση, τη στιγμή που κρίνονται όλα!»