Πού βάζουμε το όριο ανάμεσα σε μας και τους άλλους;

Γράφει η Αγγελική Πλουμά*

Ίσως το πιο σημαντικό, το πιο παραφρασμένο και το πιο αγνοημένο ερώτημα που αντανακλά την θεμελιώδη υπαρξιακή μας σύγκρουση! 

Πού βάζουμε το όριο ανάμεσα σε μας και τους άλλους; Πού σταματάει η ανάγκη μας για κοινωνικότητα και γίνεται «λύσσα» να αποδείξουμε στους άλλους ότι είμαστε καλά παιδιά, τρυφεροί σύντροφοι, άξιοι συνεργάτες; 

Θα ζήσεις ή θα αποδείξεις; Ίσως είναι η ερώτηση που χρειάζεται να κάνουμε κάθε πρωί. 

Θα ζήσω; Θα χρησιμοποιήσω τη μέρα μου για να τεντωθώ, να απλώσω τις δυνατότητες μου, να μάθω, να πάρω το ρίσκο να συναντήσω τους τόπους και τους ανθρώπους όπου υπάρχει η αγάπη, ή θα συνεχίσω να σκύβω το κεφάλι στο τέρας; 

Το τέρας που έρχεται από τα παιδικά μου χρόνια. Εκείνο που μου έδινε εντολές να συμβιβαστώ, να υπακούσω. Κι αυτό έκανα, γιατί τότε ήμουν μικρός κι αδύναμος γιατί τότε πίστευα, ήξερα ότι αν δεν υπάκουα θα πέθαινα. 

Τώρα όμως; 

Τώρα με πήραν τα χρόνια και «ξέχασα» πως πια δεν είμαι μικρός κι αδύναμος. 

Ξέχασα ότι μπορώ πια να σηκώσω το κεφάλι και να δω κατάματα το τέρας και να καταλάβω ότι μου φαινόταν τεράστιο, επειδή ήμουν εγώ μικρός. 

Αλλά τώρα που το κοιτάω στα μάτια, ε, δεν είναι και τρομαχτικό. Δεν είναι τόσο τεράστιο που να μου κρύβει το δρόμο της πραγματικής μου ζωής. 

Καταλαβαίνω ότι δεν χρειάζεται πια να ζω με κατεβασμένο κεφάλι. Αρχίζω και συλλέγω στιγμές αυτονομίας και ελευθερίας και φτιάχνω το ψηφιδωτό της δικής μου ζωής. 

Έτσι οι στιγμές «ανυπακοής», οι στιγμές που βγαίνω στο φως και τολμώ, με τρεμάμενα έστω πόδια, να δείξω ποιος πραγματικά είμαι, αυγαταίνουν. Με γεμίζουν δύναμη, αρχίζουν να μου μαθαίνουν τη χαρά. 

Αλλά προσοχή στον εφησυχασμό! 

Το τέρας είναι πάντα εκεί. Γιατί κι ο παιδικός εαυτός που βλέπει το τέρας είναι ακόμα εκεί.

Αλλά πια αυτό το παιδάκι δεν είναι μόνο του. Έχει εσένα. Εσένα που μπορείς να μπεις ανάμεσα σ' αυτό και στο τέρας για να βλέπει και το δικό σου φως και από τις χαραμάδες το σκοτεινό περίγραμμα του τέρατος. 

Γι' αυτό σου λέω, μην εφησυχάζεις.

Γι' αυτό σου λέω, ρώτα την κάθε μέρα: Θα ζήσω ή θα αποδείξω;

* Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.