Μεσημέρι Σαββάτου στις αποβάθρες του μετρό Συντάγματος. 

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Πλήθος επιβατών συνωστίζεται σιωπηλό, κουρασμένο και αδιάφορο αναμένοντας τον επόμενο συρμό. Κλασική μουσική αρχίζει να ηχεί από τα μεγάφωνα. 

Μια λιλιπούτεια κορμοστασιά σηκώνεται από το παγκάκι και αρχίζει να χορεύει! Η φουσκωτή τούλινη φουστίτσα της γεμίζει πιρουέτες! Τα χεράκια της ρυθμικά γέρνουν φτιάχνοντας κύκλους. Τη μια σηκώνει ψηλά το πρόσωπό της και το φωτίζει, ενώ την άλλη, η αλογοουρά της κύματα εβένινα φέγγει στο κενό. 

Η μουσική σταματά. Η Μυρώνα κάθεται ξανά δίπλα στη μαμά της. Το πλήθος παραμένει στην ίδια κατάσταση. Όλοι να περιμένουν κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους τον επόμενο συρμό. 

-Τι όμορφα που χόρεψες! 

Το κεφαλάκι της Μυρώνας σκύβει ντροπαλά. 

-Να μαντέψω, μόλις ήρθες από το μπαλέτο. 

-Τσου 

-Θα πας στο μπαλέτο. 

-Τσου 

-Ονειρεύεσαι να γίνεις μπαλαρίνα. 

-Ναι!!! Ακούστηκε πρώτη φορά η δυνατή φωνή του κοριτσιού. 

-Είμαι σίγουρη πως μόλις πας σπίτι θα σου βάλει η μαμά σου μουσική και θα χορέψεις ξανά. 

«Η Μυρώνα βάζει μόνη της μουσική και χορεύει», συμπληρώνει η χαμογελαστή μαμά της με  καμάρι. 

Το κορίτσι πηγαίνει πρώτη δημοτικού. Φέτος έμαθε τα πρώτα της γράμματα. Κάθεται δίπλα μου στην αποβάθρα του μετρό Συντάγματος. Η συζήτηση συνεχίζεται. 

-Μυρώνα, ποιο γράμμα χορεύει; 

Το κορίτσι ξύνει προβληματισμένο το κεφαλάκι της. 

-Εκείνο που χορεύει κάνοντας κύκλους…. που είναι ολοστρόγγυλο; 

-Το ΟΟΟΟΟΟΟΟ !!!!!!!! 

Φωτίζεται το πρόσωπο της Μυρώνας. 

-Σωστά! Και αυτό που ανεβαίνει κατεβαίνει - ανεβαίνει κατεβαίνει; 

Και πάνω στο κόκκινο τετράδιο της ο δείκτης ξεκινά την αφήγηση του μυστήριου, για την Μυρώνα, γράμματος. 

-Το ΜΜΜΜΜΜΜ!!! 

-Τέλεια! 

Σκέφτομαι πως η Μυρώνα είναι τυχερό παιδί. Έχει γονείς που τη φροντίζουν και στηρίζουν τα όνειρά της. Θυμάμαι τον Παναγιώτη. Παιδί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής, όπου στο σχολείο κάποιοι δάσκαλοι τον θεωρούν «βάρος». Σε νόμιμη «απομόνωση» στο τελευταίο θρανίο ο Παναγιώτης, δίχως κανείς να νοιάζεται πραγματικά για το πώς αισθάνεται και για το πώς θα μπορούσε να βοηθηθεί αποτελεσματικά, βιώνει σε αυτή την τρυφερή ηλικία την περιθωριοποίηση. 

Τι να ονειρεύεται άραγε ο Παναγιώτης στην πρώτη δημοτικού; 

Μέσα σε λίγα λεπτά, στην αποβάθρα του Μετρό Συντάγματος, η Μυρώνα με τη φουσκωτή τούλινη φουστίτσα της σηκώθηκε και χόρεψε ανάμεσα στο πλήθος. 

Η Μυρώνα μύρωσε το Σάββατο του Μάρτη μας! 

Σιωπηλοί, κουρασμένοι και αδιάφοροι περιμέναμε τον επόμενο συρμό. 

Όλοι έχουμε τα δίκια μας και κάθε παιδί το δικό του.