«Πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Δεν θα ήμουν ήσυχος με τη συνείδησή μου αν ήξερα ότι θα μπορούσα να είχα προσφέρει τη βοήθειά μου στους ναυαγούς ή στις οικογένειές τους και δεν το είχα κάνει.» 









Παρά την εκπαίδευσή του σε επιχειρήσεις διάσωσης, ο Καλύμνιος δύτης Μιχάλης Κουμπάρος δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί τη φρίκη που θα συναντούσε στη θάλασσα τους τελευταίους μήνες, συνδράμοντας τις προσπάθειες του Λιμενικού για τον εντοπισμό διασωθέντων και την ανάσυρση νεκρών από ναυαγισμένα σκάφη. 

Οι σκληρές εικόνες που έχει αντικρίσει θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη του για πάντα. Κάθε φορά προσπαθεί να ξεχάσει, να επιστρέψει στην καθημερινότητά του, αλλά όπως παραδέχεται ο ίδιος «το μυαλό παίζει παιχνίδια, σε γυρίζει συνεχώς εκεί… σε ανύποπτο τόπο και χρόνο. Μου’χει τύχει να πίνω τον καφέ μου με παρέα και στο απέναντι τραπέζι να δω ένα παιδικό χεράκι να προεξέχει. Αυτή η εικόνα μου έφερε στο μυαλό την εικόνα ενός νεκρού προσφυγόπουλου που το κορμάκι του επέπλεε στη θάλασσα και το εντόπισα από μακριά από το χεράκι του». 

Οι επαγγελματίες δύτες στα ελληνικά νησιά, είναι μια ακόμη κατηγορία αφανών ηρώων που σπεύδουν να παράσχουν βοήθεια μόλις τους ζητηθεί. 

Ο Μιχάλης μαζί με τον συνάδελφό του Ιωάννη Βεζυρόπουλο, ήταν οι δυο δύτες που κλήθηκαν  από το Λιμενικό για να βοηθήσουν στην περισυλλογή των σορών από το πολύνεκρο ναυάγιο ανοιχτά της Καλολίμνου. 

Είκοσι άψυχα κορμιά γυναικών και μικρών παιδιών, ακόμη και βρεφών -«φοράγαν τα μπεμπιλίνα τους τα μωράκια» θα πει ο Μιχάλης– περισυνέλλεξαν από τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καλολίμνου και Ιμίων. 

Και αυτό δεν ήταν το μοναδικό ναυάγιο στο οποίο κλήθηκε να βοηθήσει. Έχει φτάσει μέχρι και το Φαρμακονήσι. 

«Δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματά μου εκείνη την ώρα. Δεν το χωράει το μυαλό του ανθρώπου αυτό που συμβαίνει στις θάλασσές μας τους τελευταίους μήνες. Ο θάνατος από γηρατειά, από αρρώστια είναι μέσα στη ζωή. Δεν είναι όμως μέσα στη ζωή να πνίγονται εσκεμμένα ανθρώπινες ψυχές». 

 Αν και συγκλονισμένοι, οι δύτες προσπαθούν πάντα να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους. 

«Η προσοχή σου, όλες οι αισθήσεις σου πρέπει να είναι σε εγρήγορση για να εντοπίσεις τον άνθρωπο που ακόμη αναπνέει, να δράσεις ακαριαία και να κάνεις τις σωστές κινήσεις. Αλλά και όταν πρόκειται για νεκρούς προσπαθώ πάντα να ολοκληρώσω τη σκληρή δουλειά που έχω αναλάβει με μεγάλη ευαισθησία και απόλυτο σεβασμό στους συνανθρώπους μου». 

Παρότι οι εφιαλτικές εικόνες που έχει αντικρίσει δεν σβήνουν από τη μνήμη του και η προσφορά του γίνεται σε εθελοντικό επίπεδο, ο Μιχάλης Κουμπάρος μας λέει πως θα σπεύσει να προσφέρει βοήθεια όταν του ξαναζητηθεί. 

«Πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Δεν θα ήμουν ήσυχος με τη συνείδησή μου αν ήξερα ότι θα μπορούσα να είχα προσφέρει τη βοήθειά μου στους ναυαγούς ή στις οικογένειές τους και δεν το είχα κάνει. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι σώματα συναθρώπων μας, αν και άψυχα, παρασύρονται από τα κύματα χωρίς να αναπαύονται όπως τους πρέπει. Πρέπει να παραδοθούν στους συγγενείς τους, αν βρίσκονται στους επιζώντες, να τα θάψουν σύμφωνα με τα πιστεύω τους. Είναι χρέος μου».

Αναδημοσίευση: kalymnosola.wordpress.com