Μια Μαρία μπορεί να ξεριζώσει τα δεινά της γης;

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Τα δεινά της γης, αγκαθωτοί, σπαρμένοι θάμνοι. Παγίδες για τους οδοιπόρους της. Σκαλώνουν ρούχα, σωσίβια τρυπούν οι ακίδες, γρατζουνιέται η επιδερμίδα των φτωχών. 

Τα δεινά της γης μοιράζουν δάκρυα σε ποταμούς και σύνορα, καταυλισμούς και τρένα προσφυγιάς. Τα δεινά της γης σφαλίζουν μάτια μπροστά απ’ τη βουνίσια θέα και αυτιά οδηγούν στον χαμό υπόγειων βουών. 

Τα δεινά της γης γλεντοκοπούν ασύστολα πάνω από πυρκαγιές άστεγων αρετών, πνιγμούς υγρών τάφων, άσιτους σκελετούς, άψυχες καρδιές. 

Χορεύουν τα δεινά της γης. Σείουν κλαδιά, φύλλα ανοιξιάτικων δέντρων. «Φυσικό, απαραίτητο φαινόμενο» λεν κάποιοι γι’ αυτό, ενώ στο απόγειο της εξουσίας, αγκαθωτοί θάμνοι μεταλλάσσονται σε αδίστακτους δημίους που φύτρωσαν στη γη πάνω σ’ έναν χορό. 

Σέρνουν απ’ των ποδιών τους τις αλυσίδες, τα πετρωμένα παιδιά τους. Το βάρος τους, απαραίτητη συνήθεια ετών. Το αίμα τους αργά σταλάζει απ’ τις αχίλλειες πτέρνες τους. Οσμή δεν υπάρχει για τους δημίους. 

Τα δεινά φούντωσαν στη γη. 

Τα πουλιά ταξιδεύουν σε σμήνη. Δεν άντεξαν να σωπάσουν: «Είναι που έλειψε η συμπόνοια…..», αντιλάλησαν οι ουρανοί. 

Κάπου μακριά, μια Μαρία, πάνω απ’ τα νερά του Ρίου Τίγκρε, μέσα στο πλωτό σκαρί, συντρέχει όπου νοσούν άνθρωποι. Λάλησε η καλημέρα της: «Μ΄ αγγίζει ο πόνος των ανθρώπων και η ευτυχία τους με κάνει να νιώθω καλά.» 

Να ‘χε η καρδιά, Μαρίες 

ν’ ακουμπούσαν 

οι μικροί, χρυσοί μας ήλιοι.

Να ‘χε η καρδιά, Μαρίες 

να ανταμώναμε 

κάθε που τα δεινά κρυστάλλιαζαν τη γη. 

Καληνύχτα Μαρία

σ.σ. Η Μαρία είναι υπαρκτό πρόσωπο. Ζει σε ένα τυπικό σπίτι πάνω σε ξυλοπόδαρα στο Ρίο Τίγκρε του Δέλτα του Παναμά, μαζί με τον άντρα της και τον μικρό γιο της. Η νεαρή νοσηλεύτρια εργάζεται σε πλωτή μονάδα νοσοκομειακής περίθαλψης που δραστηριοποιείται στην ευρύτερη περιοχή, για την κάλυψη βασικών αναγκών σε εμβόλια, φάρμακα και θεραπείες των φτωχών κατοίκων εκείνου του κομματιού της γης.