Η ουσία είναι σ' αυτό που εκπέμπεται από όλες τις ιστορίες της ταινίας, δηλαδή, το πώς με τον έρωτα αλλάζεις....

Γράφει η Αγγελική Πλουμά*

«Παπακαλιατικιά» δεν με λες, αλλά δεν απορρίπτω εκ προοιμίου κάποιον ή κάτι. Ομολογώ ότι μεγάλο δέλεαρ για να δω την συγκεκριμένη ταινία ήταν ο JK Simmons, πολυαγαπημένος μου ηθοποιός.
Η ταινία κατ` αρχήν σέβεται τον θεατή κι αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε συχνό ακόμα και από πολλές «κουλτουριάρικες» ταινίες. Σ` εμένα. έναν άνθρωπο που βαριέται τρομερά εύκολα κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον για πάνω από 2 ώρες. Γέλασα, συγκινήθηκα, μπήκα και βγήκα από τη ζωή μου. 

Την ταινία τη χαζεύεις… Τα πλάνα της είναι προσεγμένα και κάποια απ αυτά αποτελούν αριστοτεχνικά κάδρα. Οι ερμηνείες «κάθονται» στους ηθοποιούς σαν τον ήχο σε καλοκουρδισμένο όργανο. Το κορυφαίο ζευγάρι για μένα ήταν η Καβογιάννη με τον Simmons, έναν ηθοποιό που είναι για μένα εξαίρετος γιατί «παίζει» χωρίς να σου δίνει την εντύπωση ότι παίζει. Αυτό όμως που κάποιος «παίρνει» μαζί του και μετά την ταινία είναι η ματιά του Παπασπηλιόπουλου -τι μοναδικός ηθοποιός- οι γλυκόπικρες στιγμές της Καβογιάννη, η σπουδαία -κι όχι λόγω αποχώρησης του- Μηνά Χατζησάββα αλλά και η γλύκα του ηθοποιού που υποδύεται το Σύριο μετανάστη. 

Το σενάριο, οι ιστορίες και το μπλέξιμό τους γεμίζει με «αναμενόμενες» ανατροπές. Αν έχεις διαβάσει πολλές λογοτεχνικές ιστορίες, ακριβώς αυτή την ανατροπή περιμένεις, δεν εκπλήσσεσαι. Όμως δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτε στο βασικό μοτίβο της ιστορίας του Έρωτα με την Ψυχή που αποτελεί τη μήτρα της ταινίας. Κι αυτή αναμενόμενη κι ίσως και λίγο βαρετή στη διήγησή της. Η ουσία είναι σ' αυτό που εκπέμπεται από όλες τις ιστορίες της ταινίας, δηλαδή το πώς με τον έρωτα αλλάζεις.
Δεν αλλάζεις για τον έρωτα, ούτε καν εξαιτίας του έρωτα. Ο έρωτας διαθέτει πολλούς και εφευρετικούς τρόπους για να σου αποκαλύπτει την αλήθεια σου, τις σκοτεινές πλευρές σου, τα κομμάτια σου που αποφεύγεις κι αυτά που όπως όπως συμβιβάζεις μέσα σου.

Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι κι ένα δυνατό σημείο της ταινίας. Η ρεαλιστική ματιά στη δυσπιστία προς τον ξένο, τον μετανάστη έστω κι αν σου χει σώσει τη ζωή. Η αδυναμία να παραδεχτείς ότι θυμάσαι το παιδικό σου όνειρο. Η γαλήνη που χάνεται μέσα στον περιρρέοντα φόβο της κρίσης και στις αυτοκτονίες δικών μας πια ανθρώπων. Κι εκεί στέκεται και σε κάνει να σταθείς κι εσύ. Να σταθείς και να στραφείς. Στον έρωτα που επιμένει. Στον άλλο κόσμο. Αυτόν τον άλλο κόσμο που τελικά δεν είναι «ο άλλος» άνθρωπος. Αυτός που ερωτεύεσαι. Αυτός είναι μόνο το κλειδί, είναι το καπάκι της χύτρας και το άνοιγμα της κονσέρβας. Είναι αυτός που σε φέρνει μπροστά στο πραγματικό περιεχόμενό σου. Αυτός που σε κάνει να λες «αφού κάποιος άλλος "αντέχει" να με "δει" και καταθέτει στα πόδια μου την αγάπη του, ας ρίξω κι εγώ μια ματιά. Αλλά εσύ είσαι ο καταλύτης, εσύ είσαι που φροντίζεις όταν η ευκαιρία της αγάπης σού χτυπήσει την πόρτα να είσαι εκεί. 

Σίγουρα δεν πρόκειται για αριστούργημα. Αλλά πόσα μπορεί να είναι τα αριστουργήματα; Πρόκειται όμως για τέχνη, έτσι όπως την περιέγραφε ο Καζαντζάκης. Η τέχνη που από το ισόγειο της πραγματικότητάς σου σε ανεβάζει σε ορόφους δημιουργικότητας και υπέρβασης για να σου θυμίσουν ότι το κτίριο είσαι εσύ. Και όλα αυτά για τα οποία είσαι ικανός. «Και μείζον τούτων η αγάπη» όπως έλεγε κι ο Απόστολος Παύλος.

Η Αγγελική Πλουμά είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, ασχολείται κι είναι ταγμένη στην Ανάπτυξη του Δυναμικού Ατόμων και Οργανισμών. Εφαρμόζει κατ` αποκλειστικότητα στην Ελλάδα το πρόγραμμα ανάδειξης ταλέντων «ο Δρόμος της Πεταλούδας» και είναι συγγραφέας του σχετικού βιβλίου, «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» (Φίλντισι, 2015) καθώς και της συλλογής διηγημάτων «Η Φωνή της Πεταλούδας». Έχει βραβευθεί σε πολλούς πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.